Με κάθε σεβασμό τόσο στο θεσμικό ρόλο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Καβάλας των διαιτητών αυτής, καθώς επίσης και των προσώπων αυτής, ως μέλη της μικρής κοινωνίας που ζούμε, αλλά και του διαιτητή κ. Σταύρου Μάνταλου θέλω να ζητήσω δημοσίως συγνώμη για όσα σε μια κακή στιγμή του εαυτού μου αδίκως τους καταλόγισα. Αναφέρομαι στη συνέντευξη μου στο ραδιοφωνικό σταθμό 93,7, η οποία φιλοξενήθηκε και στο φύλλο της Τρίτης 9 Ιανουαρίου 2018 της εφημερίδας «Πρωινή» της Καβάλας.
Θα ήθελα δε, ιδιαιτέρως να τονίσω ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων της ΕΠΣ Καβάλας τόσο προς το πρόσωπο μου, όσο και προς το σωματείο που υπηρετώ, ήταν και παραμένει πάντα υπεύθυνη και σοβαρή. Όσες φορές απευθύνθηκα η επισκέφθηκα την Ενωση, πάντοτε οι άνθρωποι της έδειξαν τη δέουσα προθυμία να με εξυπηρετήσουν και να σκύψουν πάνω στο όποιο πρόβλημα αντιμετώπιζε το σωματείο μου, βοηθώντας με και δίνοντας μου την κατάλληλη λύση. Δεν έχω κανένα παράπονο και η επιλογή μου να ψηφίσω τη σημερινή διοίκηση της ΕΠΣΚ στις εκλογές του καλοκαιριού ήταν συνειδητή και συλλογική απόφαση της διοίκησης του Ατρομήτου, απόφαση η οποία πιστεύω ότι θα με δικαιώσει.
Οσον αφορά τον διαιτητή κ. Σταύρο Μάνταλο, όλοι γνωρίζουν τόσο τη διαιτητική του αξία όσο και την ακεραιότητα του ως ανθρώπου που ζει και κινείται καθημερινά ανάμεσα μας, ενός ανθρώπου που κοσμεί με την παρουσία του το Ελληνικό αλλά και το Καβαλιώτικο ποδόσφαιρο αλλά και την κοινωνία.
Είμαι πεπεισμένος ότι τους αδίκησα κατάφορα με τις δημόσιες κρίσεις μου και το μόνο που απομένει είναι να τους ζητήσω για μια ακόμη φορά συγνώμη. Παρακαλώ θερμά τη διοίκηση της ΕΠΣ Καβάλας να δείξει κατανόηση και να μου αναγνωρίσει ως ελαφρυντικό όσα παραπάνω επικαλούμαι.
Τέλος πιστεύω ότι επειδή η σημερινή διοίκηση της ΕΠΣ Καβάλας αποτελείται εξ ολοκλήρου από ανθρώπους που υπήρξαν παράγοντες και υπηρέτησαν κατά το παρελθόν το τοπικό ποδόσφαιρο και το σωματείο τους από τη δική μου θέση, θα δείξουν κατανόηση και θα εξαντλήσουν κάθε περιθώριο ελαστικότητας τιμωρώντας με με μια ποινή που θα χαρακτηρίζεται περισσότερο ως ποινή συμπεριφοράς και όχι ως ποινή καταστολής.
Με εκτίμηση Κοσμάς Χατζηβασιλειάδης
Πρόεδρος Ατρομήτου Χαλκερού
