Με αφορμή την σε λίγες μέρες επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, δράττομαι της ευκαιρίας για ν’ αναλογισθούμε το εάν και τι είδους Δημοκρατία έχουμε σήμερα και πως αυτό διαπιστώνεται.
Η λειτουργία της Δημοκρατίας σε ένα κράτος, ανεξάρτητα με ποιο τρόπο αυτή εφαρμόζεται, Προεδρική, Προεδρευομένη, Βασιλευομένη είναι το ιδεωδέστερο πολίτευμα μέσα από το οποίο εξασφαλίζονται η ελευθερία και η ασφάλεια των πολιτών, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του αποφασίζειν, η ελευθερία του λόγου κλπ. Σε όσο μεγαλύτερο βαθμό ισχύουνε και υλοποιούνται τα παραπάνω γνωρίσματα σε μια χώρα, τόσο περισσότερο ιδεώδης είναι η ζωή των πολιτών της.
Στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών τα παραπάνω δικαιώματα βρίσκονται σε αποδόμηση.
Η σημερινή Ελλάδα με τη συμμετοχή της, σε υπερεθνικές ομάδες κρατών, αλλά με διαφορετικά και συχνά αντικρουόμενα συμφέροντα το καθένα, έχει εκχωρήσει και έχει χάσει την έστω και συμβολική δυνατότητα να αποφασίζει για το πώς θα αντιμετωπίσει τα εσωτερικά και εξωτερικά δικά της προβλήματα.
Οι πολύ ή λιγότερο ισχυροί με τον μανδύα του φίλου, συμμάχου και εταίρου, παρεμβαίνουν στα πάντα, και αποφασίζουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, αγνοώντας τα αντίστοιχα της Ελλάδας και των πολιτών της. Η προσωπική ασφάλεια και αυτή της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών έπαψε να υφίσταται, και η ανομία, και το κοινό έγκλημα, αποτελούνε εικόνες της καθημερινότητας.
Η σημερινή εικόνα του Έλληνα πολίτη πίσω από αμπαρωμένες πόρτες και σιδερόφρακτα παράθυρα· με συναγερμούς και κάγκελα και με τον φόβο του επιδρομέα ληστή, βιαστή, ή και δολοφόνου, αποτυπώνουν επακριβώς τον ορισμό της «ευρωπαϊκής συμμόρφωσης » που μας καταστρέφει αλύπητα.
Το σύμφωνο για την μετανάστευση τον Δεκέμβρη του 2018 στο Μαρακές, το οποίο η τότε κυβέρνηση είναι μεταξύ των λίγων κυβερνήσεων που το έχουνε προσυπογράψει, αποτελεί την τελευταία πράξη στη κατάλυση των Εθνικών Κρατών, με σκοπό τη δημιουργία μιας απολίτικης Α-Εθνικής ανθρώπινης μάζας, όπου αυτή θα έχει σαν σημείο αναφοράς και υπακοής της, την πολυεθνική επιχειρηματική μονάδα στην οποία θα εργάζεται, και όχι το Κράτος στο οποίο ανήκει.
Εάν θυμηθείτε αρχίσαμε με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, συνεχίσαμε με την ελεύθερη μετεγκατάσταση επιχειρήσεων, και ολοκληρώσαμε με την ελεύθερη μετανάστευση ανθρώπων. Αυτή όμως η βίαιη ανάμιξη, όπως τη βλέπουμε να υλοποιείται, απειλεί σοβαρά την ασφάλεια της Χώρας και την ατομική μας.
Ένα άλλο κυρίαρχο ερώτημα που προκύπτει και αφορά την Ελευθερία των Ελλήνων πολιτών, είναι εάν και πώς η σημερινή μας κοινωνία, ζαλισμένη, αλυσοδεμένη στην φυλακή των μνημονίων, φοβισμένη, ξενοκρατούμενη, ανημέρωτη, θα μπορέσει να αντιδράσει αποτελεσματικά ενάντια στις καινοφανείς απειλές και εκβιασμούς της Τουρκίας , ώστε να μην εξελιχθούνε αυτές σε μια μεγάλη Εθνική καταστροφή στην Κύπρο, στην Θράκη ή το Αιγαίο.
Για να γίνει ξανά αξιοπρεπής, και υπολογίσιμη δύναμη η Ελλάδα, όπως ήτανε σε προηγούμενα χρόνια, πρέπει να ανακτήσει την Εθνική της κυριαρχία, αποτινάζοντας τον ζυγό πολιτικών και κυβερνήσεων που με τις υποχωρήσεις τους και τις παραχωρήσεις τους, μας οδήγησαν στη σημερινή οδυνηρή κατάσταση. Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το σκοτεινό μέλλον που διαμορφώνει για μας ο 21ος αιώνας, και να επιστρέψουμε σαν ενεργητικός παράγοντας που είναι σε θέση να καθορίσει ο ίδιος το πεπρωμένο του.
Ο επαρχιώτικος μιμητισμός μας, του να μας λένε ευρωπαίους και να ανήκουμε στο σκορποχώρι που το λένε «ενωμένη» Ευρώπη, μας έχει ήδη οδηγήσει στον κίνδυνο απώλειας της Ελευθερίας, εξ’ αιτίας των «ευρωμνημονιακών διασώσεων», που έχουνε σαν προτεραιότητα τη πληρωμή των τόκων και τη δημιουργία υπερπλεονασμάτων, σε βάρος της απειλούμενης ύπαρξης και επιβίωσης μας.
