Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Η διπλωματική δραστηριότης, τομεύς στον οποίο η Γαλλία, σαν μεσαία δύναμη ανελάμβανε, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, πρωτοβουλίες στην διεθνή σκακιέρα, απομακρύνεται τωρινά από το Παρίσι και περνάει, μετά την οικονομία στο Βερολίνο. Τελευταίο παράδειγμα: η πρόσφατη δήλωση της καγκελαρίου Μέρκελ ότι η χώρα της θα ήταν διατεθειμένη να αρχίσει συνομιλίες με την Ρωσία για την διάθεση στις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης του εμβολίου Σπούτνικ V. Ο Μακρόν απέφυγε επιμελώς να σχολιάσει την δήλωση του Βερολίνου. Ο μπαχτσές (ή μήπως ο μπεζαχτάς;) του εμβολίου έχει απ΄ όλα: Pfizer, Moderna, Astra,Sputnik Κολχικίνη (Colchicine), με ελληνική μάλιστα συμμετοχή στην παρασκευή της τελευταίας.
Για να προμηθευτεί κάποιος ένα εμβόλιο από αυτές τις φίρμες, πρέπει να σπαζοκεφαλιάσει, δεν ξέρει τι να διαλέξει την στιγμή μάλιστα που αυτό λείπει από τα κέντρα υγείας. Διεξάγεται ένας ανηλεής ανταγωνισμός μεταξύ αυτών των φαρμακευτικών εταιριών που βεβαίως δεν φείδονται προσπαθειών για την αποδοχή από το κοινό της αναγκαιότητος του εμβολίου, αλλά και ψευδών και υπερβολών.
Σε άλλους τομείς εκτός της φαρμακευτικής βιομηχανίας, Γερμανία και Γαλλία είχαν και έχουν η κάθε μια τον τομέα ειδικεύσεως στην παραγωγή, και την εμπορία των ποικίλων προϊόντων της υλικής ζωής ως επίσης και τις προτιμήσεις των ενδιαφερομένων λαών για την ανάπτυξη. Έτσι, το Βερολίνο και πρότερον αυτού η Βόννη, είχαν αδιαμφισβητήτως επιβληθεί στην οικονομία και την βιομηχανία, ακόμη και σήμερα με την δύναμη του ευρώ, και ενωρίτερον με το μάρκο στη Ευρώπη.
Ένα προσωπικό παράδειγμα: όταν στα μέσα των ετών 1970, μετά την δικτατορία, κατέβαινα στην Καβάλα και ήθελα να ανταλλάξω συνάλλαγμα, ο υπάλληλος της τραπέζης στραβομούνιαζε όταν του ανήγγελλα ότι είχα γαλλικά φράγκα: deutsch mark δεν έχεις; με ρωτούσε επιτιμητικά. Το ίδιο περίπου συνέβαινε και με το αυτοκίνητο. Ένας γκαραζιέρης που είχε κατάστημα στην τοποθεσία Άσπρη Άμμος, αρνήθηκε να ανοίξει το καπό της 2chevaux Citroën της γυναίκας μου διότι, μου είπε, το μοτέρ των γαλλικών αυτοκινήτων είναι περίπλοκο. Γνώριζε μόνο τα γερμανικά και τα γιαπωνέζικα που είναι πιο απλά και πιο εύχρηστα, πρόσθετε. Εν ολίγοις: Είναι πασίδηλον πλέον ότι η Γερμανία με την τελευταία δήλωση της Μέρκελ για το εμβόλιο Σπούτνικ V επιδιώκει να έχει το πάνω χέρι στην Ευρώπη, εκτός της οικονομίας και της βιομηχανίας, και στον τομέα των διπλωματικών πρωτοβουλιών.
Και η Γαλλία; Για την χώρα του Λαμαρτίνου, η κατασκευή και η κατοχή της ατομικής βόμβας (η Γερμανία δεν έχει αυτό το δικαίωμα) ως και οι πολεμικοί εξοπλισμοί ήταν και είναι η μεγάλη ειδικότητά της, π.χ. τα Ραφάλ που αγόρασε προσφάτως η Ελλάδα, και οι προκεχωρημένες επίσης συζητήσεις με την Αθήνα για τις φρεγάτες. Η χώρα λοιπόν του Περικλέους είναι σήμερα από τους σοβαρότερους αγοραστές των προϊόντων της γαλλικής πολεμοβιομηχανίας. Ωσαύτως, η Γαλλία είναι επίσης και κατασκευάστρια και πωλήτρια τρένων μεγάλης ταχύτητος που πολλές ανεπτυγμένες χώρες της Ασίας την ζηλεύουν για την επίδοσή της. Το ίδιο ισχύει για τα περίφημα γαλλικά αρώματα, την γυναικεία μόδα, την σαμπάνια και τις γαλλικές ταινίες των ετών 60, 70, και 80 του λεγόμενου «Νέου Κύματος». Πρωτίστως όμως σ’ αυτόν το κατάλογο των γαλλικών πλεονεκτημάτων, αρμόζον είναι να προστεθεί η διπλωματία, ένας τομεύς στον οποίο οι τότε μεγάλες δυνάμεις (ΕΣΣΔ και ΗΠΑ) έπαιρναν σοβαρά υπ’ οψιν τον ρόλο των Παρισίων. Ποιος από τους παλαιότερους τους παρακολουθούντες τα τεκταινόμενα στην διεθνή σκηνή μπορεί να ξεχάσει την απόσυρση το 1966, με πρωτοβουλία του Ντε Γκολ, της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ που έδρευε μέχρι τότε στο Παρίσι, την σιωπηλώς επικροτούμενη επιδοκιμασία της Μόσχας και την δυσαρέσκεια της Ουάσιγκτον; Ή ακόμη τους δημοσίως εκφρασθέντες γκολικούς δισταγμούς για μια υπερεθνική Ευρώπη που η τότε Γερμανία ήταν και είναι υπέρμαχος;
Και στις μέρες μας ποιος απειλούμενος ή νοσών από το Covid 19, μπορεί να μην λυπάται την απουσία πρωτοβουλίας συνομιλιών των Παρισίων με την Μόσχα -μήπως η υπόθεση του αντιπολιτευόμενου Ναβάλνι παίζει κάποιο ρόλο;-την στιγμή, μάλιστα, σύμφωνα με την Μέρκελ, το Βερολίνο δεν θα απέρριπτε τις επαφές με την Ρωσία στο φλέγον θέμα της μη επαρκούς παραγωγής εμβολίων.
