ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Όχι, χίλιες φορές όχι. Δεν θα επανέλθω στους πολυποίκιλους ιούς με την «ανάλυση» των οποίων τα λεγόμενα Μέσα Ενημερώσεως μας πρήζουν και όχι μόνο τα μυαλά. Έχει επί τέλους δικαίωμα και η πούρα, η αυθεντική, η νέτη-σκέτη πολιτική να πάρει έστω και μια μικρή θέση στην ειδησεογραφία των ημερών. Πριν γενικευθεί η εφαρμογή σε όλους τους τομείς του απεγκλωβισμού, καi νάσου που δειλά-δειλά σκάει μύτη στους δημοσιογραφικούς παρισινούς κύκλους, η συζήτηση για τις …προεδρικές εκλογές του 2022. Τουλάχιστον δυο εφημερίδες (η σοβαροφανής Le Monde, και η κομμουνίζουσα Humanité αναφέρονται, σύμφωνα με πολλές δημοσκοπήσεις, στην κατά τα 62% αποδοκιμασία από τους Γάλλους της αλλοπρόσαλλης (φαινομενικώς μόνο) τακτικής του προέδρου Μακρόν.
Από την μεριά της, μια τρίτη, η Figaro, που παρόλη την επίπλαστη αντικειμενικότητά της ποτέ δεν έκρυψε την συντηρητική κατεύθυνσή της, δεν κάνει λόγο για την δύσκολη θέση στην ο οποία βρίσκεται ο Μακρόν, πληροφορεί όμως τους αναγνώστες της για τις κατατεθείσες μηνύσεις από πολλούς πολίτες διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων κατά της κυβερνήσεως.
Γιατί χρησιμοποιώ την λέξη «φαινομενικώς» για τον υπερόπτη και απομακρυσμένο από τον λαό πρόεδρο; Διότι πιστεύω ότι παρά τα τεράστια εμπόδια που συναντά η πολιτική του -διαδηλώσεις κίτρινων γιλέκων, σχέδιο συντάξεων ήδη ενταφιασθέν, αντιμετώπιση αρτζιμπούρτζι και λουλάς της θανατηφόρου επιδημίας- ο αποκαλούμενος ειρωνικώς βεβαίως Ζύπιτερ (Δίας), εκτελεί εκών άκων τις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Θα αναφερθώ φαρδιά πλατειά στην ανάλυση της πολιτικής του από τον Λε Μοντ και ολιγότερο στην αρθρογραφία της Ουμανιτέ.
Ο Ζεράρ Κουρτοά, παλαιό αρθρογραφικό στέλεχος του Μόντ, (από τον οποίο αρτύθηκα τις παρατιθέμενες γραμμές), αποδίδει ορθά κοφτά στον πλαγιότιτλο της εφημερίδος της 12ης Μαïου, την κυριαρχούσα εντύπωση στην πολιτική σκηνή. Γράφει: «Ο πρόεδρος (εδώ και) δυο χρόνια συγκεντρώνει μια πεισματώδη απόρριψη. Εάν το κίνημα των κίτρινων γιλέκων ταρακούνησε την ενεργητικότητα του μακρονισμού, η επιδημία του κορωναιού την μετέβαλε σε εκτοξευθέντα θραύσματα. Εν αντιθέσει με τους ευρωπαίους ομολόγους του, η κρίση υγείας δεν του επέτρεψε να ισιώσει το πηδάλιο» (της διακυβερνήσεως). Η εφημερίδα, στον ίδιο πάντοτε τομέα, τονίζει: «οι πολίτες δεν του έχουν εμπιστοσύνη για ένα μανουβράρισμα του απεγκλωβισμού. Για ένα απλό λόγο: πλέον του 70% των πολιτών είναι πεπεισμένοι ότι είναι ανίκανος να φέρει εις πέρας τα μέτρα που εξήγγειλε, είτε πρόκειται για την διανομή των προφυλακτικών μασκών, είτε για την ανάγκη και την πραγματοποίηση των τεστ ανιχνεύσεως της νόσου».
Ό Μόντ εξηγεί ότι αυτή η δυσπιστία έναντι γενικώς των υπευθύνων πολιτικών ανδρών και ειδικώς των κυβερνώντων δεν είναι κάτι το καινούργιο. Εδώ και μια εικοσαετία, είναι βαθειά ριζωμένη στο πνεύμα Γάλλων και αφορούσε τους προέδρους Σιράκ, Σαρκοζί, Ολλάντ. Σε αυτή την δυσπιστία προστίθεται και ο θυμός, άλλο γαλλικό χαρακτηριστικό και ένα 56% ποσοστό των πολιτών βεβαιώνουν ότι διακατέχονται από θυμό έναντι της τωρινής μακρονικής πολιτικής. Αυτή η θυμοειδής κατάσταση δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να μειωθεί εάν ληφθεί υπ’ όψιν η επερχόμενη, ήδη αφιχθείσα, οικονομική κρίση. Ο Μακρόν βλέπει σε αυτό το συγκυριακό δίπτυχο: επιδημία – οικονομική κρίση, την ευκαιρία να επανεύρει μια λευκή, ανέγγιχτη σελίδα για να ξανασχεδιάσει την αρχιτεκτονική μιας υποψηφιότητος το 2022 και την προοπτική μιας δεύτερης εντολής. Τινί τρόπω; «Το στοίχημα είναι πελώριο», αποφαίνεται ο πεπειραμένος Κουρτοά.
