Η Δώρα είναι σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες αθλήτριες που ανέδειξε η Κολύμβηση της Καβάλας.
Έζησε τα χρόνια του ανοιχτού κολυμβητήριου, όταν τότε όλα ήταν διαφορετικά σε σχέση με σήμερα. Είχε τη θέληση να φτάσει ψηλά σε Βαλκανικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο. Τώρα διαμένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και είναι προπονήτρια στον Αρη Θεσσαλονίκης.
Η ίδια διηγείται στην Αθλητική Πρωινή και στον Τάσο Πατσίδη, τη διαδρομή της.
Αναλυτικά η συνέντευξη.
Ερ: Μίλησε μας για τα πρώτα σου βήματα στην κολύμβηση; Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείς με την κολύμβηση;
Απ: Ξεκίνησα στον ΟΘΑΚ. Δεν υπήρχε κάποια αφορμή. Φαντάζομαι ότι ήταν για να μάθω κολύμπι. Βέβαια στην αρχή δε μου άρεσε καθόλου σαν άθλημα. Με σταματήσανε για 1 χρόνο περίπου, μετά επέμενα και επανήλθα.
Ουσιαστικά ξεκίνησα να κολυμπάω σε ηλικία 5 ετών. Δε νομίζω ότι υπήρχε κάποια αφορμή. Όλα αυτά έγιναν στο ανοιχτό κολυμβητήριο. Δεν κολύμπησα ποτέ στο κλειστό, δεν το πρόλαβα, είχα φύγει από την Καβάλα.
Ερ: Πως έφτασες στο σημείο να κάνεις πρωταθλητισμό;
Απ: Δεν το σκεφτόμουν, απλά πήγαινε μόνο του.
Μετά την ηλικία των 9 χρονών, όπου από την 3η δημοτικού αρχίζεις και παίρνεις μέρος σε αγώνες, βλέπαμε με την προπονήτρια μου και τον προπονητή μου ότι είμαι καλή, ότι πηγαίνω, οπότε ήρθε από μόνο του.
Δεν είπα ότι θα κάνω πρωταθλητισμό. Οι επιδόσεις, οι θέσεις, οι πρωτιές, με έφεραν σε αυτό το σημείο. Ποτέ όμως δεν το πίεσα.
Ερ: Ποιο ήταν το αγαπημένο σου στυλ;
Απ: Σ` έναν κολυμβητή, πρέπει να κάνει όλα τα στυλ. Να ξεκινήσουμε από αυτό. Πρέπει να μάθει όλα τα στυλ. Εγώ ξεκίνησα σαν ύπτια. Μετά κολυμπούσα και ελεύθερο και πεταλούδα. Πρέπει να περάσεις απ` όλα τα στυλ. Ας πούμε ότι τα αγαπημένα μου, ήταν το ύπτιο και το ελεύθερο.
Ερ: Ποιοι ήταν οι πρώτοι προπονητές που είχες στον ΟΘΑΚ; Ποιοι σε βοήθησαν να φτάσεις σε ένα πολύ καλό επίπεδο;
Απ: Ήταν η κ. Μάλαμα στα πρώτα μου, πρώτα μου χρόνια. Στη συνέχεια η κ. Στέλλα Βαρώνα στα χρόνια της προαγωνιστικής κατηγορίας. Μετά στην αγωνιστική είχα προπονητή τον κ. Σπύρο Καλαμπαλίκα και στο τέλος όταν έφυγα από την Καβάλα ήταν ο κ. Στέφανος Κατσιλιάνος όπου με αυτόν έκανα τα περισσότερα. Αυτός ήταν η βοήθεια μου, το στήριγμα μου.
Ερ: Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες σου διακρίσεις σαν αθλήτρια της κολύμβησης;
Απ: Είχα 2η Βαλκανική νίκη το 2007, 11η Πανευρωπαϊκή θέση και μετά όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη είχα 5η και 6η θέση. Πανευρωπαϊκή αλλά στην τεχνική κολύμβηση. Έκανα και 1 χρόνο τεχνική κολύμβηση όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη.
Εγκατέλειψα την αγωνιστική δράση πριν από 7 χρόνια, σε ηλικία 24 ετών. Δεν ήταν ούτε νωρίς, ούτε αργά. Ουσιαστικά ένας αθλητής δεν πει ποτέ ότι σταματάει, θα το δείξει το σώμα του και το σώμα μου, μου είπε ότι πρέπει να σταματήσω.
Ερ: Από εκεί και πέρα ασχολήθηκες με την προπονητική;
Απ: Ακριβώς. Ήμουν 5 χρόνια στον ΠΑΟΚ και τώρα είμαι στον Άρη Θεσσαλονίκης, 4 χρόνια. Είμαι προπονήτρια κολύμβησης σε Ακαδημίες και Προαγωνιστικά. Δεν έχω σταματήσει ποτέ. Με τραβάει το νερό.
