Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Δεν χάνεται ο τόπος σου συνοδοιπόρε. Οι δρόμοι και τα σοκάκια που τότε τριγυρνούσες είναι εκεί, τα ρέματα και οι πλαγιές, το κάστρο το παλιό το αρχαίο, και τα βουνά κι ο κάμπος και η ολάνθιστη αμυγδαλιά, εκεί είναι.
Εκεί κι εδώ.
Εκεί και πάλι τριγυρνάς, εδώ τώρα τα βήματα σε φέρνουν. Τίποτα δεν χάθηκε. Τίποτα δεν χάνεται, κι ούτε ποτέ θα χαθεί. Μόνο τα νιάτα σου Βαγγέλη, τα νιάτα μας, έφυγαν και χάθηκαν στον χρόνο.
Για πάντα.
Φλογισμένες μνήμες, δυνατές, που στο μυαλό μας μέσα τριγυρνούν.
Θυμάσαι τότε;
Θυμάσαι.
Ένα τόσο δα μικρό παρελθόν κάθε άνθρωπος έχει. Και συ έχεις το δικό σου και….το δικό μου έχω εγώ. Γεμάτο κήπους με ολάνθιστες νεραντζιές και φίδια, είναι.
Και οι αναμνήσεις στιβαγμένες η μια δίπλα στην άλλη, είναι. Άλλες φωτεινές είναι, γεμάτες χρώματα, κι άλλες σαν τις φωτογραφίες των παιδικών σου χρόνων, είναι. Ασπρόμαυρες.
Και συ, σαν τότε που ήσουνα παιδί, παίρνεις τις μπογιές σου και χρώμα στο μαύρο δίνεις.
Χρώμα.
Έτσι δεν είναι Βαγγέλη;
Αναμνήσεις Βαγγέλη που αν σημασία δεν τις δώσεις, αν δεν τις αγγίξεις, δεν τις χρωματίσεις, δεν τις φροντίσεις, ακράτητες θα ορμήσουν και θα σε σκοτώσουν, Βαγγέλη.
Γαλάζιο τον ουρανό Βαγγέλη να τον βάψεις κι ας μόνο μια χαραμάδα βλέπεις. Μια χαραμάδα γαλανός ουρανός ίσα που να χωράει το μάτι κι η ψυχή, φτάνει Βαγγέλη για να
να δραπετεύσει ο νους, ψηλά να ανέβει και να σε παρασύρει και σένα. Στο φως.
Ο ήλιος να σε λούσει.
Χαρά είναι η ζωή Βαγγέλη μου κι ας πόλεμο τη λες μερικές φορές εσύ…….μπορεί όμως και δίκιο νά ‘χεις.
Καλά δεν τα λέω Βαγγέλη;
Ναι…ναι…. έτσι….. έτσι είναι φίλε μου. Καλά τα λες.
Ας πιούμε λοιπόν ένα ακόμα ποτηράκι Βαγγέλη κι ας μακραίνει και πάλι απόψε ο δρόμος μας.
Σάμπως βιαζόμαστε εμείς.
Ας πιούμε Βαγγέλη.
Στην υγειά τους ας πιούμε.
Στην υγειά των αναμνήσεων.
Στον τόπο μου, 12/12/18.
