Ο Ρότζερ Φέντερερ, ο Ελβετός «μαέστρος», ανήκει πια στην Ιστορία. Και αυτό θα πρέπει να μας κάνει και εμάς χαρούμενους, αλλά και λίγο λυπημένους, όπως και τον ίδιο…
Γράφει ο Γιώργος Ξανθόπουλος στο Φως online πως «Όποιος αγαπά το τένις και παρακολουθεί το τουρ των ανδρών στην τηλεόραση έχει σίγουρα πιάσει τον εαυτό του να βιώνει κάτι που μπορεί να οριστεί ως “στιγμές του Φέντερερ”.
Βλέποντας τον Ελβετό να παίζει, υπάρχουν στιγμές που το σαγόνι σου πέφτει και τα μάτια σου γουρλώνουν, ενώ βγάζεις ήχους που κάνουν το έτερον ήμισύ σου να τρέχει στο δωμάτιο για να δει αν είσαι καλά. Ο Φέντερερ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχει ενσαρκώσει εκ νέου το ανδρικό τένις και -για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια- το μέλλον του αθλήματος φαντάζει απρόβλεπτο και συναρπαστικό».
Αυτά ήταν τα λόγια του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, του αείμνηστου Αμερικανού συγγραφέα, ο οποίος το μακρινό 2006 έγραψε ένα άρθρο για τον Ρότζερ Φέντερερ προσπαθώντας να περιγράψει το αγωνιστικό προφίλ του -25χρονου τότε- Ελβετού.
Περίπου 16 χρόνια αργότερα, ο Γουάλας δεν βρίσκεται πια εδώ για να κοιτάξει ξανά με περηφάνια τα γραφόμενά του, όμως οι εν ζωή μπορούμε να επιβεβαιώσουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Φέντερερ αποδείχθηκε ακόμα καλύτερος απ’ όσο νόμιζε τότε ο Αμερικανός. Και αυτό ισχύει τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων.
Διότι το σύνολο της προσφοράς του «βασιλιά Ρότζερ» στο τένις δεν περιορίζεται μόνο στους 20 τίτλους γκραν σλαμ, στα αναρίθμητα ρεκόρ και στο ανεπιτήδευτο στυλ παιχνιδιού του. Εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η δράση του εκτός κορτ, με τη συνεχή στήριξη των συναθλητών του, καθότι πρόεδρος του συμβουλίου παικτών της ATP, αλλά και με τη φιλανθρωπική συνεισφορά του σε πάμπολλες χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής και όχι μόνο, με έμφαση στη μόρφωση των μικρών παιδιών.
Ο Φέντερερ έφερε μια νέα και μοναδική ομορφιά στο κορτ, όπως και μια πρωτοφανή συναισθηματική ειλικρίνεια έξω από αυτό. Όπως έχουν πει πολλοί άνθρωποι του αθλήματος, αναλυτές, προπονητές και πρώην πλέον αντίπαλοί του στα γήπεδα, ο Ελβετός κατά κάποιον τρόπο εφηύρε ξανά το παιχνίδι του τένις και το σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλος σαν και αυτόν.
«Είμαι χαρούμενος, όχι λυπημένος» είπε ο Φέντερερ στην τελευταία του συνέντευξη ως εν ενεργεία αθλητής ενώπιον του Τζιμ Κούριερ και των περίπου 17.500 τυχερών φίλων του τένις που έδωσαν το «παρών» στις εξέδρες της «Ο2 Arena» το βράδυ της Παρασκευής. Αναμφίβολα πίστευε αυτό που δήλωσε, όμως σας λέμε με σιγουριά ότι κάποια από τα δάκρυά του εκείνο το βράδυ ήταν και δάκρυα πικρίας για το τέλος του ταξιδιού του. Σε κάθε περίπτωση, ο Ελβετός «μαέστρος» ανήκει πια στην Ιστορία. Και αυτό θα πρέπει να μας κάνει και εμάς χαρούμενους, αλλά και λίγο λυπημένους, όπως και τον ίδιο.
Μετά το οριστικό «αντίο» αυτού του τεράστιου αθλητή και ανθρώπου στο άθλημα που αγάπησε, ήρθε η ώρα να τον αποχαιρετήσουμε και να τον ευχαριστήσουμε και εμείς από αυτήν εδώ τη γωνιά για όλες τις μαγικές στιγμές που μας προσέφερε.
Και για να το κάνουμε, θα δανειστούμε τα λόγια δύο άλλων μεγάλων του τένις: «Είναι ο παίκτης με το πιο όμορφο στυλ παιχνιδιού που έχω δει ποτέ» είπε επανειλημμένα γι’ αυτόν ο Τζον ΜάκΕνρο. «Μπορώ να κλάψω όπως ο Ρότζερ, κρίμα που δεν μπορώ να παίξω όπως αυτός» συμπλήρωσε ο Άντι Μάρεϊ. Το ίδιο και εμείς…
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
