“ΔΟΥΡΕΙΟΙ ΙΠΠΟΙ”
Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός αν και βρίσκονται σε μια παγκόσμιας σημασίας γεωστρατηγική θέση, σταυροδρόμι Ευρώπης-Ασίας- Αφρικής, έχουνε την ατυχία να περιβάλλονται από μη φιλικές και ειρηνόφιλες Χώρες.
Για να επιβιώσουνε σε αυτή την ταραγμένη περιοχή του κόσμου, ανάμεσα στον ισλαμικό και τον δυτικό κόσμο, χρειάζονται μεγάλη δύναμη και ικανότητες.
Χρειάζονται πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες που η “εξωτερική” και “αμυντική” τους πολιτική δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα του κόμματος τους, ή από την εξυπηρέτηση συμφερόντων των «πλουσίων και ισχυρών» του κόσμου.
Η ιστορία και οι εξελίξεις έχουνε αποδείξει ότι οι ισχυρές συμμαχίες και η αποτρεπτική δύναμη είναι τα μόνα που φίλοι και εχθροί υπολογίζουνε. Από το 1950 και ιδιαίτερα από το 1974 και μετά οι σχέσεις μας με την Τουρκία έχουνε αποδείξει, ότι, όσο περισσότερο ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της, τόσο μεγαλώνουν οι αξιώσεις της.
Παρ’ όλες τις απειλές της Τουρκίας όμως, η ακολουθητέα πολιτικής της Ελλάδας μέχρι και το 1995 ήτανε ίδια με αυξομειώσεις αποφασιστικότητας, και αφορούσε το τρίπτυχο της «υπομονής, επιμονής και αποτροπής». Μετά το γκριζάρισμα των Ιμίων το 1996, διαμορφώθηκε και μια άλλη πολιτική ομάδα, «να τα βρούμε και να τελειώνουμε».
Όταν όμως εμείς σαν Ελλάδα «δεν διεκδικούμε τίποτε» από τη Τουρκία, το να τα βρούμε σημαίνει ότι θα κάνουμε και θα δεχθούμε παραχωρήσεις που αφορούνε την εδαφική μας ακεραιότητα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Το επιχείρημα της είναι πως, αφού εμείς έχουμε το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας, τι έχουμε να φοβηθούμε; Ας κουβεντιάσουμε. Δηλαδή, ας κάνουμε τώρα κάποιες παραχωρήσεις υποχωρώντας από τις θέσεις και γραμμές μας, προκειμένου ν’ αποφύγουμε κάποιες υποθετικές και αβέβαιες παραχωρήσεις αύριο.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι συστηματικά έχουνε επιδοθεί στη «ενημέρωση» της κοινής γνώμης και οι οποίοι δεκαπέντε ημέρες πριν από την τουρκική υβριδική επίθεση στον Έβρο, ομού και αντάμα από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, υποστήριζαν ότι δεν υπάρχει απειλή από την Τουρκία και πρέπει να λογικευθούμε, να συζητήσουμε και να τα βρούμε βρε αδελφέ.
Αγνοούνε ή προσποιούνται ότι αγνοούν, ότι μπορεί να έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας, αλλά εάν δεν αποδεχθούμε τα πάντα όσα η Τουρκία απαιτεί και διεκδικεί, 16 στο σύνολο !!!, και πάμε σε διεθνές δικαστήριο, εκεί οι αποφάσεις παίρνονται όχι νομικά, αλλά με πολιτικές σκοπιμότητες και επιρροές, και χωρίς δέσμευση συμμόρφωσης από τη Τουρκία.
Η Ελλάδα εδώ και καιρό σαν καλή γείτονας και συνομιλητής στις διμερείς της σχέσεις έχει συνυπογράψει με τη Τουρκία για “αποφυγή μονομερών ενεργειών”, για “αποφυγή χρήσης βίας” για “σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε πλευράς”, “υιοθετούσαμε τα περίφημα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ)“ με 60 γύρους συνομιλιών, κλπ, κλπ. τα εφαρμόζαμε, και αφήναμε τις εξελίξεις να μας οδηγήσουν εδώ που φτάσαμε.
Όταν όμως σήμερα ο τύπος που κυβερνά την Τουρκία, για ψύλλου πήδημα φυλακίζει, εξορίζει, εξαφανίζει δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες του με αντίθετη φωνή, και έχει ένα καθεστώς δικτατορίας, αυταρχισμού, βαρβαρότητας και τυραννίας, είναι δυνατόν να τηρήσει και να σεβαστεί συμφωνίες;
Τώρα τρέχουμε και δεν ξέρω αν θα προλάβουμε, ενώ εδώ και μια εικοσιπενταετία ζούσαμε σε έναν ευδαίμονα παρασιτισμό, και όταν ζόριζαν τα πράγματα ζητιανεύαμε από «κάποιους» να «κατευνάσουν» τη Τουρκία, αποδεχόμενοι κάποιοι άλλοι να κατευθύνουνε την Εθνική μας επιβίωση, προκειμένου να μην παρεξηγήσουνε την επαρχιώτικη νοοτροπία μας ότι «ανήκομεν εις την Δύση».
