Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Προς τα πού βαδίζει συνταγματικώς η Γαλλία, χώρα που καθιέρωσε πρώτη στο κόσμο τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Μετά την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας (21-4-2021), πολλοί απόγονοι του Βίκτωρος Ουγκώ αρχίζουν και αμφιβάλλουν για τα τεκταινόμενα στο πεδίο ελευθεριών με διάφορα προσχήματα, όπως εκείνο, μεταξύ άλλων, της υπερασπίσεως του υγειονομικού τομέως. Αμφιβολίες δικαιολογημένες, διότι το εν λόγω Συμβούλιο, το υψηλότερο δικαστικό διοικητικό σώμα, ωθεί την Γαλλία στα γλιστερά εδάφη ενός ανεξίτηλου στίγματος απελευθερώνοντας τις υπηρεσίες ασφαλείας από τον προσήκοντα σεβασμό των αρχών του Κράτους δικαίου. Συγκεκριμένως, το γαλλικό Συμβούλιο Επικρατείας απέρριψε την εφαρμογή της αποφάσεως του ευρωπαϊκού δικαστηρίου της Ε.Ε (είναι από τις ελαχιστότατες αποφάσεις των Βρυξελλών με την οποία είμαι σύμφωνος) κρίνοντος ότι το δικαίωμα των υπηρεσιών ασφαλείας και παρακολουθήσεως να διατηρούν και να αποθηκεύουν τις συγκεντρωθείσες πληροφορίες ενίων ατόμων, αντιτίθεται στα ατομικά δικαιώματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σχολιάζουν οι παρατηρητές, στην σημερινή Ενωμένη Ευρώπη, απειλούμενης από αυταρχικές και εθνικιστικές τάσεις, προεξαρχούσης της Λε Πεν, (όπως αναφέρεται παρακάτω) η Γαλλία δημιουργεί συνθήκες επιτρέπουσες την καταπάτηση των προσωπικών συμβατικών ελευθεριών.
Παραλλήλως, η κυβέρνηση Μακρόν προετοίμασε ένα νομοσχέδιο που αποβλέπει στην επέκταση και την χρήση μέχρι την 31η προσεχούς Οκτωβρίου εκτάκτων εξουσιών (καταπιεστικών;) με το πρόσχημα της υπερασπίσεως της υγείας των πολιτών, του λεγόμενου «εκτάκτου υγειονομικού καθεστώτος» που κανονικώς εχόντων των πραγμάτων η ισχύς του προεβλέπετο μέχρι την 1η προσεχούς Ιουνίου. Αρχικώς, η επιβολή και η εφαρμογή του «κράτους επείγουσας υγειονομικής ανάγκης» ετέθη σε εφαρμογή στις 23 Μαρτίου 2020 και έληγε στις10 Ιουλίου του ιδίου έτους, τουτέστιν οι Γάλλοι ευρίσκοντο υπό το κράτος μιας επικρεμάμενης απειλής περιορισμού των ατομικών ελευθεριών τους επί τέσσερις (4) μήνες και είναι φυσικό να δυσανασχετούν με την προτεινόμενη τρίτη επέκτασή της. Εφεξής, προστιθεμένου και του έστω εγκλεισμού, θα είναι υποχρεωμένοι να καταπίνουν την αγανάκτησή τους μέχρι τον Οκτώβριο, ακόμη και στην περίπτωση που ο απεγκλωβισμός γίνει πιο ήπιος και η μετάδοση του ιού περιορισθεί επαρκώς, πράγμα που δεν το πολυπιστεύουν.
Τι προβλέπει το προτεινόμενο νομοσχέδιο; Όπως και στο αντικατασταθέν ο πρωθυπουργός θα μπορεί πάντα με ένα απλό διάταγμα και εάν κρίνει ότι ο ιός κυκλοφορεί ευρέως «να ρυθμίζει ή να απαγορεύει (…) την κυκλοφορία των προσώπων και των οχημάτων», «να ρυθμίζει το άνοιγμα για το κοινό μιας ή πολλών κατηγοριών καταστημάτων» ή «ακόμη να απαγορεύει την συγκέντρωση προσώπων».
