Ζητώ συγγνώμη αν φαίνομαι μελοδραματικός, ίσως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, αλλά έχω καταλήξει ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κατάσταση που θα καθορίσει τις ζωές μας, το ηθικό και πνευματικό ίχνος που θα αφήσουμε, γράφει ο Franco Berardi Bifo.
Τα εγγόνια μας (αν θελήσουν να ασχοληθούν μαζί μας) δεν θα αναρωτηθούν τι κάναμε το 1968, ή πώς αντιδράσαμε στις φασιστικές επιθέσεις της δεκαετίας του 1980, ή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο.
Αντίθετα, θα αναρωτηθούν: πώς συμπεριφέρθηκε η γιαγιά μου, τι είπε και τι έκανε ο παππούς μου, όταν συνειδητοποίησε ότι σε ένα μέρος που λεγόταν Γάζα, γινόταν μια γενοκτονία όχι διαφορετική με αυτές που από το 1942 και μετά οι ναζί οδήγησαν ενάντια σε εβραίους, ρομά, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές, για να αναφέρουμε μόνο μία από τις αμέτρητες σφαγές που έχουν σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία;
Περιγράφω την κατάσταση στον εαυτό μου σαν να βρισκόμασταν σε ένα μυθιστόρημα του Isaac Bashevis Singer που ονομάζεται Meshugah: τη δεκαετία του 1940 μια ομάδα διανοουμένων συναντιέται για να μιλήσει για αυτό και το άλλο, και μαθαίνει (μια αποσπασματική, αντιφατική γνώση) το γεγονός ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι έγκλειστοι μέσα σε ένα στρατόπεδο σε ένα πολωνικό χωριό, φρουρούμενοι από ένοπλους στρατιώτες, πεινασμένοι, αναγκασμένοι να πίνουν σάπιο νερό ή να ρουφούν ένα παγάκι από τη δίψα (όπως αφηγείται ο Primo Levi).
Ενώ είναι κλεισμένοι εκεί, κατά καιρούς ξυλοκοπούνται, σέρνονται έξω από τις παράγκες τους, ξυλοκοπούνται, απειλούνται με θάνατο, βασανίζονται. Και κάθε μέρα σκοτώνονται πενήντα ή εκατό ή χίλιοι από αυτούς.
Δεν έχει σημασία αν αυτοί οι έγκλειστοι είναι δημοκράτες ή σκοταδιστές, σοσιαλιστές του Μπουντ ή φανατικοί ορθόδοξοι αναγνώστες της Τορά. Δεν έχει καθόλου σημασία αν είναι καλοί ή κακοί, είναι αυτό που ο Agamben αποκαλεί γυμνή ζωή. Ανυπεράσπιστα σώματα απέναντι σε έναν εχθρό που θέλει να τους εξοντώσει και είναι υπεροπλισμένος.
Φυσικά, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, έχω επίγνωση του γεγονότος ότι στην αρχή της συνεχιζόμενης γενοκτονίας, υπάρχει ένα πογκρόμ, μια πράξη αποτρόπαιας βίας. Στις 7 οκτωβρίου, ένοπλοι μαχητές της Χαμάς διέσχισαν τα αδιάβατα και μέχρι εκείνη τη στιγμή αξεπέραστα σύνορα και επιτέθηκαν, πυρπόλησαν και πυροβόλησαν ανυπεράσπιστους ηλικιωμένους και παιδιά.
Απήγαγαν γυναίκες και άνδρες, χώρισαν αδελφό από αδερφή, εραστή από εραστή, τους έσυραν χωριστά σε φορτηγά σαν να ήταν βοοειδή. Σκότωσαν χίλιους τετρακόσιους ανθρώπους που χόρευαν, ή κοιμόντουσαν, ή το έσκαγαν.
Έστησαν στη σκηνή ένα πογκρόμ σαν αυτό που είχαν εξαπολύσει οι πολωνοί αγρότες εναντίον των εβραίων για αιώνες, τους μάζεψαν όπως έκαναν οι γερμανοί ναζί σε γειτονιές που κατοικούσαν εβραίοι κατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου.
Πώς μπορώ λοιπόν να λέω σήμερα ότι το Ισραήλ φέρει την πλήρη ευθύνη για τη σφαγή της 7ης οκτωβρίου και την ευθύνη για τη γενοκτονία που ξεκίνησε αμέσως μετά; Μπορώ να το πω αυτό επειδή προσπάθησα να ταυτιστώ με ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που συμμετείχε στη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής το 2018.
Εκείνες τις μέρες της άνοιξης του 2018 θυμάμαι να παρακολουθώ τα γεγονότα σε καθημερινή βάση: χιλιάδες νεαροί παλαιστίνιοι, καλούμενοι από έναν νεαρό δημοσιογράφο, ακτιβιστή και ποιητή που ονομαζόταν Ahmed Abu Artema, πορεύτηκαν άοπλοι προς τους φράχτες που εμποδίζουν τους κατοίκους της λωρίδας να πάνε στα εδάφη που πριν από το 1948 ανήκαν στις οικογένειές τους.
