Οι από το 2016 ξεχασμένες με ευθύνη της Τουρκίας, « διερευνητικές συνομιλίες», επανήλθαν στο προσκήνιο. Ιστορικά αρχίσανε το 2002, και μέχρι τώρα έχουνε γίνει 60 συναντήσεις.
Αυτές ήτανε μια επιβληθείσα εξέλιξη επίλυσης «διαφορών», ενώ στην ουσία πάντοτε τουρκικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις είναι, μετά τις κάκιστες αναφορές της κυβέρνησης Σημίτη το 1997 στη Μαδρίτη, περί «ύπαρξης νομίμων και ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο», και το 1999 στο Ελσίνκι, όπου είχε δεχθεί τον όρο «συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα».
Συνυπήρξαν με συνεχόμενες φιλοτουρκικές δηλώσεις και ενέργειες , με ζεϊμπέκικα κλπ.
Όλοι μας, ελπίζουμε και θέλουμε, να σταματήσει κάποια μέρα αυτό το «γαϊτανάκι» τουρκικών απαιτήσεων, αλλά χωρίς η επίλυση του να κρύβει κάποιες ασάφειες και παγίδες, που θα τις αντιμετωπίσουμε την αμέσως επόμενη μέρα.
Έτσι λοιπόν η επιπόλαιη άποψη και επιθυμία του «άντε να τα βρούμε», δεν αποτελεί λύση, αλλά διαιώνιση του προβλήματος. Για να έχουμε μια σαφή εικόνα αυτών θα προσπαθήσουμε ν’ αναλύσουμε το ευρύτερα γεωπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές επαναρχίζουν.
Οι ΗΠΑ έχουνε μια νέα ηγεσία, της οποίας το λιγότερο ο πρόεδρος δεν είναι θαυμαστής του Ερντογάν.
Στη Ευρώπη η Γερμανία έχει άμεσα 5-6 εκλογές σε κρατίδια της, και το Σεπτέμβριο Εθνικές εκλογές, όπου το υπάρχον κυβερνητικό σχήμα μάλλον θα βγει αποδυναμωμένο. Η Γαλλία επανέρχεται δυναμικά σαν η μόνη πολιτικοστρατιωτική δύναμη στην Ευρώπη.
Οι αντιπαλότητες της Τουρκίας μέσα στον Μουσουλμανικό κόσμο αυξάνονται και η προσέγγιση του Κατάρ, χρηματοδότη της Τουρκίας, με τις υπόλοιπες Αραβικές χώρες , ενδεχόμενα να την πλήξει ανεπανόρθωτα.
Το Ισραήλ , Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία κλπ, τη βλέπουνε, λόγω των στενών δεσμών της με τρομοκρατικές οργανώσεις, σαν απειλή για τις Χώρες τους. Το παραπάνω λοιπόν είναι το «ευρύ πλαίσιο» μέσα στο οποίο θα κινηθούνε οι διερευνητικές.
Όσον αφορά το αντικείμενο τους, οι Τούρκοι επιζητούν μια Ελλάδα « μπείτε τούρκοι και αλέστε», με Ελληνικά νησιά χωρίς καθόλου υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, με γκρίζες ζώνες, χωρίς άμυνα και με τα Τουρκικά αεροσκάφη να πετούν ανεξέλεγκτα από επάνω τους. Με μια ατζέντα συζητήσεων, όπου θα βάζουνε όποιο θέμα τους συμφέρει και θα επιζητούνε την επίλυση του χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Η Ελληνική Κυβέρνηση αταλάντευτη στην εθνική μεταπολιτευτική γραμμή θα πρέπει να επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία μέσα και έξω ότι είναι πιστή στις αρχές που προβλέπει ο ΟΗΕ για την επίλυση των διαφορών, και ότι μοναδική διαφορά μας είναι η νομικής φύσεως οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με βάση τις προβλέψεις και τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως συχνά-πυκνά έχει ξεκαθαρίσει ο Νίκος Δένδιας. Και όχι των θαλάσσιων ζωνών, όπως έντεχνα διαδίδεται.
