Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Πέρασες μου λες τα εξήντα και έπαψες πια να ζεις. Έτσι αισθάνεσαι. Δεν ζεις, λες. Κουράστηκες, μου λες. Αποστολή εξετελέσθει μου είπες τις προάλλες και τί άλλο πια να περιμένεις.
Ότι έζησες, έζησες. Μα, καλό ήταν, μα άσχημο, πάει. Στιγμές ευτυχισμένες έζησες που την ζωή σου στόλισαν, κι άλλες γεμάτες πόνο και δυστυχία που την μάτωσαν, και πάνε κι αυτές. Αυτό ήταν. Τον ξόδεψες τον χρόνο σου μου είπες, αλλ’ όμως να ξαναάρχιζες πάλι κάπως τη ζωή σου πολύ θα το ήθελες. Έτσι μου είπες. Εδώ, και τώρα. Από την αρχή. Και πώς όμως;
Γίνεται;
Δεν γίνεται.
Κάποια θλίψη στα λόγια σου διέκρινα και σε κοίταξα στα μάτια. Και εκείνα….τα μάτια σου λέω….εκείνα που καλύτερα από τα χείλη σου μιλούν, τα ίδια μου είπαν και κάπως μάλιστα πιο ξεκάθαρα. Δεν τελείωσε, δεν σφράγισε μου είπαν η ζωή σου.
Αλλά ναι….να ξέρεις….και το ξέρεις…..έτσι είναι. Καλά το είπες. Από την αρχή θα ήθελες να την ξαναάρχιζες. Από την αρχή να την ξανααρχίσεις.
Γίνεται;
Εμένα τώρα ρώτησες.
Με ρώτησες, και δίχως απάντηση να περιμένεις, απάντησες πάλι εσύ μονάχος.
Δεν γίνεται είπες.
Και τότε εγώ…και όμως, γίνεται, σου είπα.
Ξέρεις κάτι φίλε μου, κάποια στιγμή στη ζωή μας, όταν κάποιο σκίρτημα στη καρδιά μας νιώσουμε, μπορούμε να αλλάξουμε “κορμοστασιά” και να ξαναζήσουμε. Και να την πάμε παραπέρα τη ζωή μας.
Από την αρχή θες;
Από την αρχή.
Από κάπου αλλού θες; Από κει που το ταξίδι σου στη γη σε πήγαινε σε μέρη φωτεινά, θες;
Από εκεί.
Κατέβα σε τούτο το σταθμό ή σε όποιον τέλος πάντων επιθυμία έχεις, κι ανέβα σε εκείνον, τον άλλον, άλλαξε κορμοστασιά και ρότα, στάσου μπροστά στη ζωή, πάρτην από το χέρι και πορεύσου.
Με κοίταξες με περιέργεια και σαν με κάποια ειρωνεία με ρώτησες:
Να αλλάξω κορμοστασιά;
Ναι ρε φίλε, να αλλάξεις κορμοστασιά. Πέτα το παλιό το αρτηριοσκληρωμένο πετσί σου κι άλλαξέ το. Σαν το φίδι!
Σαν το φίδι; Τι λες τώρα.
Ναι σαν το φίδι….και μη μου παριστάνεις εμένα τον ανίδεο. Καταλαβαίνεις τι σου λέω, γιατί ξέρω πόσο έξυπνος είσαι, και γνωρίζω επίσης ακόμα καλύτερα, πόσο πολύ φόβο μέσα σου έχεις. Αυτό είναι, ο φόβος είναι. Γνωρίζω επίσης και το ξέρεις και εσύ πολύ καλά, ότι τα πιο όμορφα της ζωής, είναι εκείνα…..εκείνα, που τον μεγαλύτερο, τον τρομακτικότερο φόβο προκαλούν.
Ο θαυμασμός, η ειλικρίνεια, η αλήθεια, η ντομπροσύνη, η αγάπη, ο έρωτας.
Σε καταλαβαίνω όμως. Και τις αναστολές σου κατανοώ, και τα πρέπει σου και τα όχι σου και τα ναι σου. Ναι. Και τα θέλω σου. Και αυτά τα καταλαβαίνω. Αυτά που κάθε λίγο και λιγάκι τα αλλάζεις και τα φτάνεις ως εκεί που σε σταματά ο φόβος. Και ύστερα πάλι από την αρχή. Μια ζωή είναι αυτή. Χρόνια ολόκληρα σε τούτη τη διαδρομή και τα σταυροδρόμια δίχως φανάρια και με μόνο μια κατεύθυνση. Έτσι κύλησε η ζωή σου κι όχι για σένα μόνο. Για πολλούς. Κι άλλοι το παίρνουν είδηση νωρίς, άλλοι αργότερα κι άλλοι ποτέ. Και αυτοί, αυτοί οι άλλοι, συνέχεια τρέχουν.
Να προλάβουν τί;
Ναι, ξέρω τι λέω.
Και να σου πω και κάτι άλλο ακόμη τελευταίο;
Κι άλλες φορές είναι που μπορούμε να αλλάξουμε κορμοστασιά. Σε άλλους σταθμούς τού χρόνου να κατέβουμε και να αλλάξουμε γραμμή, αλλά να…..να….
Να που καμιάφορα καθώς μας παίρνει η ταχύτητα μπροστά και κυνηγάμε εκείνα τα άλλα, τα γυαλιστερά και τα ψεύτικα μαζί, φεύγει ο τόπος πίσω μας και μαζί του φεύγουν και οι άνθρωποι…
Φεύγουν…..
Καβάλα, Ιούλιος 2019
