Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΣΠΕ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΠΟΥ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ “ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΟΜΕΝΕΣ” ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ
Οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, αποτελούν εργαλείο αποδόμησης εργασιακών σχέσεων και ιδιωτικοποίησης μιας σειράς υπηρεσιών και δομών που θα έπρεπε να παρέχονται απρόσκοπτα στο λαό με ευθύνη του κράτους.
Όταν πρωτοεμφανίστηκαν (νόμοι 2716/1999 και 4019/2011-Νόμος Κατσέλη- με εμπνευστές τον ΟΟΣΑ και την ΕΕ) υπερθεμάτιζαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ότι ο σκοπός τους είναι η επιδίωξη του συλλογικού οφέλους και η εξυπηρέτηση γενικότερων κοινωνικών συμφερόντων.
Από την υπερδεκαετή πλέον πείρα (και σε άλλες χώρες της ΕΕ πολύ περισσότερο) αποδείχθηκε ότι μιλάμε για μια ακόμα μορφή σκληρής εκμετάλλευσης για όσους απασχολούνται σε αυτές, φορώντας μάλιστα το μανδύα της «κοινωνικής οικονομίας» ή του «τρίτου τομέα της οικονομίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα το πήγε ακόμα παραπέρα εισάγοντας τον όρο «αλληλέγγυα οικονομία», για την περιβόητη «παραγωγική ανασυγκρότηση», δηλαδή για τη στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Βέβαια ο όρος “Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις” μπορεί και να είναι ελκυστικός αλλά συγχρόνως κυρίως είναι παραπλανητικός. Παρουσιάζεται έτσι αθώα ως ένα κοινωνικό εγχείρημα, ενώ στην πραγματικότητέχει στόχο τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και τη μεταβίβαση αυτών στον ιδιωτικό τομέα. Είναι με λίγα λόγια η κερκόπορτα της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών της Τοπικής Διοίκησης.
Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι των ΚΟΙΣΠΕ λειτουργούν σε συνθήκες σύγχρονου δουλεμπορίου, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα και με επισφαλή και περιορισμένου χρόνου εργασία. Με εκβιαστικούς όρους και υπό τον φόβο της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να μετατραπούν σε… συνεταιριστές μετόχους, να χάσουν όλα τα εργασιακά δικαιώματα που απορρέουν από την εξαρτημένη σχέση εργασίας, ακόμα και το μισθό τους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο του “μερίσματος”.
Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται σε ΚΟΙΣΠΕ αποτελούν «γκρίζα ζώνη» σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά τους, αφού από το νόμο δεν αναγνωρίζονται ως μισθωτοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Αυτό μάλιστα το μοντέλο διευρύνεται τα τελευταία χρόνια και χωρίς το μανδύα της «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», αφού «συνεργάτες» βαφτίζονται εργαζόμενοι επιστήμονες (με μπλοκάκι), εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορές και αλλού!
Τίποτε από τα παραπάνω δεν μπαίνει στην αντιπαράθεση που ξεσηκώθηκε τελευταία. Άραγε γιατί μέσω του ΚΟΙΣΠΕ να προσλαμβάνονται εργαζόμενοι σε υπηρεσίες όπως πχ στη ΔΕΥΑΚ; Δεν υπάρχει ανάγκη από μόνιμο προσωπικό στη ΔΕΥΑΚ, που έχει αποδεκατιστεί με την εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων για τη μείωση του προσωπικού σε δημόσιες – δημοτικές υπηρεσίες, με στόχο την ιδιωτικοποίηση της;
Σε κάθε περίπτωση, οι ΚΟΙΣΠΕ όχι μόνο δεν είναι μέσο αντιμετώπισης της ανεργίας και στήριξης των κοινωνικών ομάδων που έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους -όπως ισχυρίζονται οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ- αλλά ένα ακόμα αντιδραστικό υποκατάστατο στην ανάγκη για πλήρη και σταθερή εργασία με δικαιώματα, που ο καπιταλισμός ούτε μπορεί, ούτε επιθυμεί να εξασφαλίσει.
Την απάντηση στους ψευδεπίγραφους «καβγάδες», στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση κοινωνικών δομών και παροχών, την ανταποδοτική τους λειτουργία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ίδιες τις ΚΟΙΣΠΕ, μπορεί να δώσει ο ίδιος ο λαός με τους αγώνες και την ψήφο του σε όλες τις κάλπες.
Καβάλα 02-02-2023
ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΠΟΤΟΛΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