Ερχόμενοι όμως καθαρά στα του οίκου μας, αντιλαμβανόμαστε ότι την τελευταία εικοσιπενταετία, τα μεγάλα και κρυφά όπλα της Τουρκίας σε βάρος μας είναι ότι στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις κυριαρχεί σε σημαντικό ποσοστό και με οριζόντια διαστρωμάτωση μια ραγιαδίστικη αντίληψη η οποία υποστηρίζει τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις όλων των άλλων κρατών εκτός της Ελλάδας, και οποιαδήποτε αντίθετη φωνή υβρίζεται, κοροϊδεύεται σαν φασισμός, ρατσισμός κατηγορώντας την Ελλάδα και τους Έλληνες για «μαξιμαλιστικές στοχεύσεις», και ότι πρέπει να κατανοήσουμε τις τουρκικές απαιτήσεις.
Η κατανόηση όμως συμπορεύεται με τον φόβο και τελικά ό,τι φοβόμαστε αυτό τελικά παθαίνουμε. Σύγχρονοι «Δούρειοι ίπποι» οι οποίοι, συντάσσονται και δικαιολογούνε πάντοτε τον τουρκικό επεκτατισμό και αναθεωρητισμό, ενώ την ίδια στιγμή καταδικάζουν την Ελλάδα, και όπου δε μπορείς να ξεχωρίσεις εάν αυτός που λέει αυτά είναι Έλληνας ή Τούρκος.
Θυμάστε ποτέ Τούρκο πολιτικό ή Τούρκο καθηγητή να αναγνώρισε δημόσια τα Ελληνικά δίκαια σε οποιονδήποτε τομέα; Ακούσαμε κάποιον στην Άγκυρα σήμερα όπως και χθες να κατακρίνει την Τουρκική πολιτική σαν μαξιμαλιστική; Μας έγινε ποτέ τέτοιο δώρο, από Τούρκους, Σκοπιανούς Βουλγάρους, ή Αλβανούς, στο όνομα της «διεθνούς ειρήνης και αδελφοσύνης»;
Σκοπιανοί επιφανείς πολιτικοί ηγέτες μας λέγανε ότι είναι Σλάβοι και όχι «Μακεδόνες», αλλά εμείς και αυτούς τους αγνοήσαμε. Είδατε ποτέ πολιτικούς από ορισμένες από τις παραπάνω χώρες να καταγγέλουνε τη πατρίδα τους στην Ε.Ε. επειδή δεν ανοίγει τα σύνορα της στους λαθρομετανάστες , όπως κάνουνε δικοί μας πολιτικοί, είτε να αρθρογραφούν προβάλλοντας συμφέροντα του εχθρού;
Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν, ότι οι διακομματικοί «υποχωρητικοί» παντός καιρού, χρώματος και ιδεολογίας, θέλουν τους Έλληνες του Φαλμεράυερ, με μικρή μνήμη, μια Ελλάδα ένα πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό συνονθύλευμα, για να οδηγηθούμε και με βάση τα αναπαραγωγικά δεδομένα στην Εθνική εξαφάνιση, όπως και άλλοι λαοί που έσβησαν στο διάβα του χρόνου.
Οι φοβίες, μοιρολατρία, ενοχοποίηση της Ελλάδας, και η αίσθηση αδυναμίας και υποχωρητικής διάθεσης που άστοχα και άσκοπα θέλω να πιστεύω καλλιεργούνται είναι ανησυχητικά συμπτώματα. Όπως ακόμη είναι και πολύ επικίνδυνα τα ανεύθυνα συνθήματα και οι ιαχές πολέμου. Το θέμα όμως είναι με πόλεμο μας απειλεί ο κακός γείτονας. Που θέλει να μοιράσουμε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό με την υπογραφή μας.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αναμφίβολα και σε κάθε περίπτωση η πορεία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων θα συνεχίσει να είναι ταραχώδης. Η δράση του ενός όμως δημιουργεί αντιδράσεις από άλλους, τις οποίες επιβάλλεται ν’ αξιοποιήσουμε προς όφελος μας.
Οι πολιτικές ηγεσίες μας πρέπει επιτέλους να υπερασπίζονται ΜΟΝΟ τα Εθνικά μας συμφέροντα, εμπνέοντας και καθοδηγώντας το Έθνος, στηριζόμενοι στις δικές μας και μόνο δυνάμεις, και σε αντίστοιχες φιλικές μέσα από διακρατικές σχέσεις και διπλωματικές κινήσεις.
Κλείνοντας ας μην ξεχνάμε ποτέ τα διδάγματα της Ιστορίας μας : Θουκυδίδης. Αθηναίοι προς Μηλίους: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα. … όσοι όμως διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους». Μετά τους εξόντωσαν όλους.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
