Μπορεί το βράδυ της Παρασκευής να ήταν ζεστό, ή σχεδόν καυτό, ωστόσο όσοι προτιμήσαμε την κλιματιζόμενη αίθουσα του θεάτρου «Αντιγόνη Βαλάκου» προκειμένου να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Donna abbandonata ή πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου» δροσιστήκαμε μια χαρά. Δυστυχώς, οι πολλοί φαίνεται πως φοβήθηκαν τον κλειστό χώρο εν τω μέσω καύσωνα κι έτσι η αίθουσα δε γέμισε όπως θα άξιζε σε μια ακόμη θαυμάσια ερμηνεία της Ελένης Ουζουνίδου.
Έμπνευση της συγγραφέως Γλυκερίας Μπασδέκη και της «φευγάτης» πρωταγωνίστριας Αρετούλας ήταν ο καβαλιώτης ψυχίατρος και λογοτέχνης Γιώργος Χειμωνάς. Μ’ εκείνον «συνομίλησε» πνευματικά η συγγραφέας πριν στήσει κατά παραγγελία του Θοδωρή Γκόνη και του Φεστιβάλ Φιλίππων το έργο της. Μ’ εκείνον «συνομίλησε» για εξήντα περίπου λεπτά και η αλλοπαρμένη Αρετούλα. Κάνοντας διαδρομές εντός της Καβάλας, αλλά και στα περίχωρά της, επισκεπτόμενη γειτονιές και παραθαλάσσια θέρετρα, παλινδρομώντας μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, ενίοτε νοσηρής φαντασίας, η στερημένη από αγάπη και προσοχή ηρωίδα, ικέτεψε αλλεπάλληλες φορές τον κύριο Γιώργο της να έρθει. Να της προσφέρει όσα της αποστέρησαν οι άλλοι, να την προσέξει, να την αγαπήσει, να την αγκαλιάσει, να της «μεταγγίσει» μια ζωή που δεν είχε και που ονειρευόταν κάθε στιγμή.
Ατμοσφαιρική η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Γκόνης, με σχεδόν ελάχιστα σκηνικά (τι να τα κάνεις όμως όταν επί σκηνής δρουν δύο «πληθωρικές» υπάρξεις;), με στοιχειώδη κουστούμια, αλλά με τη συνέργεια της Ελένης Ουζουνίδου και της Μυρτώς Γκόνη. Η μεν πρώτη για μία ακόμη φορά μας ενθουσίασε, μας συνεπήρε, μας ανάγκασε να παραδεχθούμε ότι είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, που λειτουργεί ως χαμαιλέοντας. Γίνεται ότι ακριβώς την «προστάξουν», ενδύεται το «κουστούμια» κάθε ρόλου με τέτοιο ταλέντο και αποτελεσματικότητα, ώστε ακόμη και το βράδυ της Παρασκευής μας έπεισε πως ήταν η σαλεμένη Αρετούλα. Της χρωστούμε μεγάλη χάρη εμείς οι καβαλιώτες της Ελένης, που συνεργάζεται με τους θεατρικούς φορείς της πόλης μας, χωρίς προκαταλήψεις και αναστολές σε σκηνοθετικές εντολές κι έτσι μας προσφέρει ποικίλες εξαίσιες ερμηνείες. Τα εύσημα και οι ευχαριστίες της ανήκουν δικαιωματικά και γι’ αυτή τη συμμετοχή της.
Η συγκεκριμένη παράσταση όμως μας σύστησε και τη Μυρτώ Γκόνη. Μια κοπελάρα δυο μέτρα σχεδόν, που σε όλη τη διάρκεια του έργου στεκόταν με πλάτη στην πλατεία και «βασάνιζε» την κόμη της, ως κομμώτρια Βάντα. Ένα πεντάλεπτο περίπου πριν το τέλος, η μοναδική φίλη – εξομολογήτρια της Αρετούλας κατέβηκε από το «θρόνο» της. Έπλυνε, έντυσε, φρόντισε με μητρική στοργή την ιδιόρρυθμη πρωταγωνίστρια. Ενόσω απήγγειλε το δημοτικό ποίημα του «Νεκρού αδελφού», αντάλλαξε το ρόλο της μ’ εκείνον της Ελένης Ουζουνίδου. Κι έμεινε εκείνη «τσαλακωμένη» την ίδια στιγμή που η Αρετή «δανείστηκε» το ρούχο, τη λάμψη και τα φκιασίδια της. Κι ανέβηκε επιτέλους εκείνη στο «θρόνο» που της έπρεπε.
Παγκόσμιος και συναρπαστικός ο Γιώργος Χειμωνάς, ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει τους πάντες ακόμη και 14 χρόνια μετά το θάνατό του. Μια μορφή που αν και αινιγματική ποτέ δε θα πάψει να προκαλεί το μυαλό μας. Σε κάθε δυνατή ευκαιρία, οι καβαλιώτες λατρεύουν να τον «συναντούν» και να «συνομιλούν» μαζί του, είτε στο πλαίσιο φεστιβαλικών αφιερωμάτων, είτε στο πλαίσιο μιας παραστάσεως που με τον πυκνό λόγο της «πυροβολεί» το κοινό σαν επαναληπτική «καραμπίνα».
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