Για πολλές εβδομάδες κάθε παρασκευή βάδιζαν προς τα συρματοπλέγματα, πετούσαν πέτρες στο κενό, φώναζαν, τραγουδούσαν, κάποιοι έκαιγαν λάστιχα, άλλοι πετούσαν ακόμη και εμπρηστικά μπουκάλια που έβαζαν φωτιά στα αγριόχορτα.
Η πορεία συνέπεσε με την ημέρα κατά την οποία ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ – γνωστός ως υπέρμαχος και ρατσιστής, εκπρόσωπος της αμερικανικής Κου Κλουξ Κλαν – δήλωσε ότι αποφάσισε να μεταφέρει την πρεσβεία της χώρας του στην Ιερουσαλήμ, αψηφώντας το αίτημα όλων των αραβικών χωρών.
Η πορεία συνέπεσε επίσης με την 70ή επέτειο της Nakhba, όταν τα ισραηλινά στρατεύματα σκότωσαν 57 Παλαιστίνιους σε μια μέρα και απέλασαν χιλιάδες ανθρώπους σε μια πράξη εθνοκάθαρσης.
Ενώ χιλιάδες άνθρωποι στέκονταν μπροστά από τους αδιάβατους φράχτες, οι ισραηλινοί στρατιώτες, κλεισμένοι μέσα σε προστατευμένες οχυρώσεις, εκτόξευσαν βλήματα διαφόρων διαμετρημάτων και τύπων, συμπεριλαμβανομένων βλημάτων που απαγορεύονται από τις διεθνείς συμβάσεις επειδή εκρήγνυνται στη σάρκα του ατόμου που χτυπήθηκε.
Σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας rapporto di Amnesty International τρεις νοσοκόμοι σκοτώθηκαν επειδή βρίσκονταν στο σημείο φορώντας τις άσπρες ποδιές τους για να περιθάλψουν τους τραυματίες, ανάμεσά τους και η είκοσι ενός ετών Razan al Najjar που πυροβολήθηκε στο στήθος από έναν ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή, παρά το γεγονός ότι ήταν ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη ως νοσοκόμα λόγω των ρούχων που φορούσε.
Τριάντα ένα παιδιά σκοτώθηκαν στους έξι μήνες που γίνονταν οι εβδομαδιαίες πορείες. Δύο δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν ενώ βιντεοσκοπούσαν σκηνές της πορείας. Σύμφωνα με την εβραϊκή οργάνωση B’tselem κατά τις ειρηνικές πορείες το 2018, σκοτώθηκαν 290 παλαιστίνιοι. Δεν σκοτώθηκαν ισραηλινοί. Κανένας ισραηλινός δεν σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε.
Αναρωτήθηκα: αν είχα συμμετάσχει στη μεγάλη Πορεία της Επιστροφής την άνοιξη του 2018, θα μπορούσα να συνεχίσω να επιβιώνω άθλια, μίζερα χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα εκτός από το να κοιτάω τα πουλιά στον ουρανό και να περιμένω μια ισραηλινή σφαίρα, ή θα έλεγα στον εαυτό μου: πάμε να κάνουμε την πιο φρικτή πράξη που μπορεί να φανταστεί κάποιος, ώστε όλοι οι ζωντανοί νεκροί που μας κοιτάζουν σε όλο τον κόσμο και δεν κάνουν τίποτα, επιτέλους να φρικιάσουν; Θα έλεγα στον εαυτό μου: πάμε να σκοτώσουμε και να πεθάνουμε. Γιατί ο θάνατος είναι καλύτερος από τη ζωή που μας παρέδωσαν οι βασανιστές μας.
Έχω σκεφτεί πολύ, έχω διαβάσει πολλά, έχω νιώσει πολύ πόνο και πολλή ντροπή, αλλά τώρα πρέπει να σας το πω, διότι δεν μπορώ να σας κρύψω αυτό που νιώθω. Έχω καταλήξει στο διανοητικό, συναισθηματικό, ιστορικό, φιλοσοφικό και προσωπικό συμπέρασμα ότι η Γάζα είναι σαν το Άουσβιτς.
Και δεν μπορώ να φανταστώ να μοιράζομαι τίποτα – από εδώ και πέρα, με οποιονδήποτε είναι στο πλευρό των ένοπλων φρουρών που παρακολουθούν καθημερινά τους ανθρώπους οι οποίοι είναι κλεισμένοι μέσα σε έναν φράχτη στον οποίο γράφει: Arbeit Macht Frei.
*”Hier ist kein warum“, “Qui non c’è più un perché” , »εδώ πλέον δεν υπάρχει ένα γιατί» είναι η απάντηση ενός στρατιώτη στο στρατόπεδο προς τον Primo Levi που είχε ρωτήσει «Warum;» «Γιατί;» αφού έγινε αντικείμενο μιας άδικης προσβολής.
Μιχάλης΄Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info
