Ξεκινά το Φεστιβάλ μας.. το Φεστιβάλ Φιλίππων. Πρωταγωνιστής ο Δήμος Καβάλας στην διαχρονική του ιστορία. Από το 1957 έως το 2020 συναντάμε τέσσερις περιόδους στη πορεία του Φεστιβάλ Φιλίππων .
Η πρώτη ορίζεται από την τετραετία κατά την οποία τίθενται τα θεμέλιά του από τον αρχαιολόγο Δημήτριο Λαζαρίδη και τον φιλόλογο Χαράλαμπο Λαλένη (1957-1960).
Επόμενο σταθμό συνιστά η πορεία του Φεστιβάλ στο πλαίσιο του νεοσύστατου Κ.Θ.Β.Ε. (1961-1983). Τρίτη περίοδος, η διοργάνωσή του από τον Δήμο Καβάλας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαπενταετίας (1984-1999) και, στην τελευταία εικοσαετία, την ευθύνη για τη διοργάνωσή του αναλαμβάνει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας αρχικά και μετέπειτα ο φορέας «Φεστιβάλ Φιλίππων» με την συμμετοχή και της «Δημωφέλειας».
Ιστορικά, ο Δήμος Καβάλας από το 1983 αποφασίζει να αναλάβει το θεσμό. Συστήνεται το 1984 επί Δημάρχου Καβάλας του αείμνηστου Λευθέρη Αθανασιάδη και με πρωτοβουλία του Αντιδημάρχου Καβάλας Ανδρέα Γράσου άτυπη επιτροπή ανασύστασης του Φεστιβάλ, η προεδρία της οποίας ανατίθεται στον Χαράλαμπο Λαλένη.
Ο Λαλένης αναλαμβάνει αυτοπροσώπως να έρθει σε επαφή με διακεκριμένους θεατρανθρώπους, οργανισμούς και καλλιτεχνικούς πράκτορες της εποχής, ώστε να καταλήξει σε ένα πρόγραμμα που θα έκανε αισθητή την αλλαγή πλεύσης του Φεστιβάλ.
Σημαντική εξέλιξη στον νέο προγραμματισμό για το καλοκαίρι του 1984 συνιστά η απόφαση των ιθυνόντων να ικανοποιηθεί ένα πάγιο αίτημα του Δήμου, η πρόσκληση των συνθετών Μίκη Θεοδωράκη και Μάνο Χατζηδάκη, η οποία είχε επιχειρηθεί και στο παρελθόν χωρίς αποτέλεσμα.
Η εξέλιξη αυτή θα πρέπει βέβαια να συσχετιστεί με τη γενικότερη συζήτηση σχετικά με την παραχώρηση ή μη των αρχαίων θεάτρων για ευρύτερες πολιτιστικές εκδηλώσεις, η οποία αναζωπυρώθηκε το 1978, μετά από εισήγηση του ΥΠ.Π.Ε.
Συμπεριλήφθησαν, ακόμα, στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, εκτός από τις δύο εναρκτήριες συναυλίες των κορυφαίων Ελλήνων συνθετών, οι οποίες διαφημίστηκαν ανάλογα, προλογίζοντας την αλλαγή φιλοσοφίας στη διοίκηση του θεσμού, μια σειρά από μουσικές και χορευτικές παραστάσεις. Μολονότι με τον εμπλουτισμό του προγράμματος διερρήχθη το μονοπώλιο του αρχαίου δράματος, το τελευταίο συνέχισε να συνιστά τον πυρήνα του Φεστιβάλ, καταλαμβάνοντας το σημαντικότερο μερίδιο του προγράμματος, με τις εξής παραστάσεις: την Ειρήνη του Αριστοφάνη του Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, τις Τραχίνιες του Σοφοκλή και την Άλκηστη του Ευριπίδη σε ενιαία παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους, τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Νίκου Περέλη, τους Ιππείς του Αριστοφάνη του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και την Ειρήνη του Αριστοφάνη του Αμφι-θεάτρου σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου.
Φυσικά δεν έλλειψε η πρόβλεψη για το θέατρο της Θάσου, στο οποίο ωστόσο παρουσιάστηκε ένα μόνο αρχαιόθεμο έργο, η Ειρήνη του Αριστοφάνη του Κ.Θ.Β.Ε, ενώ στον συνολικό προγραμματισμό για τη Θάσο συμπεριλήφθησαν τέσσερις παραγωγές. Να σημειώσουμε βέβαια ότι το δεύτερο σκέλος του Φεστιβάλ, η Θάσος, αποκόπτεται από τον προγραμματισμό του, το 1987.
Σημαντικό βοήθημα στο κείμενο αυτό η επετειακή για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ έκδοση του Δήμου Καβάλας σε επιμέλεια της Όλγας Μάμαλη με τίτλο : Φίλιπποι: Το Θέατρο. Οι παραστάσεις Αρχαίου Δράματος 1957-2007.
