05/12/2024
Bologna, piazza Maggiore, 29 Νοεμβρίου 2024
Δεν λιποτάκτησα τη γενική απεργία που κήρυξαν η CGIL και η UIL, ούτε λιποτάκτησα την piazza Maggiore, στη Μπολόνια, όπου άκουσα, εκτός από τις φωνές του πλήθους, την ομιλία του Maurizio Landini, γράφει ο Franco Beradi Bifo.
Ήξερα ότι η απεργία γίνεται επειδή μειώνονται οι μισθοί, η δημόσια υγεία εγκαταλείπεται, και τα χρέη πληρώνουν οι εργαζόμενοι ενώ κανείς δεν αγγίζει τα υπερκέρδη των τραπεζών. Όμως κάποια σημεία της ομιλίας του με εντυπωσίασαν.
Μου έκανε εντύπωση όταν είπε ότι εάν περάσει το διάταγμα ασφαλείας, πολλοί από τους εργάτες οι οποίοι καταλαμβάνουν τα εργοστάσια που απειλούνται με απενεργοποίηση, θα υπόκεινται σε σύλληψη εάν κλείνουν τους δρόμους για να υπερασπιστούν τις δουλειές τους.
Μου έκανε εντύπωση η αυτοκριτική. Κάναμε λάθος που δεν εναντιωθήκαμε στη «μεταρρύθμιση Fornero» με όλες μας τις δυνάμεις, είπε. Αλλά στην πραγματικότητα έλεγε ότι το συνδικάτο και ολόκληρη η αριστερά δεν έχουν κάνει πολλά για να σταματήσουν την επίθεση των αφεντικών που σήμερα κορυφώνεται στον φασιστικό φιλελευθερισμό.
Αλλά με εντυπωσίασε ιδιαίτερα όταν είπε ότι ο πόλεμος αλλάζει τα πράγματα. Αναφερόταν στο τι έχει ήδη αλλάξει ο πόλεμος της Ουκρανίας στις συνθήκες διαβίωσης των Ιταλών (και ευρωπαίων) εργαζομένων.
Αλλά επιτρέπω στον εαυτό μου να ερμηνεύσει τα λόγια του: ο πόλεμος επηρεάζει άμεσα την Ευρώπη, πρέπει να προετοιμαστούμε για το τι θα συμβεί στο εγγύς μέλλον. Για μένα, το καλύτερο μέρος για να εστιάσω στις προοπτικές ήταν πάντα η πλατεία, όταν είναι γεμάτη από ανθρώπους που μιλούν, ανταλλάσσουν γρήγορες φράσεις και κρατούν ψηλά ταμπέλες.
Ακόμα και σήμερα ήταν χρήσιμο για μένα να βγω στους δρόμους γιατί κατάλαβα (ή τουλάχιστον ένιωσα) ότι η κουβέντα μου για την λιποταξία είναι αψεγάδιαστη, αλλά πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα γεγονότα: πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι πνευματικό μας καθήκον να κοιτάζουμε το αναπόφευκτο στο πρόσωπο χωρίς να ξεχνάμε ότι το αναπόφευκτο συχνά δεν συμβαίνει διότι πρέπει να δώσει τη θέση του στο απρόβλεπτο.
Για ποιο απρόβλεπτο πρέπει να προετοιμαστούμε; Δεν μπορείς να σκέφτεσαι το απρόβλεπτο, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι απρόβλεπτο. Αλλά πρέπει να μυρίζουμε τον αέρα για να καταλαβαίνουμε ποια βουνά πρόκειται να καταρρεύσουν, ποιες χιονοστιβάδες πρόκειται να μας βυθίσουν, και να φανταστούμε ποιοι νέοι ορίζοντες θα αναδυθούν μετά από τις κατολισθήσεις και μετά από τις χιονοστιβάδες.
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά τριγύρω. Ένα βουνό που πρόκειται να υποστεί καθίζηση είναι η ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία παρασύρεται σε έναν πόλεμο μεταξύ του ρωσικού φασισμού και του ουκρανικού ναζισμού από τους συμμάχους ΗΠΑ που τώρα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, γλιστρούν μακριά όπως έχουν ήδη κάνει πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες.
Η Ρωσία του Πούτιν έχει κερδίσει σχεδόν τα πάντα, σε αυτόν τον πόλεμο: η ρωσική οικονομία αναπτύχθηκε κατά 3,6% ενώ οι ευρωπαϊκές οικονομίες κυμαίνονται γύρω από το μηδέν. Πόσους θανάτους κόστισε στη Ρωσία; Ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται πολύ για αυτό.