Στην Ουμανιτέ της ίδιας ημερομηνίας, η αρθρογράφος της Μώντ Βερνιόλ τονίζει ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα να γυρίσει κανείς σελίδα. Ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος. Και πώς «θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν η εκτελεστική εξουσία εψεύσθει ασυστόλως, χωρίς ίχνος ντροπής, κρατώντας τον λαό σε απόσταση, προσφέροντας στον εαυτό της όλες τις εξουσίες; Ακόμη και η ίδια πλειοψηφία της αρχίζει να ανοίγει τα μάτια της απειλώντας την ενότητα του μακρονικού οικοδομήματος στην Βουλή». Η αρθρογράφος καταλήγει. «Ή πολιτική ζωή είναι βυθισμένη μέσα σε μια πρωτόφαντη κατάσταση: (ιδού) ένας πρόεδρος αποδοκιμαζόμενος και μισούμενος, συγκεντρώνων όλες τις εξουσίες, που προστατεύεται μόνο από τον εγκλεισμό των θυμών. Τι θα συμβεί όταν ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων επανακτήσει τα δικαιώματά του, όταν οι νοσηλευτές ξανακατεβούν στους δρόμους με την αποφασιστικότητα εκείνων που διασταυρώθηκαν από κοντά με τον θάνατο; Θα ήταν καιρός να σκεφθούμε το μετά …Μακρόν», καταλήγει η δημοσιογράφος.
Η Φιγκαρό όπως προαναφέρθηκε, εν συνεργασία με το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, αναλύει το περιεχόμενο 63 μηνύσεων εναντίον της κυβερνήσεως που κατετέθησαν στο δικαστήριο της Δημοκρατίας. Οι μηνύσεις καταγγέλλουν την διαχείριση της κρίσεως του κορονοϊού από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Δικαιοσύνης, Εργασίας, Υγείας και Εσωτερικών ενώ απαλλάσσεται πάσης ευθύνης ο Μακρόν ο οποίος ως πρόεδρος, διευκρινίζει η εφημερίδα, είναι ποινικώς ανεύθυνος για τις πραγματοποιηθείσες πράξεις εξασκήσεως των υπηρεσιών του. Πολλοί συνταγματολόγοι βρίσκουν ότι αυτό το άρθρο είναι οξύμωρον, αλλά αφού το επιτάσσει το Σύνταγμα… Οι μηνύσεις μπορεί να προέρχονται από διαφόρους ορίζοντες (…) από απλούς πολίτες, συνδικάτα, σωματεία, ιατρούς. Μεταξύ των μηνυσάντων είναι μια ομάδα συνδικαλιστών CGT σωφρονιστικών ιδρυμάτων ως επίσης και αστυνομικοί. Οι μηνύσαντες προσάπτουν στις διοικητικές αρχές την απουσία λήψεως των αναγκαίων μέτρων προς περιορισμό της επιδημίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι μεταξύ των μηνυθέντων περιλαμβάνεται και ο γενικός διευθυντής Υγείας, δεξί χέρι του Μακρόν που κάθε βράδυ έβγαινε στην τηλεόραση για να μας ανακοινώσει τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών. Είναι, επίσης ο ίδιος, που συνταυτιζόμενος με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, τόλμησε να υποστηρίξει ψευδώς, ως επίσης και αυτοί που τον διόρισαν σε αυτή την υπεύθυνη θέση, ότι οι μάσκες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα ενώ την ίδια στιγμή οι μάσκες ή καταστρέφονταν (!) ή εξαφανίζονταν από τις αποθήκες. Από τότε δεν τον ξαναείδαμε σε καμιά εκπομπή. Μόλις στις 13 τρέχοντος ένα τηλεοπτικό κανάλι, το BFM, προσκαλώντας τους δυο συνεργάτες του Μοντ, τους έδωσε την ευκαιρία να διηγηθούν λεπτομερώς την διεξαγωγή του ρεπορτάζ που απεκάλυψε τις σκοτεινές πλευρές αυτού του κρατικού σκανδάλου.
