Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Πώς βλέπουν την πολιτική σήμερα οι Γάλλοι; Μπορεί να χάρηκαν για την αγορά από την Ελλάδα τριών φρεγατών που θα κατασκευασθούν στην χώρα τους, πλην όμως αυτή η επιτυχία που έρχεται, ειρήσθω εν παρόδω, μετά το κρύο ντούζ που υπέστησαν από τις ΗΠΑ με την υπόθεση των αυστραλιανών υποβρυχίων, μετριάζει την τάση αποδοχής της πολιτικής. Είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση Μακρόν, επιδεικνύουν μια σχετική αδιαφορία, και δεν κρύβουν ένα είδος αμηχανίας ενώπιον της πολιτικής διαδικασίας που αποβλέπει στην εκλογή των υποψηφίων των κομμάτων για την προσεχή προεδρική αναμέτρηση. Από τότε που ο Covid 19 άρχισε να κάνει θραύση, η πολιτική μετεβλήθη σε φτωχό συγγενή στην χώρα τους. Είχα και έχω μέχρι και σήμερα την εντύπωση ότι παράβλεπαν όλα τα άλλα καθημερινά προβλήματα και έστρεφαν την έγνοια τους -τι το πιο φυσιολογικό;- στον πιο αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να προστατεύσουν την υγεία τους από την επέλαση της πανδημίας. Μετρίασα όμως την γνώμη μου, όταν προ ημερών είδα στο καφενείο ένα επιστήθιο φίλο, να απευθύνεται μετά διακριτικής παρρησίας σε μια κυρία η οποία διάβαζε το σκωπτικό εβδομαδιαίο φύλλο «Το Αλυσοδεμένο παπί» να την ερωτά: «θα δείτε απόψε την εκπομπή την αντιπαραθέτουσα τον Μελανσόν στον Ζεμούρ», και να του απαντά «βεβαιότατα». Δεν πίστευα ότι η επαναλαμβανόμενη και κουραστική εν πολλοίς τηλεοπτική αντιπαράθεση χιλιοειπωμένων επιχειρημάτων ξεσκολισμένων πολιτικών προσώπων, –την στιγμή μάλιστα που ο ιός δεν είπε την τελευταία του λέξη-,θα μπορούσε να ενδιαφέρει ακόμη εντόνως την πλειοψηφία των Γάλλων. Άς διευκρινισθεί για τους αναγνώστες της Πρωινής ότι ο Μελανσόν είναι ανυπέρβλητος λαïκίζων ρήτωρ, ηγέτης της Ανυπάκουης Γαλλίας και επίσημος υποψήφιος αυτού του κόμματός στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, ο δε Ζεμούρ δεδηλωμένος δεξιός δημοσιογράφος, εμπορευόμενος την επιτηδειότητα που τον διακρίνει του ξενόφοβου λιβελογράφου, εκτοξεύοντας κατηγορίες εναντίον των μεταναστών μουσουλμάνων σε μερικούς των οποίων προσάπτει την κατανάλωση των ναρκωτικών, τον μη σεβασμό των νόμων και τις βιαιότητες που σημειώνονται στα περιφερειακά προάστια. Είναι το αγαπημένο παιδί ιδίως των ιδιωτικών τηλεοράσεων και λέγεται ότι υποστηρίζεται από ευκατάστατους μορφωμένους νέους που τον ωθούν να δηλώσει (που κατά την γνώμη μου δεν θα αργήσει) την υποψηφιότητά του για την προεδρική αναμέτρηση του Μάη.
Επιστρέφοντας οίκαδε είχα την υπομονή να παρακολουθήσω επί δυο ώρες την ανταλλαγή κοινότυπων επιχειρημάτων. Έπληξα αγρίως. Τίποτα το νέο.
Ο αριστερός Μελανσόν έπλεξε επί μακρόν το εγκώμιο (πράγμα που σχεδόν όλοι οι Γάλλοι αποδέχονται) της «κρέολιζασιόν», ήτοι των πολιτών των εχόντων την γαλλική υπηκοότητα και ομιλούντων μια γλώσσα κράμα από γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά και ιθαγενείς γλώσσες των Αντιλλών, είναι δε πλήρως ενσωματωμένοι στην χώρα στην οποία ζούν.
