Στα μάτια του πλήθους των ρατσιστών στο Ισραήλ, οι παλαιστίνιοι είναι «υπάνθρωποι»-“untermenschen”, κατώτεροι από τους ανθρώπους, ακόμη και ζώα “animali“.
Η επιθετικότητα της εκπροσώπου του Εβραϊκού Συμβουλίου της Νότιας Αφρικής (SAJBD), Wendy Khan, εναντίον μου δεν προκαλεί έκπληξη, γράφει ο Ronnie Kasrils*. Οι σιωνιστές και όλοι οι υποστηρικτές τους στη Δύση, συμπεριλαμβανομένων των τοπικών αντιπροσώπων τους, είναι ικανοί να κλαίνε μόνο για το δικό τους είδος.
Όποιος ανάμεσά μας επιμένει στην καθολική αναγνώριση του όρου «ανθρωπότητα-ανθρωπιά» χαρακτηρίζεται συνήθως ως αντισημίτης, μια συκοφαντία.
Τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου στη Γάζα, που διαπράχθηκαν με γενοκτονική περιφρόνηση ενάντια στην ανθρωπότητα, την ανθρωπιά, έχουν αφήσει 15.000 ανθρώπους σε ομαδικούς τάφους, πάνω από 6.000 παιδιά και 4.000 γυναίκες μέχρι σήμερα, και χιλιάδες άλλους θαμμένους κάτω από τα ερείπια.
Νοσοκομεία, κλινικές, σχολεία, τζαμιά, πολιτιστικά κέντρα, σταθμοί ύδρευσης και ηλεκτροπαραγωγής, κέντρα επικοινωνιών, όλα ισοπεδώθηκαν μαζί με το 70% των σπιτιών, διαμερισμάτων και ολόκληρων συνοικιών.
Κανείς δεν γλίτωσε, ούτε τα μωρά στις θερμοκοιτίδες, οι ασθενείς στην εντατική, οι χειρουργοί, τα ασθενοφόρα και οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας. Οι τραυματίες, οι κλινήρεις και οι ανάπηροι συγκαταλέγονται επίσης μεταξύ του εκατομμυρίου ανθρώπων που αναγκάστηκαν να μετακινηθούν νότια, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Αν αυτά τα ανθρώπινα όντα ήταν ισραηλινοί ή λευκοί γενικότερα, η Wendy Khan, μαζί με τη δυτική πολιτική τάξη και μέσα ενημέρωσης, θα είχαν ζητήσει να σταματήσει η γενοκτονία με κάθε απαραίτητο μέσο. Κανείς δεν θα αμφισβητούσε την ανάγκη να αναληφθεί μια αποτελεσματική στρατιωτική δράση.
Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι λευκοί, και πολλοί από αυτούς είναι μουσουλμάνοι. Στα μάτια του πλήθους των ρατσιστών στο Ισραήλ, οι παλαιστίνιοι είναι «υπάνθρωποι, untermenschen», κατώτεροι από τους ανθρώπους, ακόμη και ζώα. Κατά συνέπεια, η ιδέα ότι παίρνουν τα όπλα εναντίον του καταπιεστή απορρίπτεται και κατηγορείται για ηθική διαστροφή.
Εμμέσως, η υπόθεση είναι ότι πρέπει να αποδεχτούν την καταπίεση, συμπεριλαμβανομένης της μαζικής δολοφονίας. Αυτό είναι διεστραμμένο. Κάθε φιλοσοφική ηθική συμφωνεί στο γεγονός ότι οι καταπιεσμένοι έχουν το πλήρες δικαίωμα να αντιστέκονται και πως, όταν η καταπίεση είναι βίαιη, αυτό το δικαίωμα επεκτείνεται στην άμυνα μέσω ένοπλου αγώνα.
Κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να ξεχάσει ότι ο Νέλσον Μαντέλα παρουσιάστηκε κάποτε ως «τρομοκράτης». Οι Ταξιαρχίες Al Qassam είναι το αντίστοιχο του Umkhonto We Sizwe (η ένοπλη πτέρυγα του ANC) και έχουν το ίδιο δικαίωμα να ενεργούν ως ένοπλη πτέρυγα ενός απελευθερωτικού κινήματος.
