Γράφει η Γιώτα Χουβαρδά
Έχοντας ζήσει σχεδόν δύο δεκαετίες σε μια κωμόπολη με ιδιαίτερη αγάπη προς την παράδοση, οι αναμνήσεις των Χριστουγέννων αποτέλεσαν μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.
Η Χρυσούπολη Καβάλας αγκάλιασε το 19ο και 20ο αιώνα χιλιάδες πρόσφυγες από Μικρά Ασία, Θράκη, Πόντο, Ήπειρο και όχι μόνο, με αποτέλεσμα η αναβίωση των παραδοσιακών Χριστουγεννιάτικων ηθών και εθίμων να θεωρείται σχεδόν απαραίτητη.
Η Καμήλα των Θρακιωτών, η Βαρβάρα των Μικρασιατών, τα Κάλαντα των Ποντίων σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της μικρής αυτής πόλης, από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι μερικές από τις συνήθειες που σε απομακρύνουν από τα συμβατικά παγκοσμιοποιημένα Χριστούγεννα á la Coca Cola, γυρίζοντας το χρόνο πίσω, σε εποχές όπου το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει κανείς ήταν η αγάπη.
Και αυτό είναι το βασικό στοιχείο των αναμνήσεών μου, η αγάπη.
Μέχρι και σήμερα, όλα αυτά τα έθιμα επανέρχονται κάθε χρόνο με άξονα την αγάπη και το μεράκι. Οι συναθροίσεις στους δρόμους, το ζεστό κρασί, τα διαχρονικά εδέσματα, οι χοροί και τα τραγούδια, δεν αποσκοπούν, ούτε τώρα, ούτε τότε, στην εκπλήρωση κάποιας υποχρέωσης, αλλά στη χαρά και τη συνύπαρξη των πολιτών, στα πλαίσια της εορταστικής περιόδου.
Όντας μέλος του Μικρασιατικού Συλλόγου της Χρυσούπολης, είχα την ευκαιρία να ζήσω πολλές τέτοιες εμπειρίες, να χορέψω, να τραγουδήσω και να γιορτάσω, με γνωστούς και αγνώστους, επαναφέροντας στη μνήμη μου το κύριο μήνυμα των Χριστουγέννων – αγάπη και βοήθεια.
Η καλύτερη μου όμως ανάμνηση από τα 18 χρόνια «Χριστουγέννων στο χωριό», προκύπτει μόλις το 2019, λίγους μήνες αφότου έφυγα από τη Χρυσούπολη για σπουδές στη Θεσσαλονίκη. Γυρίζοντας στο πατρικό για τις διακοπές, ανακάλυψα ότι είχα προταθεί ως εκπαιδεύτρια στο προσεχώς παγοδρόμιο του δήμου.
Όντας μια φοιτήτρια με μέσο εισόδημα μεν, αγάπη για το πατινάζ δε, ενέδωσα. Οι 8 ώρες στον πάγο, με θερμοκρασίες υπό του μηδενός μπορεί να ακούγονται τουλάχιστον εφιαλτικές, ωστόσο δεν με εμπόδισαν από το να αγαπήσω κάθε μέρα στη δουλειά.
Η επαφή με εκατοντάδες κόσμο καθημερινά, η εμπιστοσύνη των γονέων στο πρόσωπό μου για την εκπαίδευση των παιδιών, η Χριστουγεννιάτικη μουσική και τα ευτράπελα του προσωπικού εντός και εκτός πάγου εξαφάνιζαν κάθε ίχνος κούρασης.
Έτσι κατάλαβα πως, το λεγόμενο «πνεύμα των Χριστουγέννων», δεν έγκειται στο πόσο high μπορεί να είναι ο εορτασμός, αλλά στο αν διατίθεται κανείς να αγαπήσει και να γιορτάσει, με τα μέσα και τους ανθρώπους που έχει δίπλα του.
Οι συνθήκες του 2020 μπορεί να περιόρισαν τις συνηθισμένες εορταστικές διαδικασίες, μπορούν όμως να αποτελέσουν ευκαιρία αναθεώρησης της έννοιας «Χριστούγεννα», με βάση τρία υλικά: αγάπη, βοήθεια και μεράκι… όπως οι «παλιοί».
πηγή: pollsandpolitics.gr