Από την πλευρά του, ο δεξιός Ζεμούρ πρέσβευσε την απομάκρυνση από την Γαλλία των μουσουλμάνων με το πρόσχημα των καθημερινών παραβάσεων και του μη σεβασμού των γαλλικών νόμων. Στις περισσότερες πρωινές εφημερίδες δεν είδα επ’αυτού παρά μόνο ολίγα μονόστηλα. Συμπέρανα λοιπόν ότι ναι μεν αρκετοί Γάλλοι , δεδομένου του κοινοποιηθέντος αριθμού (3,5 εκατομμύρια) τηλεθεατές παρηκολούθησαν την εκπομπή πλην όμως ο έγγραφος Τύπος που δεν χάνει ευκαιρία να ψιλολογήσει και να αναλύσει το παραμικρότερο παρουσιασθέν σαν σπουδαίο γεγονός, έκρινε ότι τα ανταλλαχθέντα πολιτικά πυρά δεν ενδιέφεραν ποσώς τον κόσμο και έκανε …τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Γιατί όμως οι Γάλλοι απαξιούν σήμερα την κουραστικώς επαναλαμβανόμενη καθ’ εκάστην πολιτικο-κομματική ειδησεογραφία που τους επιβάλλει κυρίως η τηλεόραση; Διότι πολλούς κομματικούς σχηματισμούς τους χαρακτηρίζει ασάφεια γραμμής και ψάχνονται για το τι πρέπει να πουν και να κάνουν εν όψει των προεδρικών εκλογών της προσεχούς ανοίξεως. Επί παραδείγματι, οι Ρεπουμπλικάνοι, διεκδικούντες μετριοπαθώς τις ιδέες του πρώην προέδρου Σιράκ και αρέσκοντες να διακηρύττουν ότι είναι οι νόμιμοι διάδοχοι του Ντε Γκολ, καυγάδιζαν μέχρι πριν δυο εβδομάδες για τον τρόπο επιλέξεως του υποψηφίου τους για τις προεδρικές εκλογές. Είχαν να διαλέξουν δυο εκδοχές: είτε την προκριματική (primaire) εκλογή με δικαίωμα συμμετοχής ψήφου οποιουδήποτε που θα ήθελε να συμμετάσχει, είτε οργάνωση εκτάκτου συνεδρίου στο οποίο θα ψήφιζαν μόνον εκείνοι που είναι γραμμένοι στο κόμμα και οι εκπληρώσαντες την οικονομική συνεισφορά τους. Τελικώς επελέχθη το δεύτερο για την 4η Δεκεμβρίου, μια διαδικασία που είναι κομματικώς πιο αυστηρή από την πρώτη, δηλ. την ελεύθερη εθελούσια ψηφοφορία.
Στους σοσιαλιστές μετά από πολλές συζητήσεις τα πράγματα ξεκαθάρισαν πριν από ολίγες ημέρες. Για να καλμάρουν την τεταμένη ατμόσφαιρα οι συμμετέχοντες σε σύσκεψη, απεφάσισαν την οργάνωση μιας εσωτερικής ψηφοφορίας την 14η προσεχούς Οκτωβρίου στην οποία θα αναμετρηθούν ο Στεφάν Λε Φόλλ δήμαρχος της πόλεως Λε Μαν και η Ανν Ινταλγκό, δήμαρχος των Παρισίων η οποία και διατηρεί μεγάλες πιθανότητες εκλογής υποψηφίας για τους σοσιαλιστές. Σύμφωνα με ορισμένες δηλώσεις της άφησε να εννοηθεί ότι ελπίζει στους ψήφους των οικολόγων για τις προεδρικές του 2022.
Στους οικολόγους ο δεύτερος γύρος των προκριματικών εκλογών ήταν αμφίρροπος και ανελέητος. Εξελέγη ο κεντροδεξιών τάσεων ευρωβουλευτής Γιαννίκ Ζαντό με 51,03 % των ψήφων, έναντι της Σαντρίν Ρουσσώ με 48,97% . H τελευταία, ελαφρώς αριστερών τάσεων δήλωσε: Ανοίξαμε ένα καινούργιο δρόμο που απαιτεί για την ίαση της κοινωνικής αποσυνθέσεως σοβαρές και δυνατές λύσεις, ο καιρός των ημίμετρων τελείωσε.
Στα άλλα καθιερωμένα κόμματα και χωρίς να σημειωθούν εσωτερικές αναταραχές, η υπευθυνότητα της προεκλογικής καμπάνιας και η υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές για τον « Εθνικό Συναγερμό» (συνάθροιση) της Μαρίν Λε Πεν ανετέθη ντε φάκτο , ασυζητητί λόγω του ειδικού πολιτικού βάρους της στην ίδια, για το δε «Εμπρός η Ρεπουμπλίκ» του Μακρόν στον σημερινό πρόεδρο της Γαλλίας παρ΄όλες τις αθετήσεις των υποσχέσεων και τις αποτυχίες του (κίτρινα γιλέκα και υποβρύχια) διαρκούσης της διακυβερνήσεως του. Τέλος, το μη συχνά ακουόμενο στα μέσα ενημερώσεως ΚΚΓ ανέθεσε το καθήκον της υποψηφιότητος στον γενικό γραμματέα Φαμπιέν Ρουσσέλ που κάτω από την αφίσα – πορτραίτο του φιγουράρει η φράση «Η πρόκληση ευτυχισμένων ημερών». Οι εν λόγω λέξεις ξενίζουν εκείνους που την βλέπουν διότι θα μπορούσαν να εκληφθούν σαν τραγική ειρωνεία την στιγμή που λόγω πανδημίας οι ευτυχισμένες ημέρες αποτελούν ένα μακρινό παρελθόν. Με όλα αυτά τα τζάμπα φληναφήματα και τις ανακολουθίες συμπεριφοράς των πολιτικών πώς θέλετε να μην εξαποστέλλουν οι Γάλλοι την πολιτική στην γωνία;