Αντί να έχουμε μια αντικειμενική άποψη σχετικά με το εύρος και την ένταση της καταπίεσης κατά του παλαιστινιακού λαού, και το συνακόλουθο δικαίωμα στην ένοπλη αντίσταση, κρυβόμαστε πίσω από τη γελοία προσβολή που βασίζεται στο «μίσος κατά των εβραίων».
Η Wendy Khan, χρησιμοποιώντας τις ίδιες ωμές τακτικές με την εκστρατεία hasbara (προπαγάνδας) του Ισραήλ, με κατηγορεί για υποτιθέμενο μίσος προς τους εβραίους με βάση μόνο ένα απόσπασμα από μια τριαντάλεπτη ομιλία, εντελώς εκτός πλαισίου.
Το προαναφερθέν πλαίσιο ήταν μια ιστορική επισκόπηση των χρόνων των βαρβαρικών επιθέσεων εναντίον του λαού της Γάζας και των παλαιστινίων που ζούσαν υπό στρατιωτική κατοχή. Μια σοβαρή αξιολόγηση όσων είπα, δείχνει ότι οι παρατηρήσεις μου για τη εφευρετικότητα και τις στρατιωτικές ικανότητες της Χαμάς, ιδιαίτερα στην επιδρομή εναντίον ισραηλινών στρατιωτών της Μεραρχίας της Γάζας, δεν ήταν ένα χειροκρότημα για τη δολοφονία αμάχων στο μουσικό φεστιβάλ και στα κιμπούτς τους.
Θα πρέπει επίσης να υπογραμμιστεί ότι πολλοί στρατιωτικοί που διέμεναν εκεί περιλαμβάνονταν στον προσεκτικό κατάλογο απαγωγών που καταρτίστηκε από τις υπηρεσίες πληροφοριών της Χαμάς.
Σε έναν νόμιμο πόλεμο κατά της καταπίεσης, θεμιτό, το στρατιωτικό προσωπικό είναι επιλέξιμοι στόχοι. Το θέμα μου είναι ότι, μέσα στη ρατσιστική τους αλαζονεία, το κράτος του Ισραήλ και ο στρατός του δεν κατάφεραν να κατανοήσουν την τακτική επιτήδευση της παλαιστινιακής αντίστασης. Είναι εσκεμμένο και εντελώς γελοίο να παρερμηνεύεται αυτό το σημείο ως «μίσος κατά των εβραίων».
Οι βιετκόνγκ αναγνωρίστηκαν για την επάρκεια τους, όπως και το FLN στην Αλγερία. Μεταξύ εκείνων που είναι βαθιά αντίθετοι με τις πολιτικές των ταλιμπάν, πολλοί αναγνωρίζουν την τεχνική επιδεξιότητα που επέδειξαν στην πρόσφατη ήττα των αμερικανών.
Ένας λογικός στρατός και οι πολιτικοί του ηγέτες πρέπει να προσέχουν να μην υποτιμούν τον εχθρό και, αφού νικηθούν, να πάρουν το μάθημα αντί να τυφλωθούν από αλαζονεία και θυμό. Το πρώτο μάθημα, στον πόλεμο, είναι να μην υποτιμάς ποτέ τον εχθρό.
Οποιοσδήποτε αντικειμενικός παρατηρητής πρέπει να παραδεχτεί ότι η Χαμάς είναι μια ικανή, άκρως πειθαρχημένη, στρατηγική και θαρραλέα δύναμη. Αυτά τα γεγονότα πρέπει να αναγνωρίζονται ανεξάρτητα από τις προσωπικές πολιτικές απόψεις κάποιου.
Η παρερμηνεία της επιδρομής της 7ης οκτωβρίου σαν να ήταν μια παράλογη, βάρβαρη και αδικαιολόγητη σφαγή διαγράφει κάθε δυνατότητα ορθολογικής κατανόησης των γεγονότων. Η επιδρομή είχε έναν διπλό σκοπό.
