Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
«(…) Σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος…».
Τον παραπάνω στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη πρέπει να γνωρίζει καλά και να εφαρμόζει στην πράξη ο καλός Καβαλιώτης ηθοποιός Παύλος Σταυρόπουλος. Γιατί πράγματι η ανάγνωση αποσπασμάτων από το «Άκυρο αύριο» του Κοσμά Χαρπαντίδη αναδείκνυε το λόγο του συγγραφέα. Τα αποσπάσματα μάλιστα ήταν επιλεγμένα με τρόπο που ν’ αγκαλιάζουν ολοκληρωμένα τη δομή και το περιεχόμενο του έργου. Σημαντική ήταν και η απόδοση στη μορφή του θεατρικού αναλογίου της εκπαιδευτικού Πόπης Πασχαλίδου με απόλυτη καθαρότητα φωνής και με τους κατάλληλους χρωματισμούς, όπως ακόμη της ηθοποιού Κατερίνας Συμεωνίδου με τους υποβλητικούς χαμηλούς τόνους ανάγνωσης και της επίσης ηθοποιού Ελένης Μαβίδου με την αισθαντική και κάποτε εκρηκτική φωνή.
Διάσπαρτα, με τρόπο ταιριαστό και μελετημένο, ανάμεσα στα αποσπάσματα του μυθιστορήματος ακούστηκαν τέσσερα τραγούδια. Κατά σειρά ήταν ο «Συγγραφέας επαρχίας» σε μουσική και στίχους του Θοδωρή Θεοδωρίδη, η «Δίκοπη ζωή» του Μάνου Ελευθερίου και του Θάνου Μικρούτσικου, η «Χοντρομπαλού» του Νίκου Γκάτσου και του Σταύρου Ξαρχάκου και το «Ποιος τη ζωή μου» του Μάνου Ελευθερίου και του Μίκη Θεοδωράκη. Τα απέδωσαν οι δύο «άγιοι (και όχι άγριοι) Θεόδωροι», ο δεξιοτέχνης στα πλήκτρα, στις ενορχηστρώσεις (και όχι μόνο) Θόδωρος Κατάκαλος και ο σπουδαίος ερμηνευτής (αλλά και σημαντικός τραγουδοποιός) Θοδωρής Θεοδωρίδης, πραγματικός τροβαδούρος με μιαν εξαίρετη αισθαντική και ολοστρόγγυλη φωνή. Δίκαια και οι δύο καταχειροκροτήθηκαν.
Την υπέροχη βραδιά της Τετάρτης απόλαυσε ένα καλλιεργημένο κοινό που γέμισε το θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», αλλά πριν απ’ όλους ο ίδιος ο δημιουργός. Ο σημαντικός πεζογράφος έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τέσσερις συλλογές διηγημάτων («Μανία Πόλεως», «Οι εξοχές των νεκρών», «Το έκτο δάκτυλο», «Κρυφές Αντοχές»), καθώς και δύο μυθιστορήματα («Τα Δώρα του Πανικού» και το πιο πρόσφατο «Το Άκυρο Αύριο»).
Το «Άκυρο Αύριο» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στη Μικρόπολη της Δράμας, στην πολύπαθη και ματωμένη πεδινή και ορεινή Ανατολική Μακεδονία και γενικότερα στην προπολεμική, Κατοχική, Εμφυλιακή και Μετεμφυλιακή Ελλάδα, με όλες τις πικρές αλήθειες που σημάδεψαν την ιστορία της πατρίδα μας με τη στενότερη και την ευρύτερη έννοιά της. Δεν βασίζεται σε μύθους (φανταστικές διηγήσεις), αλλά σε λόγους (πραγματικές διηγήσεις), γι’ αυτό και ο όρος «μυθιστόρημα» το αδικεί. Δεν έχει στόχο να διχάσει, μα να φιλιώσει, έστω μέσα από την πίκρα του. Και είναι ν’ απορεί κανείς που δεν το έχετε διαβάσει ακόμη…
