Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μας βρήκε απροετοίμαστους. Όχι τόσο για την πρωτιά της ΝΔ, όσο για τη διαφορά. Σίγουρα, οι εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου είναι μία διαφορετική αναμέτρηση, με άλλα χαρακτηριστικά και διαφορετικό διακύβευμα. Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο, σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον, στη διακυβέρνηση της χώρας: ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και συνέχιση της πολιτικής υπέρ των εργαζομένων, των ανθρώπων της δημιουργίας και της ανάπτυξης προς όφελος των πολλών ή ΝΔ και επιστροφή σε όλα όσα μας έφεραν την Τρόικα, την φτώχοποίηση του ελληνικού λαού και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους; Ένα βήμα μπροστά ή πολλά βήματα πίσω;
Εκτός από το κεντρικό ερώτημα, ο ελληνικός λαός καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι ένας λαός λωτοφάγων. Ότι θυμάται, δίνει χρόνο για να φανούν οι καρποί του κυβερνητικού σχεδίου, ότι δεν γυρνάει σε κείνα που τον κατέστρεψαν. Δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι τα λάθη που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο διακυβέρνησης του είναι αρκετά, αλλά σίγουρα λιγότερα από όσα έκαναν (εσκεμμένα και μη) οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το γεγονός αυτό, δεν θα πρέπει να επιτρέψει στην παλινόρθωση του συστήματος που διέλυσε την χώρα.
Είναι κρίσιμο λοιπόν να θυμηθούμε τα απλωμένα χέρια στα συσσίτια, την χαμένη αξιοπρέπεια των ανθρώπων που σε όλη τους τη ζωή δούλευαν και σε λίγες στιγμές έχασαν τα πάντα, τους 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστους που δεν είχαν πρόσβαση στην υγεία.
Να θυμηθούμε ότι από το 2009 μέχρι το 2014 απωλέσαμε το 25% του ΑΕΠ, οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά περίπου 6 μονάδες, οι άνθρωποι που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας αυξήθηκαν κατά 28%, το προσαρμοσμένο ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 36%, η ανεργία έφτασε το δυσθεώρητο ποσοστό του 28% και του 58% στους νέους. Τη συρρίκνωση του ΣΕΠΕ με αποτέλεσμα να ανθεί η εργατική παραβατικότητα, τον υποκατώτατο μισθό, τη μείωση του κατώτατου, τις απορρυθμισμένες σχέσεις εργασίας.
Θα πρέπει να μην ξεχάσουμε ότι από 2009 μέχρι το 2014 οι δαπάνες για τη δημόσια υγεία μειώθηκαν κατά 50%, ενώ αυξήθηκαν οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας κατά 20%, κάνοντας τους πολίτες να μην μπορούν να απολαμβάνουν δημόσια υγεία, παρά μόνο πληρώνοντας. Ποιος θα ξεχάσει το πεντάευρω στα νοσοκομεία, την έλλειψη φαρμάκων, την υποστελέχωση, τις συγχωνεύσεις, τις πανάκριβες θεραπείες, τα ραβασάκια από την εφορία;
Αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει την καταστολή, το μαύρο στην ΕΡΤ, τον τσαμπουκά της εξουσίας, το «αποφασίζουμε και διατάζουμε», την ατιμωρησία των «δικών μας παιδιών», τα σκάνδαλα, τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, τα κάγκελα γύρω από τη Βουλή; Τη Novartis, τη Siemens, το Ντυνάν, το ΚΕΕΛΠΝΟ;
Άραγε, ξεχάσαμε το PSI, τα ελλειματικά μας ασφαλιστικά ταμεία, τις 12 μειώσεις στις συντάξεις, τις 400.000 απλήρωτες συντάξεις; Το πελατειακό κράτος, τους απολυμένους δημόσιους υπαλλήλους, τον κανόνα 1 προς 5, την έλλειψη αξιολόγησης, την τεράστια γραφειοκρατία;
Είναι πολλά. Καθένας και καθεμία έχει τις δικές του/της εικόνες. Εμπειρίες, άγχη, φόβους, ανασφάλειες. Δεν θα ισχυριστώ ότι η κατάσταση βελτιώθηκε σε σημείο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι «είμαστε καλά». Όχι, δεν είμαστε, ακόμα, καλά. Όμως μπορώ, με μεγάλη σιγουριά να πω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό καταφέραμε να αποτρέψουμε την καταστροφή, να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να κινηθούμε σε ένα δρόμο που μπορεί, με σκληρή δουλειά και υπομονή (αλλά όχι με άλλες θυσίες), να μας κάνει μία χώρα με ισχυρό κοινωνικό κράτος, καλά αμοιβόμενες δουλειές, σεβασμό στη διαφορετικότητα. Μια χώρα που θα συνεργάζεται με τους γείτονες, που θα είναι πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή, με αναπτυξιακή τροχιά, πάντα με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον. Τελικώς, μία χώρα Ευρωπαϊκή, μακρυά από το σάπιο παρελθόν, την οικογενειοκρατία, τη μιζέρια, τις εξυπηρετήσεις, τις συναλλαγές.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μην επιτρέψουμε σε εκείνους που μας έφεραν στον πάτο να επιστρέψουν. Είναι στο χέρι των πολιτών να αποδείξουν ότι δεν ξεχνούν, ότι αντιστέκονται στη λήθη, στην παλινόρθωση του παλιού. Γι’ αυτό, σ’ αυτές τις εκλογές αποφασίζουμε για τη ζωή τη δική μας και των επόμενων γενιών.