Ο πρώτος ήταν η ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του IDF, και αυτός είναι ένας απολύτως νόμιμος στρατιωτικός στόχος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Ο δεύτερος στόχος της επιδρομής ήταν η σύλληψη αιχμαλώτων, στρατιωτικών και πολιτών.
Η στόχευση αμάχων παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, είναι αλήθεια, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η ενέργεια έγινε ενώ το Ισραήλ φυλακίζει μεγάλο αριθμό αμάχων, χωρίς δίκη, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών και γυναικών.
Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το δικαίωμα του Ισραήλ να απαγάγει και να κρατά αμάχους ως νόμιμο, και ταυτόχρονα να χαρακτηρίζουμε τη χειρονομία της Χαμάς ως βάρβαρη πράξη. Αξιοσημείωτα στη συνεχιζόμενη ανταλλαγή κρατουμένων είναι τα πλατιά χαμόγελα και οι κραυγές μεταξύ εβραίων γυναικών και στρατιωτών της Χαμάς, σε πλήρη αντίθεση με όσα αποκαλύπτουν οι παλαιστίνιες γυναίκες και παιδιά σχετικά με την κακοποίηση και τις απειλές που δέχονται ακόμη και κατά την αποφυλάκισή τους.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο IDF έχει ήδη προσαρμόσει τον αριθμό των νεκρών κατά την επιδρομή από 1400 σε 1200. Τα ψέματα για τον αποκεφαλισμό 40 παιδιών και τον βιασμό γυναικών έχουν απομυθοποιηθεί πλήρως. Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται ο θάνατος μόνο ενός παιδιού, το οποίο σκοτώθηκε στα διασταυρούμενα πυρά. Φυσικά και μας στενοχωρεί αυτό.
Είναι γνωστό ότι ο αριθμός των νεκρών στρατιωτών και αστυνομικών είναι γύρω στους 400, αυτοί είναι νόμιμοι στόχοι από νομική και ηθική άποψη. Άλλοι 800 άνθρωποι παραμένουν νεκροί, από τους οποίους σημαντικός αριθμός σκοτώθηκε στα διασταυρούμενα πυρά, πολλοί από ισραηλινά όπλα και βόμβες.
Οι αναφορές αποκαλύπτουν ότι ορισμένοι ισραηλινοί στρατιώτες πανικοβλήθηκαν, καθώς δεν είχαν εκπαιδευτεί κατάλληλα για να λειτουργήσουν σε αυτόν τον τρόπο. Αυτό λέει πολλά για το θρυλικό αήττητο του IDF.
Υπάρχουν, σίγουρα, πλάνα από πυροβολισμούς αμάχων από τους επιτιθέμενους, μεταξύ των οποίων μαχητές της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, άλλες στρατιωτικές ομάδες και ένα τυχαίο πλήθος αμάχων. Και αυτό το τελευταίο σημείο είναι πολύ σημαντικό.
Ως νοτιοαφρικανοί γνωρίζουμε πολύ καλά πώς, κατά τη διάρκεια του αγώνα μας, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων συμμετείχαν στις διαδηλώσεις, μερικές φορές επιδίδονταν σε λεηλασίες και καταστροφές, ακόμη και θανατώνοντας με “necklacing” (καίγοντας ζωντανούς).
Οι διοργανωτές δεν είχαν κανέναν έλεγχο πάνω στην απροσδόκητη βία, όπως και οι θεατές σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για έναν καυγά που ξέσπασε, μόνο και μόνο επειδή ήταν εκεί.
Οι άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους στην επιδρομή σκοτώθηκαν από μαχητές και πολίτες από τη Γάζα και από τον Ισραηλινό Στρατό. Η Χαμάς, επίσης, δεν είχε ιδέα ότι γίνονταν rave πάρτι, καθώς οι μαχητές μετακινούνταν στις πόλεις και τα χωριά του νότιου Ισραήλ.