Άλλο οι θαλάσσιες ζώνες και άλλο η υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Πολύ σύντομα θα επανεμφανιστούν τα κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, αναλύσεις για «τελευταία ευκαιρία, πολιτισμένη λύση, έντιμο συμβιβασμό», να βλέπουνε «ενδείξεις καλής θέλησης» από τη Τουρκία, να μην «είμαστε μοναχοφάηδες» κλπ. Αυτές όμως όπως πάντα θα είναι μόνο στη μια πλευρά του Αιγαίου. Η άλλη πλευρά θα έχει όλα τα δίκαια!!!
Όλο το διάστημα που θα διαρκέσουν οι διερευνητικές, η Ελλάδα δεν πρέπει να εφησυχάζει.
Πρέπει να συνεχίσει την αμυντική της ενδυνάμωση, και την πολιτική της ενίσχυση με τις υφιστάμενες και νέες συμμαχίες. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι το πρόβλημα με τη Τουρκία όσο και εάν θέλουμε να το κάνουμε ευρωτουρκικό, οι «εταίροι μας» το περιορίζουνε στο «ελληνοτουρκικό».
Οι διαχρονικές 11/12/2020 αυτό αποδεικνύουνε. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη, αστοχίες, εφησυχασμούς και κυρίως για επικίνδυνες ψευδαισθήσεις περί «καλών προθέσεων», «επωφελών συμβιβασμών», «δηλώσεων συμπαράστασης-κατανόησης», και λοιπές γελοιότητες. Στις απειλές που δεχόμαστε και αφορούν την επιβίωση και ασφάλεια μας, πρέπει να εγκαταλείψουμε το φαιδρό επιχείρημα ότι εξοπλιζόμαστε επειδή απειλούμαστε, δηλαδή φοβόμαστε.
Εξοπλιζόμαστε επειδή θέλουμε να είμαστε μια Χώρα πυλώνας ειρήνης και ασφάλειας στη περιοχή, και ότι την αποτρεπτική μας δυνατότητα δεν θα διστάσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε, εάν απειληθούμε.
Για να μας υπολογίζουν οι Σύμμαχοι, οι εταίροι, και οι εχθροί πρέπει να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι να υπερασπίσουμε, τα εθνικά μας συμφέροντα και την εδαφική μας ακεραιότητα. Κανείς δεν θέλει για σύμμαχο μία χώρα ηττοπαθή και υποχωρητική! Εκτός και αν αποφασίσουμε να κάνουμε παραχωρήσεις! Σ’ αυτή τη περίπτωση ο δρόμος είναι ναρκοθετημένος!
Εκτός από την έξυπνη και αποτελεσματική αμυντική μας ενδυνάμωση, μια άλλη παράμετρο που πρέπει ν’ αξιοποιήσουμε υπέρ μας, είναι το χρονικό βάθος των συζητήσεων.
Εφόσον το αξιοποιήσουμε σωστά, ο χρόνος θ’ αποδείξει την ανάδειξη της σχετικής υπεροχής της θεσμικά ωριμότερης Ελλάδας απέναντι σε μια Τουρκία που γίνεται περισσότερο αυταρχική, θεσμικά απαξιωμένη και εισέρχεται εσωτερικά και εξωτερικά σε μια κατάσταση μεγαλύτερων και σοβαρότερων διεθνών, κοινωνικών και οικονομικών κρίσεων.
Με άλλα λόγια να έχουμε σαν αξίωμα μας ότι για αν επιτύχουμε μια βιώσιμη και διαρκή ειρήνη με τη Τουρκία, αυτή η διαδικασία θα πάρει χρόνο!!! Μία λύση που δεν θα θυσιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, και παράλληλα να επιτρέπει την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών Ελλάδας και Τουρκίας.
Επιβάλλεται ν’ αποφύγουμε κάτι σαν την απαράδεκτη Συμφωνία των Πρεσπών, όπου παρά τις Εθνικές παραχωρήσεις που έκανε, και τον αναμενόμενο Βουλγαρικό εθνικισμό αναζωπύρωσε αλλά και τη Σερβία δυσαρέστησε, και γενικά προκάλεσε αναταραχή στα Βαλκάνια. Και αυτά για το κοινό -ευρωπαϊκό- καλό, που βλέπουμε πόσο μας το ανταποδίδουνε.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