Ο ρωσικός στρατός προχωρά στο Ντονμπάς καθώς βαθαίνει η τραγωδία του ουκρανικού λαού, που ωθείται προς τα εμπρός από τους δημοκρατικούς ΗΠΑ σε έναν πόλεμο πληρεξουσίων, και σήμερα εγκαταλείπεται από τους Αμερικανούς ρεπουμπλικάνους.
Πριν αφήσει τον Λευκό Οίκο, ένας από τους χειρότερους εγκληματίες που η ιστορία θυμάται, προσπαθεί να δυσκολέψει τα πράγματα για τον διάδοχό του. Το κάνει πιέζοντας τον «φτωχό» Ζελένσκι στην απόλυτη θυσία: τον διατάζει να στρατολογήσει τα δεκαοχτάχρονα, ενώ οι λιποταξίες πολλαπλασιάζονται, ο παγετός προχωρά στις πόλεις χωρίς θέρμανση, και η απελπισία εξαπλώνεται.
Ο κύριος σκοπός αυτού του πολέμου, για τον Μπάιντεν και τους συνεργούς του, ήταν η καταστροφή της σχέσης μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας, ο δεύτερος σκοπός ήταν η αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής Ένωσης. Το τρίτο (απίθανο, και το γνώριζαν όλοι) ήταν να νικήσουν τον Πούτιν. Αλλά τώρα ο Πούτιν όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο κατά των Αμερικανών ΗΠΑ στην Ουκρανία, αλλά κερδίζει τις εκλογές, τη μία μετά την άλλη, σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.
Στις 16 Δεκεμβρίου η Bundestag ψηφίζει για την εμπιστοσύνη. Εν τω μεταξύ, ο Scholz δίνει εντολή να μετακινηθεί μια συστοιχία Patriot στην Πολωνία, για να προστατεύσει τις στρατιωτικές προμήθειες στην Ουκρανία. Άλλο ένα βήμα προς την άμεση αντιπαράθεση, ενώ στη Γερμανία το AfD μεγαλώνει και το κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ- Sarah Wagenknecht μεγαλώνει επίσης, που δεν θέλουν πλέον να στέλνουν όπλα στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η Γαλλία οδεύει προς την κατάρρευση. Το σκηνικό είναι η κοινωνική κρίση, το κύμα απολύσεων, η οικονομική ευθραυστότητα, και στη σκηνή θα δούμε την επόμενη εβδομάδα αν οι λεπενιστές αποφασίσουν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον προδοτικό Μακρόν, αφαιρώντας τη στήριξη από την κυβέρνηση Μπαρνιέ-Barnier.
Μπορούμε να φανταστούμε ότι η Μαρίν Λεπέν θέλει να επισπεύσει τις προεδρικές εκλογές πριν κηρυχθεί μη επιλέξιμη λόγω των υπεξαιρέσεων του κόμματός της; 1 Οι λιποτάκτες δεν είναι κουφοί (μόνο λιγάκι), και ξέρουν να αντιλαμβάνονται τον ήχο της βροντής που φαίνεται να έρχεται από το υπέδαφος της Ευρώπης.
Είναι η ώρα της κοινωνικής εξέγερσης, έλεγαν οι ταμπέλες και τα πανό χιλιάδων εργαζομένων σήμερα το πρωί στην piazza Maggiore. Θα έλεγα ότι είναι πάντα η στιγμή της κοινωνικής εξέγερσης, αλλά αν το λέει ο Λαντίνι, τα πράγματα σοβαρεύουν.
Θα κερδίσουμε αυτή τη μάχη; Χαζή ερώτηση. Το έξυπνο ερώτημα είναι άλλο: θα χρησιμεύσει αυτή η μάχη για την ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης, και της συλλογικής ευφυΐας, ενώ πρέπει να προετοιμαζόμαστε μπροστά την εξάπλωση ενός πολέμου του οποίου τα όρια είναι άγνωστα;
Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τον γκρεμό, φαίνεται ότι δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε. Το να προετοιμαζόμαστε μόνοι είναι άχρηστο. Η κοινωνική εξέγερση θα μας καταστήσει λιγότερο μόνους.
1 Τελευταία νέα: Τα λέμε αύριο με πιο αναλυτικές πολιτικές σκέψεις. Για σήμερα αρκεί να γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση του Μισέλ Μπαρνιέ διήρκεσε μόνο τρεις μήνες: μια πρόταση δυσπιστίας από την αριστερά, την οποία υπερψήφισε και η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, μόλις πέρασε στη Eθνική Συνέλευση.
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Comune-info