Όλη η εξουσία που αφορά τον υγειονομικό τομέα θα παραμείνει λοιπόν στην διακριτικότητα ή όχι της εκτελεστικής εξουσίας. Για να το διατυπώσω πιο απλά: το νομοσχέδιο θα επιτρέπει στην κυβέρνηση, αγνοώντας τα προνόμια του κοινοβουλίου -όπως είναι η επιβαλλόμενη συζήτηση επί ενός σοβαρού θέματος- να απαγορεύει νομίμως την άσκηση καθιερωμένων ελευθεριών. Βεβαίως οι ανωτέρω απαγορεύσεις ισχύουν και σήμερα αλλά στο ανανεωθέν νομοσχέδιο επιβεβαιώνονται και προστίθενται και μερικές άλλες καινοτομίες.
Και πρώτα απ’ όλα εκείνη της καθιερώσεως ενός διαβατηρίου πιστοποιούντος τον εμβολιασμό. Το εν λόγω πράσινο πιστοποιητικό (όπως είχε προτείνει ο Έλληνας πρωθυπουργός Μητσοτάκης) θα μπορούσε να γενικευθεί σε όλη την Ε.Ε. μέχρι το καλοκαίρι. Το προτεινόμενο κείμενο θα επέβαλε στους ταξιδιώτες που θα επιθυμούσαν νε εισέλθουν στη Γαλλία (το αυτό ισχύει και για τη Ελλάδα και για ορισμένες χώρες της Ε.Ε) ή και να ταξιδεύσουν στο εξωτερικό, την παρουσίαση στις αρχές ενός πιστοποιητικού εμβολιασμού και ένα αρνητικό τεστ PCR. Ευτυχώς που οι Βρυξέλλες επεβεβαίωσαν προσφάτως ότι το διαβατήριο υγείας δεν θα είναι προκαταρκτικός όρος που προϋποθέτει την ελευθερία κυκλοφορίας. H ανωτέρω διευκρίνιση ικανοποίησε όλους τους ελληνόφιλους Γάλλους οι οποίοι μη έχοντες κάνει το εμβόλιο για διαφόρους λόγους, αναρωτιόνταν τίνι τρόπω θα μπορούσαν να επισκεφτούν για τις καλοκαιρινές διακοπές τους την χώρα που έμαθαν να αγαπούν από προηγούμενα ταξίδια τους.
Το κυβερνητικό νομοσχέδιο αναμένεται να έρθει προς συζήτηση στην Βουλή στις 10 Μαΐου και εν συνεχεία στην Γερουσία. Η υιοθέτησή του από το Κοινοβούλιο δεν επιφυλάσσει ουδεμία έκπληξη για την κυβέρνηση παρ’ όλον ότι η συζήτηση θα είναι εντονότατη. Τον παρελθόντα Ιανουάριο, όταν η ισχύς των επειγόντων έκτακτων εξουσιών ήλθε προς συζήτηση, το σύνολον της αντιπολιτεύσεως διαμαρτυρήθηκε διότι το κυβερνητικό κείμενο στερούσε από την Βουλή τα νομοθετικά της δικαιώματα και μετέτρεπε την συζήτηση σε ένα θέατρο σκιών.