Η Electronic Intifada επικαλείται μια ισραηλινή εφημερίδα, η οποία δηλώνει ότι αρκετά ελικόπτερα «άδειασαν την κοιλιά τους» και επέστρεψαν στη βάση για να φορτώσουν πάλι. Ένας πιλότος του IDF υπολογίζει ότι σκότωσαν 120 ανθρώπους στην περιοχή και κατέστρεψαν όλα τα οχήματα.
Οι ισραηλινοί στρατιώτες έφτασαν αργά στους οικισμούς, με τραβηγμένα όπλα και πυροβολώντας αδιακρίτως, ανεξάρτητα από την παρουσία αμάχων στα σπίτια. Προφανώς ακολούθησαν διασταυρούμενα πυρά και τόσο παλαιστίνιοι όσο και ισραηλινοί πέθαναν μέσα στη σύγχυση.
Μια ισραηλινή γυναίκα, μάρτυρας του περιστατικού, εξήγησε αυτό στην τηλεόραση. Αρχικά συμμετείχε τουλάχιστον ένα τανκ και η καταστροφή των κτιρίων προκλήθηκε από αδιάκριτους βομβαρδισμούς, συμπεριλαμβανομένων των κατοικημένων σπιτιών.
Η ολική καταστροφή, συμπεριλαμβανομένων των σωμάτων που έγιναν στάχτη, προκλήθηκε από βομβαρδισμούς αρμάτων μάχης και πυροβολικού, σίγουρα όχι από ελαφρά οπλισμένους πολιτοφύλακες.
Σε ένα δικαστήριο, η απόδοση της ευθύνης καθορίζει ποιος πυροβόλησε πολίτες, ποιοι μαχητές, από ποια ομάδα αντίστασης, αν το τυχαίο πλήθος που χύθηκε πάνω από τον φράχτη, οι φρουροί ασφαλείας ή οι στρατιώτες των ισραηλινών στρατευμάτων, και μια λογική συζήτηση στα μέσα ενημέρωσης πρέπει να τηρεί τις ίδιες αρχές αντικειμενικότητας και αυστηρότητας.
Η μετάδοση μιας ταινίας, ειδικά φτιαγμένης από το IDF για δυτικούς δημοσιογράφους, σχετικά με τις «θηριωδίες της Χαμάς», μαζί με την γελοία παρουσίαση στα μέσα ενημέρωσης των τούνελ κάτω από το νοσοκομείο Αλ Σίφα, είναι προπαγάνδα, ειδικά προετοιμασμένη χωρίς αξιόπιστα στοιχεία.
Η καταστροφή μετά τη σύλληψη των κρατουμένων είναι ένα ξεχωριστό θέμα από τη στρατιωτική επιχείρηση κατά του Ισραηλινού Στρατού και της ισραηλινής αστυνομίας. Όποιος καταλαβαίνει οτιδήποτε για στρατιωτικές ενέργειες πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχει ενημερωμένη αξιολόγηση.
Είτε αρέσει είτε όχι στους ισραηλινούς και τους σιωνιστές όπως η Khan, αυτή η επιχείρηση θα μείνει στην ιστορία ως τεράστια στρατιωτική επιτυχία. Επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά, αυτό είναι που τιμώ ως σπουδαστής και έχοντας ασκήσει παλαιότερα τον ανταρτοπόλεμο.
Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι πληρεξούσιοί τους και οι ντόπιοι σιωνιστές όπως η Γουέντι Καν, δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Αλλά η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ρατσισμός! Απλώς έχουν προγραμματισμένο το μυαλό τους να μην ανέχεται το θράσος μιας δέσμης αράβων που ξεπερνούν όλους τους ωραίους λευκούς σε πανουργία.
Αυτό που συνέβη με τους αμάχους είναι τραγικό, αλλά όπως γνωρίζουμε εμείς οι νοτιοαφρικανοί, δεν μπορείς να καταπιέζεις έναν λαό για δεκαετίες χωρίς να σκεφτείς ότι, αργά ή γρήγορα, το βάζο θα ξεχειλίσει. Και όταν αυτό συμβεί, προγραμματισμένο ή απρογραμμάτιστο, σχεδιασμένο ή όχι, δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα γίνει με λεπτότητα για να ικανοποιηθούν οι καταπιεστές.
