Λίγες φορές ακούσαμε, πως οι πρώτοι των πρώτων στις πανελλήνιες (και όχι μόνο) προτιμούν να φύγουν σε ξένα πανεπιστήμια; Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ το γιατί; Μήπως για να μη τους βγει ξινή η δήθεν «δωρεάν» φοίτηση του ελληνικού κρατικού πανεπιστημίου;
Μήπως επειδή γνωρίζουν την «κατάσταση» ων ελληνικών πανεπιστημίων (βουνά σκουπιδιών στους διαδρόμους, μάχες με τα ΜΑΤ, καταλήψεις χώρων και σχολών, κλοπές και καταστροφές διδακτικού υλικού και υποδομών);
Μήπως επειδή τα Ελληνόπουλα προτιμούν να σπουδάσουν χωρίς απώλειες χρόνου (από καταλήψεις των ολίγων εις βάρος των πολλών) που τυχόν προκύψουν (κατά τη διάρκεια των σπουδών τους) και μάλλον προκύπτουν διαρκώς;
Μήπως για να μην αναγκάζονται να ζουν πόρτα πόρτα με ναρκωτικά, μολότοφ, φασαρία στους διαδρόμους των εστιών και ξυλοδαρμούς; Μήπως για να αποκτήσουν ευθύς εξαρχής τα επαγγελματικά δικαιώματα που δικαιούνται χωρίς να ταλαιπωρούνται χρόνια ολόκληρα (ίσως και δεκαετίες) μετά την αποφοίτηση μέχρι να τα αποκτήσουν;
Μήπως επειδή δεν τηρούνται κατά γράμμα οι παρουσίες των διδασκόντων στις ώρες διδασκαλίας, ώρες ακυρώνονται χωρίς προειδοποίηση ή επειδή στη θέση των διδασκόντων εμφανίζονται αντικαταστάτες αδύναμου προφίλ που μειώνουν και χρονικά αλλά και ποιοτικά το ακαδημαϊκό σαρανταπεντάλεπτο;
Μήπως επειδή οι αρμόδιοι, όσοι οφείλουν να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα, προστατεύοντας την πανεπιστημιακή εκπαίδευση με νύχια και με δόντια από δεινά και υπολείμματα δεινών (όπως θα ‘πρεπε), κρατούν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά, επιμένοντας στη φαντασίωση, ότι τα πανεπιστήμιά μας αποτελούν το άκρον άωτον της εκπαίδευσης παγκοσμίως;
Αν ήταν όμως τα πράγματα έτσι, γιατί η παγκόσμια κατάταξη πανεπιστημίων αναφέρει τα πανεπιστήμιά μας από τον αριθμό 500 έως και τον αριθμό 8.990; ‘Η αν το πάρουμε ανάποδα, ποια από τα πρώτα 100 πανεπιστήμια του κόσμου, τα οποία και φυσικά θα θέλαμε στη χώρα μας, θα τρέξουν να δημιουργήσουν παραρτήματα στην Ελλάδα, μετά την ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου;
Μιλάμε για πανεπιστήμια με χορηγίες εκατομμυρίων που ρίχνουν λεφτά στην έρευνα, στις υποδομές, στην ποιότητα διδασκαλίας, στην κριτική σκέψη, στην υποστήριξη των φοιτητικών start ups… Σε σύγκριση, τι έχουμε ν’ αντιπαραθέσουμε;
Τον φτασμένο δεν τον ελκύεις με την καταπόνηση υποδομών, τα γκράφιτι των εξωτερικών τοίχων, μια σχεδόν ανύπαρκτη έρευνα, μια αδύναμη βιβλιογραφία Ελλήνων καθηγητών στο διαδίκτυο, βιβλιοθήκες με λιγοστές ξενόγλωσσες πηγές και λιγοστές συνδρομές σε τράπεζες δεδομένων, χωρίς ασύρματο διαδίκτυο σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους…
Σίγουρο, λοιπόν, φαίνεται, ότι τα πρώτα 100 πανεπιστήμια του κόσμου δεν θα έρθουν στη χώρα μας, επειδή απλούστατα δεν το έχουν ανάγκη. Σίγουρο είναι, επίσης, ότι τα παραρτήματα πανεπιστημίων που θα έρθουν στην Ελλάδα, θα είναι κατώτερης κατάταξης στη λίστα της παγκόσμιας αξιολόγησης πανεπιστημίων.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα:
Γιατί να φέρουμε στην Ελλάδα πανεπιστήμια κατώτερης κατάταξης, αντί να αναβαθμίσουμε τα δικά μας, δίνοντας λύσεις στα αιώνια, γνωστά προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική ανώτατη εκπαίδευση; Και όταν αναβαθμιστούν τα πανεπιστήμιά μας, όταν μπορούν να κοιτάξουν στα ίσα ένα ΜΙΤ, μια Οξφόρδη, ένα Χάρβαρντ, ένα Ιμπίριαλ, ένα Μπέρκλεϊ, τότε σίγουρα δεν θα φεύγουν τα Ελληνόπουλα στο εξωτερικό για σπουδές, η πατρίδα δεν θα αιμορραγεί χάνοντας πολύτιμο συνάλλαγμα και τα ξένα πανεπιστήμια θα μας είναι πλέον αδιάφορα, επειδή εκείνα θα παρακαλούν για συνεργασία με τα δικά μας και οι ξένοι φοιτητές θα έχουν γίνει μόνιμοι, πλέον, κάτοικοι τετραετούς φοίτησης στη χώρα μας.
Νίκος Κιούρτης