Η κατανοητή με κάθε τρόπο προστασία της υγείας, η ανένδοτη μάχη (επιστημόνων και κοινού) κατά του ιού και η συνεχής και κουραστική προπαγάνδα για τον εμβολιασμό, -ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολο να επισύρεις την προσοχή των πολιτών σε άλλα θέματα- χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους κυβερνώντες για να αποτρέψουν τον λαό να ασχολείται με άλλα ζέοντα θέματα όπως π.χ. η μη μείωση της ανεργίας που ξεπερνάει τα έξι και πλέον εκατομμύρια ατόμων. Επ’ αυτού, ο Pierre Serna, καθηγητής ιστορίας στην Σορβόννη, λυπάται ότι «αυτή η πανδημία καπακώνει με μαύρο πέπλο μολύβδου την δυναμική της αμφισβητήσεως, της διαμαρτυρίας, τις νόμιμες κριτικές που εξεφράζοντο πριν από τον σκληρό εγκλεισμό ο οποίος διαμέλισε το κίνημα διαμαρτυρίας, που με βάση το λαϊκό ελατήριο είχε αρχίσει να παίρνει μορφή». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι με τον όρο «ελατήριο», που η εξαφάνισή του τον θλίβει, ο καθηγητής εννοεί την προσφορά στην προώθηση του κοινωνικού κινήματος των κίτρινων γιλέκων που συνετάραξε για δυο περίπου έτη την Γαλλία και που σήμερα ακόμη είναι το φάντασμα που περιφέρεται στο μυαλό των κρατούντων.
Στο αυστηρώς καθαρό πεδίο των πολιτικών τεκταινομένων, η κατάσταση είναι μαύρη και άραχνη για την αριστερά. Μια γελοιογραφία του Le Canard Enchainé, (Τετάρτη 21η Απριλίου) τα λέει όλα: η εβδομαδιαία σκωπτική εφημερίδα παρουσιάζει, μετά από μια τρίωρη συνάντησή τους, την έξοδο δίπλα-δίπλα των πολιτικών υπευθύνων της να κατευθύνονται, θα έλεγε κανείς αμέριμνοι, προς ένα θεοσκότεινο βαθύ λάκκο με την ένδειξη 2022 (η ημερομηνία των προεδρικών) εντός του οποίου κινδυνεύουν να πέσουν όλοι χωρίς εξαίρεση! Εξ άλλου, η κομμουνίζουσα Κυριακάτικη Ουμανιτέ (22 Απριλίου), αφιερώνει οκτώ σελίδες στο κόμμα της Μαρίν Λε Πεν, με το εμπροσθόφυλλο να φέρει τον συμβολικό τίτλο: «Η Εθνική συνάθροιση (το λεπενίστικο κόμμα) ακονίζει τα μαχαίρια του», του οποίου η ηγέτιδα ελπίζει σε ένα καλό αποτέλεσμα το 2022. Επί του προκειμένου, ο διευθυντής του ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Ifop, σημειώνει ότι η Λε Πεν υποστηρίζεται πρωτίστως «από την ψήφο των εργατών και των υπαλλήλων που ευρίσκονται στην πρώτη γραμμή των επιθέσεων της φιλελεύθερης πολιτικής του Μακρόν και των προκατόχων του!».Τέλος, στις 26 Απριλίου, οι εφημερίδες Λε Μοντ, Λιμπερασιόν, Ουμανιτέ και άλλες μας πληροφορούσαν ότι η Λε Πεν χειροκρότησε ένα αμφισβητούμενο κείμενο δημοσιευθέν στο εβδομαδιαίο ακροδεξιό περιοδικό «Τωρινές Αξίες» στο οποίο συνταξιούχοι στρατιωτικοί κατακρίνουν «ένα αντιρατσισμό, και καλούν τους εν ενεργεία συναδέλφους τους να επέμβουν στα πλαίσια μιας επικίνδυνης αποστολής προστασίας των πολιτιστικών μας αξιών».
Ποιός θα το έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι η ρατσιστική δεξιά θα είχε το θράσος να εκφράζεται δημοσίως έστω και εμμέσως υπέρ της κηρύξεως του στρατιωτικού νόμου στην Γαλλία;
Επιβεβαιώνεται έτσι η ρήση του Ηράκλειτου: τα πάντα ρει…