Σήμερα στην Ελλάδα ο πολίτης, που αποτελεί το σημείο αναφοράς της Δημοκρατίας, έχει ουσιαστικά χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα, και με την καθοριστική συμβολή των κεντρικών τηλεοπτικών καναλιών, έχει μετατραπεί σε μια υπνωτισμένη και χειραγωγημένη μάζα καταναλωτών προϊόντων και τηλεοπτικών «αναλύσεων», μ’ αποτέλεσμα να χάσει τον προσανατολισμό του και ένα ποσοστό του να δεχθεί και να πιστέψει παθητικά και ανεξέλεγκτα πως εμείς οι πολίτες είμαστε άμεσα υπεύθυνοι (μαζί τα φάγαμε!), για όλα τα Εθνικά και οικονομικά δεινά , που άλλοι αποφάσισαν και υλοποιούνε.
Η αγάπη για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό έχει μεταβληθεί σε όπλο στιγματισμού και διαπόμπευσης, (εθνίκια, φασίστες), εκτός από εκείνους που πειθήνια και υπάκουα συντάσσονται με την «πολυπολιτισμικότητα», τα ανοιχτά σύνορα, και το «δικαίωμα στην διαφορετικότητα».
Κάποιοι φυσικά μπορούνε ν’ αντικρούσουνε και να ισχυρισθούνε ότι έχουμε Δημοκρατία, εφ’ όσον έχουμε πολιτικές παρατάξεις, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο Λαός. Αναλύοντας τη σημερινή εικόνα των μεγαλυτέρων παρατάξεων, η εικόνα είναι απογοητευτική, επειδή όλες έχουνε ενιαίο σημείο αναφοράς τους τον «ξένο παράγοντα». Η δεξιά παραμένει δέσμια πολιτικών και δεσμεύσεων της εποχής του διπολισμού και του ψυχρού πολέμου, σταθερή στο «ανήκομεν εις την Δύσιν», παραδομένη και κατευθυνόμενη, ενώ πλέον ο κόσμος είναι ρευστός, οι σφαίρες επιρροής ξαναμοιράζονται, και νέες δυνάμεις φιλικές ή εχθρικές αναδύονται.
Η «σαν αριστερά», αφυδατωμένη και αναξιόπιστη, δίνει συνεχώς εξετάσεις υπακοής και εξυπηρετήσεων στα συμφέροντα διεθνών παραγόντων, προσπαθώντας να πάρει τη θέση που είχε το Σημιτικό και ΓιωργοΠαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, έχοντας βάλει στο στόχαστρο της την Εθνική μας ταυτότητα, επικράτεια, και ομοιογένεια, με στόχο την τελική υποταγή του Ελληνικού Έθνους.
Η «κεντροαριστερά» του ΚΙΝΑΛ τρώει τις σάρκες της μέσα από εσωκομματικές αμφισβητήσεις και αλληλοϋπονομεύσεις, πληρώνοντας ότι οργάνωσε και υλοποίησε τις τελευταίες δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ των παραπάνω, και είχανε σαν αποτέλεσμα τον υπερδανεισμό και την αποσύνθεση της Ελλάδας.
Και ο καθένας από αυτούς κατηγορεί τον άλλον, ότι για το σημερινό κατάντημα και με κινδύνους Εθνικού ακρωτηριασμού της Ελλάδας , δεν φταίει αυτός αλλά ο άλλος, λες και δεν είναι οι ίδιοι, που την οδήγησαν ύπουλα στα μνημόνια και στο ΔΝΤ, συκοφαντώντας την παράλληλα σαν διεφθαρμένη δημόσια και διεθνώς, ούτε εκείνοι που μαζί και αδελφωμένοι υπέγραψαν τη μετατροπή της σε αποικία, με τις δανειακές συμβάσεις και το εγκληματικό PSI, μέχρι την τρίτη και θανατηφόρα δανειακή σύμβαση του Ιουλίου του 2015.
Αυτό που ονομάζομαι σήμερα Δημοκρατία, στη πραγματικότητα οριοθετείται σε μια αυστηρά επιλεγμένη ολιγαρχία υπάκουων πολιτικών, μέσα από ένα σκηνοθετημένο θέατρο περιοδικών εκλογών, όπου στους πολίτες προβάλλεται ότι μπορούνε να διαλέξουνε μέσα από ένα συγκεκριμένο αποϊδεολογικοποιημένο δειγματολόγιο εναλλασσόμενων αρεστών και εμπίστων.
Κλείνω με την και σήμερα επίκαιρη φράση που αφορά τη Δημοκρατία μας, «αυτοί θα νομίζουνε ότι έχουνε και εμείς θα ξέρουμε ότι δεν έχουνε», από το έργο το Μεγάλο μας τσίρκο του Ιακ. Καμπανέλη, που είπανε οι τότε «προστάτιδες δυνάμεις» και αφορούσε τη «παραχώρηση» Συντάγματος το 1843.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
