Γιατί τα δημόσια κτίρια στοχοποιούνται με αυτό τον τρόπο; Πώς ερμηνεύουν οι επί τόπου αξιωματούχοι τη βία που διατρέχει την κοινότητά τους; Για τον Flavien Kaid, οι δράστες αυτής της βίας θέλουν «να προσελκύσουν την αστυνομία, να προχωρήσουν σε αντιπαράθεση»: «Αποζητούν εκδίκηση.
Το δημοτικό στέλεχος θέτει υπό αμφισβήτηση «εθνικές πολιτικές αποφάσεις», μπροστά στις οποίες «βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή καθώς προσπαθούμε να δράσουμε για να τις αντιμετωπίσουμε». «Ο θάνατος του Nahel είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι», λέει.
Στο Tourcoing (Βορράς), η Sourida Delaval-Hammoud, διευθύντρια της AAPI, ένωση για την αναζωογόνηση της γειτονιάς και την επαγγελματική ένταξη, χρησιμοποιεί σχεδόν την ίδια λέξη: «Προειδοποιούσαμε για πολύ καιρό, είπαμε ότι η κατάσταση ήταν έτοιμη να εκραγεί, ο Nahel είναι η σπίθα.»
“Εδώ, έχουμε τοπικές απαιτήσεις», λέει. Αλλά η λίστα που καταρτίζει αφορά στην πραγματικότητα έναν μακρύ κατάλογο περιοχών που αισθάνονται παραμελημένες: «έλλειψη εξοπλισμού, απασχόλησης, η εντύπωση ότι δεν αναγνωρίζονται ως πολίτες. Και μετά είναι όλοι οι έλεγχοι στους οποίους αναγκάζουν τους νέους, η αστυνομία επιβάλλει πρόστιμα τα οποία μια δουλειά δεν θα είναι αρκετή για να ξεπληρώσει, δεν φτάνει…”
Μέρος της νύχτας, έπειτα όλο το πρωί, περπατώντας στην πόλη του για να καταλάβει και να μετρήσει την έκταση της ζημιάς, ο περιβαλλοντολόγος δήμαρχος της Colombes (Hauts-de-Seine), Patrick Chaimovitch, είναι εμφανώς κουρασμένος. Και συγκινημένος.
Ο δήμος του επηρεάστηκε πολύ από τα νυχτερινά γεγονότα. Ο δημοτικός σύμβουλος περιγράφει μια άνοδο της δύναμης μετά τις πρώτες συγκρούσεις το απόγευμα της Τετάρτης. «Έχουμε δει πολλούς νεαρούς, πολύ νέους, 14, 17 ετών, μερικούς να έχουν καταναλώσει αλκοόλ, που έκαιγαν ό,τι βρίσκονταν μπροστά τους. Και η λεηλασία, δυσκολευτήκαμε να παρακολουθήσουμε αυτό που συνέβαινε».
Εδώ και μήνες είχαμε μάλλον άσχημα σημάδια, ένταση στον αέρα, λόγω μιας όλο και πιο υποβαθμισμένης υλικής κατάστασης.
Patrick Chaimovitch, δήμαρχος της Colombes
Τα γεγονότα, «εξαιρετικά» για την έντασή τους σε αυτή την εργατική πόλη, είχαν ξεκάθαρα τη Ναντέρ «ως πυροκροτητή», είπε. «Αλλά εδώ και μήνες βλέπαμε μάλλον άσχημα σημάδια, νιώθαμε την ένταση στον αέρα, λόγω μιας όλο και πιο υποβαθμισμένης υλικής κατάστασης. «Επισφάλεια, επισφαλείς συνθήκες στέγασης, «η ζωή είναι πραγματικά όλο και πιο δύσκολη», εξηγεί ο εκλεγμένος.
Το Κράτος είναι «παρών», παραδέχεται, αλλά θα χρειάζονταν «δισεκατομμύρια» περισσότερα για να επιλυθεί η κατάσταση σε μια πόλη όπως η Κολόμπ. Στη Grigny, ο δήμαρχος Philippe Rio φοβάται τις επόμενες μέρες, κυρίως επειδή συμμερίζεται την παρατήρηση: «Είμαστε όλοι πολύ κινητοποιημένοι, επιστρέψαμε σε αυτά που γίνονταν το 2005.