Ερ: Για σένα ήταν και είναι ένας τρόπος ζωής;
Απ: Πάντα θα είναι. Δεν μπορείς να φύγεις από αυτό. Και να φύγω από προπονήτρια, να κάνω κάτι άλλο, η γυμναστική μου, θα είναι πάντα το κολύμπι.
Ερ: Πόσο σε βοήθησε το γεγονός ότι προέρχεσαι από μια αθλητική οικογένεια;
Απ: Δεν είναι ξένη η οικογένεια μου ως προς τον αθλητισμό αλλά και ποτέ δεν με πίεσαν. Το καλύτερο που έχει να κάνει ένας γονιός και ευχαριστώ τους γονείς μου για αυτό, είναι ότι δεν πίεσαν ποτέ και για τίποτα.
Αν θες να το κάνεις το κάνεις. Δε θέλεις, δεν το κάνεις. Απείχαν τόσο όσο έπρεπε. Ήταν κοντά μου αλλά υπήρχε και μια απόσταση. Τη σωστή απόσταση που πρέπει να έχει ένας γονιός από έναν αθλητή που είναι παιδί του και κάνει πρωταθλητισμό. Η πίεση δεν κάνει καλό.
Ερ: Θεωρείς τον εαυτό σου άτυχη γιατί δεν έζησες το κλειστό κολυμβητήριο στην Καβάλα όπου ίσως θα μπορούσες να πετύχεις περισσότερα πράγματα σαν αθλήτρια. Οι συνθήκες ήταν αντίξοες στο ανοιχτό.
Απ: Επειδή είμαι λίγο της παλιάς γενιάς, δεν παίζουν ρόλο τα ανοιχτά ή τα κλειστά κολυμβητήρια. Όταν ένας αθλητής είναι να γίνει καλός αθλητής, είτε κολυμπάει σε ανοιχτό, είτε κολυμπάει σε κλειστό, θα γίνει.
Σίγουρα το κλειστό κολυμβητήριο βοηθάει. Εννοείται. Λόγω καιρού, λόγω κρύου. Στην Καβάλα πάντα βρίσκαμε λύσεις. Πηγαίναμε στη Δράμα που μας βοηθούσε πάρα πολύ μέχρι να φτιαχτεί ξανά το κολυμβητήριο μας. Είχαμε λύσεις για να μπορέσουμε να κολοβώσουμε.
Εγώ το 2007 με αντίξοες συνθήκες είχα βγει 2η στα Βαλκάνια. Δεν έχει να κάνει τόσο η συνθήκη, αν το παιδί, ο αθλητής το θέλει θα πάει, είτε κολυμπάει σε ανοιχτό, είτε κολυμπάει σε κλειστό κολυμβητήριο.
Ερ: Έχεις στο μυαλό σου κάποια στιγμή να επιστρέψεις στην Καβάλα και να ασχοληθείς προπονητικά;
Απ: Είναι δύσκολη η ερώτηση. Στην Καβάλα είναι η οικογένεια μου. Η οικογένεια μου, δεν με πίεσε ποτέ να γυρίσω. Είμαι 12 χρόνια Θεσσαλονίκη. Βέβαια πόσο εύκολα ένας προπονητής αφήνει ένα brand name όπως είναι ο Άρης;
Δεν υποτιμώ φυσικά την Καβάλα, προς θεού. Έχω όμως ένα βιογραφικό με τις δυο μεγαλύτερες ομάδες της Θεσσαλονίκης, τον ΠΑΟΚ και τον Άρη. Αυτό δύσκολα το αφήνεις.
Ερ: Σου έχει μείνει κάποιο απωθημένο; Κάτι που θα ήθελες να κάνεις σαν αθλήτρια αλλά δεν τα κατάφερες;
Απ: Απωθημένα γενικά δεν έχω. Το απωθημένο όλων των αθλητών είναι να πάει Ολυμπιάδα. Αν θεωρηθεί απωθημένο. Δεν έχω απωθημένα.
Θέλω αυτή τη στιγμή να κάνω σωστά τη δουλειά μου και να βγάζω αθλητές. Αθλητές ναι μεν μικρής ηλικίας αλλά θα έχουνε τα εφόδια όταν μεγαλώσουνε, να γυρίσουν και να πουν ότι η κ. Δώρα ήταν η προπονήτρια μας και αυτή που μας ώθησε στο να πάμε πιο ψηλά.
Ερ: Πως είναι το επίπεδο της Ελληνικής Κολύμβησης αυτή τη στιγμή;
Απ: Η Ελληνική Κολύμβηση ανέκαθεν είχε παρόν, ανέκαθεν είχε μέλλον, είχε παρελθόν όπως και η Υδατοσφαίριση. Γενικά ο χώρος της πισίνας. Απλά δεν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να βοηθήσουν στο χώρο της πισίνας. Τα χρήματα δίνονται αλλού. Υπάρχουν παιδιά, υπάρχει κόσμος που θέλει να δουλέψει, αλλά δεν υπάρχουν υποδομές. Πάντως υπάρχουν πάρα πολλές επιτυχίες.