Η προς το παρόν βοούσα γαλλική σιωπή επί του θέματος επιβεβαιώνει εν μέρει τον διπλωματικό παραμερισμό της χώρας του Σατομπριάν από τις διεθνείς επαφές και δραστηριότητες για τον συντονισμό της μάχης κατά του ιού. Ας μην απατώμεθα. Το οικονομικοτεχνικό παιχνίδι που παίζεται γύρω από το εμβόλιο είναι μεγάλης ολκής και θα καθορίσει εν πολλοίς την μελλοντική πορεία της ανθρωπότητος στον τομέα υγείας. Είναι ενδεικτικό ότι ο Στεφάν Κεεραμάεσκερ, αντιπρόσωπος της Ε.Ε., υπεύθυνος υγείας, ασφάλειας επισιτισμού και μεταφορών, δήλωσε προ ημερών ότι οι χώρες της Ε.Ε. μπορούν να διεξάγουν συνομιλίες με (άλλες) επιχειρήσεις από τις οποίες η Ευρώπη δεν αγοράζει κατά συγκεντρωτικό τρόπον εμβόλια, όπως ο παρασκευαστής ΣπούτνικV. Η δήλωση αφορούσε την υπογραφή συμβολαίων μεταξύ Ρωσίας και Ουγγαρίας (που είναι μέλος της Ε.Ε.) για το Σπούτνικ. Διευκρινιστέον ότι η Ρωσία κατέθεσε τον φάκελο εγγραφής του εμβολίου της στο ευρωπαϊκό πρακτορείο φαρμάκου (ΑΕΜ) και ελπίζει ότι θα εξετασθεί διαρκούντος Φεβρουαρίου. Θα κατορθώσει όμως να απομακρύνει τις ευρωπαϊκές υποψίες οι οποίες βαρύνουν το Σπούτνικ;
Τώρα, όσον αφορά τις προσπάθειες των ερευνητών του ανά τον κόσμον γνωστού γαλλικού ινστιτούτου Παστέρ για την παραγωγή ενός καθαρά εθνικού εμβολίου, η κατάσταση δεν είναι από τις πιο ρόδινες δεδομένου ότι ο εν λόγω οργανισμός ανεκοίνωσε ότι θέτει τέρμα στην μελέτη του βασικού προγράμματος εμβολίου Covid 19 και αυτό διότι τα πρώτα πειράματα απέδειξαν ότι ήταν ολιγότερον αποτελεσματικά απ’ ό,τι ήλπιζε. Δεν αναμένεται καλλίτερη τύχη για την φαρμακοβιομηχανία Sanofi η οποία προσφάτως ανακοίνωσε την απόλυση 400 ερευνητών της πλην όμως θα ήταν πρόθυμη να βοηθήσει την Pfizer στην παραγωγή του εμβολίου.
Συμπερασματικώς μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η γαλλική έρευνα, ονομαστή πάλαι ποτέ για τις εφευρέσεις της, (εμβόλιο Παστέρ κατά της λύσσας, του σταφυλόκοκκου και του στρεπτόκοκκου) ψάχνει απελπισμένα να εύρει τον μπούσουλά της. Το έργο εάν όχι ακατόρθωτο, είναι πάντως τιτάνιο.
Ας μην είμαι όμως μεμψίμοιρος έναντι της χώρας στην οποία κατοικώ πλέον του μισού αιώνος: στον τομέα της δημοσιογραφίας και όθεν της ευρείας πληροφορήσεως του κοινού, συνάδελφοι μού εξήγησαν ότι επετεύχθη συμφωνία μεταξύ των γαλλικών μέσων ενημερώσεως και ειδησεογραφικών πρακτορείων και του αμερικανικού ψηφιακού γίγαντος Google-France η οποία συμφώνησε να «στάζει ντούκου τον παρά» για την χρήση των κειμένων και του περιεχομένου που παράγεται από τους Γάλλους. Όπως μαθαίνω πρόκειται για την πρώτη και σπουδαία συμφωνία στον ψηφιακό τομέα αποβλέπουσα στην υπεράσπιση των πνευματικών δικαιωμάτων στην Ευρώπη. Είναι ένα είδος βάλσαμου παρηγοριάς για την Γαλλία με τους παγκοσμίως γνωστούς ήρωές της Asterix και Obelisx…
(1) Συρτάρι όπου εφυλάσσοντο παλαιότερον οι καθημερινές εισπράξεις ενός καταστήματος, πιθανώς τουρκικής ή περσικής προελεύσεως.