Αλλά από το 2005 τα πράγματα χειροτέρεψαν: εμφανίστηκαν τα κοινωνικά δίκτυα, οι πληθυσμοί εξαθλιώθηκαν, η σχέση με το Κράτος έχει επιδεινωθεί… Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι με την αύξηση των τιμών στο σύμπλεγμα κατοικιών του Grande Borne φέτος οι άνθρωποι θα πρέπει να πληρώσουν ένα μισθό δέκατου τρίτου μήνα που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Στο δήμο, ο μισός πληθυσμός ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Συγγραφέας, σκηνοθέτης, καλός γνώστης των λαικών συνοικιών στις οποίες ζει και εργάζεται, ο Mehdi Lallaoui αναφέρει ότι στην πόλη του, Argenteuil, πολλές οικογένειες προσπαθούν να μετριάσουν την ορμή στους πιο πολεμοχαρείς νέους.
«Μας λένε ότι αυτό που συμβαίνει είναι αυτοάμυνα, γιατί δεν έχουν δικαίωμα στα μέσα ενημέρωσης, ούτε στην πολιτική εκπροσώπηση, δεν τους ακούν, ούτε τους σέβονται. Τους εξηγούμε ότι αυτό που καίνε εξαρτάται από εμάς, ότι οι άρχοντες και οι κυρίες της εξουσίας μένουν στα ζεστά, στις ωραίες γειτονιές τους, στα ιδιωτικά τους σχολεία. Αλλά δυσκολεύονται να το ακούσουν».
Ο Mehdi Lallaoui αναγνωρίζει τον «αφόρητο» χαρακτήρα της επανάληψης γεγονότων που επηρεάζουν τους νέους των γειτονιών. «Είναι ένας θάνατος, είναι πάρα πολύ», επιμένει. «Βλέπω νέους ανθρώπους να επιτίθενται στον εαυτό τους.
Μοιάζει αυτοτραυματισμός», προσθέτει η Nourdine Bara, συγγραφέας μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων. Ζώντας στη λαϊκή συνοικία La Paillade, βόρεια του Μονπελιέ, διοργανώνει αγορές και εκδηλώσεις εδώ και δεκαπέντε χρόνια, για να ενθαρρύνει τις ανταλλαγές μέσω του πολιτισμού.
Η καλλιτέχνης αναπτύσσει μια παράδοξη ιδέα: «Μπροστά σε αυτή τη νεολαία αναδύεται μια ιδέα: θα είναι μηδενιστική, αποκομμένη από κάθε κοινωνικό σχέδιο. Ωστόσο, αυτό που βλέπω στο χάος και την οργή είναι ακριβώς η έκφραση μιας απόρριψης της βίας, αντιδιαισθητικά. Μέσω αυτής της βίας, η νεολαία απορρίπτει την πιο καταστροφική βία: αυτή της περιφρόνησης και της αδιαφορίας».
Επιμένει: «Αυτό που μας λείπει σοβαρά είναι προηγούμενα που να μας θυμίζουν ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί στη χώρα μας» σε σχέση με την αστυνομική βία. Το ίδιο λέει και ο Mehdi Lallaoui. «Αυτά τα εγκλήματα συνεχίζονται εδώ και σαράντα χρόνια και οι ποινές για όσους τα διαπράττουν είναι ακόμα χαμηλότερες από ό,τι θα έπρεπε.
Αναφέρει την ιστορία του Foued, ο οποίος κρατήθηκε άδικα στην υπόθεση Viry-Châtillon, και τον οποίο το Kράτος αντιμετωπίζει εχθρικά με αντισταθμιστικές αποζημιώσεις. «Όλα αυτά είναι γνωστά, συζητούνται στις γειτονιές, ο κόσμος είναι εξοργισμένος με αυτή που αντιλαμβάνονται ως κοινωνία δύο ταχυτήτων. »
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info