Οποιοσδήποτε ώριμος άνθρωπος, όποιος έχει βασική αντίληψη της ιστορίας, μπορεί να το καταλάβει αυτό. Το γεγονός ότι οι σιωνιστές και οι ισχυρές δυτικές δυνάμεις προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν την έκφραση των εμπειρικών γεγονότων και της λογικής, βασίζεται στην υπόθεση ότι οι «untermenschen» δεν έχουν το ίδιο δικαίωμα με τους λευκούς να αντιστέκονται στην καταπίεση.
Η ιδέα ότι επιδιδόμουν στη ρητορική μίσους, καλώντας το κοινό μου στα όπλα, είναι τόσο γελοία όσο και παρανοϊκή. Πιστεύω ότι έχω μιλήσει εκ μέρους εκατομμυρίων λογικών νοτιοαφρικανών, ανθρώπων που δεν βλέπουν τον κόσμο με ρατσιστικό πρίσμα. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στη δικαιοσύνη για όλους και υποστηρίζουν το δικαίωμα όλων να αντιστέκονται στην καταπίεση χειροκρότησαν την ομιλία.
Η Wendy Khan, όπως και ο αρχιραβίνος της Νότιας Αφρικής Warren Goldstein, επιμένει στον αντισημιτισμό σε ιλιγγιώδη επίπεδα. Αλλά, φυσικά, χωρίς να παρέχει κανένα στοιχείο για αυτόν τον ισχυρισμό. Αν ήθελε να είναι μια σοβαρή σχολιαστής, θα έπρεπε να είναι πιο εμπεριστατωμένη στις κατηγορίες της.
Θα πρέπει να καταλάβει ότι είναι καθήκον της να εκπαιδεύσει την εβραϊκή κοινότητα, εξηγώντας τη σαφή εννοιολογική και ηθική διαφορά μεταξύ του αντισημιτισμού και της νόμιμης κριτικής του ισραηλινού κράτους και του σιωνιστικού σχεδίου.
Η βασική ειλικρίνεια απαιτεί αυτή να κάνει τη διάκριση για να επιτρέψει τις σχέσεις μεταξύ αυτής της κοινότητας και των πολιτών της, και να αποφύγει τον συναγερμό. Αλλά το σιωνιστικό κόλλημα της Khan, και η μετέπειτα περιφρόνησή της για την ανθρωπιά των παλαιστινίων, δείχνει ότι μας προσφέρει μόνο σοφιστείες.
Το Συμβούλιο των Εβραίων Βουλευτών της Νότιας Αφρικής και η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Νότιας Αφρικής έχουν το καθήκον να μην δημιουργήσουν διχασμό. Η πίστη σε ένα καταπιεστικό και δολοφονικό ξένο κράτος, που έρχεται σε άμεση αντίθεση τόσο στην αρχή όσο και στην πράξη, στην ουσία και το πνεύμα της Νοτιοαφρικανικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων, αξίζει τον αυτοστοχασμό της Καν και άλλων στην εβραϊκή κοινότητα.
Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι η θέση του BDS και άλλων ομάδων αλληλεγγύης, συμπεριλαμβανομένου του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και του κυβερνώντος κόμματος, είναι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματός μας, και πως η υποστήριξη προς τον σιωνισμό και το ισραηλινό Κράτος είναι σε άμεση παραβίαση αυτών των αρχών.
(Μετάφραση της Cecilia Parodi για το Palestine Chronicle.
*Ronnie Kasrils, βετεράνος του αγώνα κατά του απαρτχάιντ, αγωνιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος, λευκός, εβραϊκής μητέρας, ήταν υπουργός πληροφοριών στη Νότια Αφρική. Είναι ακτιβιστής και συγγραφέας. Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Palestine Chronicle.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
