Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Υποθέτω ότι τηλεόραση, ραδιόφωνο και έγγραφος Τύπος σας επληροφόρησαν επαρκέστατα για την προ εικοσαημέρου εκλογική προεδρική αναμέτρηση (10 και 24 Απριλίου). Μετά τον Μάη του 1968, στη χώρα του Μπαλζάκ, επ’ευκαιρία μιας εκλογικής μάχης, δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι αναφέρονταν στο ενδιαφέρον που επεδείκνυαν οι Γάλλοι για τις εκλογικές προεδρικές αναμετρήσεις. Ουδέν το παρόμοιο στις μέρες μας, η αποχή από τις κάλπες υπήρξε μεγάλη (28%.) Οι πολίτες κουράστηκαν να ακούν τα ίδια και τα ίδια χρόνια και χρόνια τώρα και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις του υπεροπτικού και απομεμακρυσμένου από το λαό Μακρόν τον κατέστησαν (είναι το ολιγότερον που μπορούμε να πούμε) αντιπαθή. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Γάλλοι δεν επέδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και συνεχίζουν να αδιαφορούν για τις πολιτικές εξελίξεις παρ’όλες τις κουραστικώς επαναλαμβανόμενες ειδήσεις του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως. Η τωρινή μετεκλογική υπερπληροφόρηση επιμένει φορτικώς στην χωρίς βάθος πολιτικολογούσα διάσταση των γεγονότων που θα επέλθουν, ποιός μπορεί π.χ. να είναι ο ολιγοήμερος μακρονικός ή μη πρωθυπουργός μέχρι τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου και ποιο κόμμα έχει τις πιθανότητες να κερδίσει τις βουλευτικές. Εάν είναι η συνασπισμένη Αριστερά, τότε θα υπάρξει αναλαμπή ελπίδος. Σε αυτή την περίπτωση, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος θα τα …βρεί σκούρα αφού θα είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί τον σχηματισμό κυβερνήσεως που αντιτίθεται στην πολιτική του. Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές έρευνες, η κοινή γνώμη επιθυμεί α) τον διορισμό ενός συνεπούς αντιμακρονικού πρωθυπουργού, β) την διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος συντάξεων που είναι σήμερα τα 62 έτη και όχι τα 65 όπως προτείνει ο Μακρόν και γ) το μπλοκάρισμα των τιμών.
Το σημερινό σημείωμα το αναφερόμενο στην δύσκολη επικράτηση του ακραίου φιλοευρωπαϊστή, κεντροδεξιού και ελιτίστικου Μακρόν έναντι της λαϊκoφέρνουσας και προπαγανδίζουσας αντιμεταναστευτικές θέσεις Μαρίν Λε Πεν, θα προσπαθήσει να αποφύγει τα ήδη γραφέντα. Θα περιορισθεί εν συντομία στα κύρια χαρακτηριστικά της εκλογικής μάχης που σημάδευσαν την Γαλλία και που πιθανώς να βάλλουν την σφραγίδα τους στην μελλοντική πορεία τη χώρας.
Ποια είναι αυτά; Μολονότι ο Μακρόν κέρδισε αριθμητικώς την εκλογή, η νίκη του μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν πύρρειος αφού υπέστη σοβαρές απώλειες ψηφοφόρων, περί τα 2 εκατομμύρια εν συγκρίσει με την πρώτη εκλογή του 2017. Με αυτή την αποδυνάμωση των οπαδών του, μελλοντικώς θα του είναι δύσκολο να φέρει εις πέρας την επίτευξη των σκοπών του δεδομένου ότι οι συνασπισμένες αντιμακρονικές δυνάμεις, εάν συμφωνήσουν προγραμματικώς, είναι δυνατόν, σε περίπτωση νίκης στο Κοινοβούλιο, να του αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα να αποφασίζει στο εσωτερικό μέτωπο σαν απόλυτος μονάρχης την πορεία της χώρας. Εν άλλοις λόγοις, η εσωτερική πολιτική δεν θα αποφασίζεται αποκλειστικώς και μόνο από το μέγαρο των Ηλυσίων αλλά εν συνεννοήσει με την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου. Τρόπον τινά, θα έχουμε μια επιστροφή στην Τετάρτη Δημοκρατία (πριν από τον Ντε Γκολ) όταν οι αποφάσεις στον εσωτερικό τομέα ελάμβαναν χώρα στο Κοινοβούλιο και μόνο για τα διεθνή θέματα στα οποία ενεμπλέκετο η Γαλλία είχε τον πρώτο λόγο το μέγαρο των Ηλυσίων.
Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο οι βουλευτικές εκλογές στα μέσα Ιουνίου δίδουν μςγάλες ελπίδες στα κόμματα. Η έκκληση για Λαϊκή Ενότητα του αριστερού Μελανσόν γίνεται κατά τα φαινόμενα ευμενώς δεκτή από τους κομμουνιστές, τους παντός είδους αριστερούς και ολιγότερον από τους σοσιαλιστές. Προς το παρόν, ο Μελανσόν δεν απευθύνθηκε στους τελευταίους παρ’όλον ότι οι τελευταίοι συμμετείχαν στην σύσκεψη η οποία εξέτασε την παρούσα περιπεπλεγμένη κατάσταση. Στις σημερινές συνθήκες, το όλο φάσμα της Αριστεράς δεν θα ημπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Οι κομμουνιστές με 2,50% των ψηφοφόρων και οι σοσιαλιστές με ολιγότερον του 2% δεν δικαιούνται καν την νόμιμη χρηματική βοήθεια του Κράτους που ξόδευσαν για την προεκλογική τους κινητοποίηση, αφού για να επωφεληθούν αυτής έπρεπε να πετύχουν, σύμφωνα με τον νόμο, ένα ποσοστό 5%. Τούτου λεχθέντος, ο κίνδυνος της εξαφανίσεώς τους ή της μετατροπής τους σε διαφορετικούς σχηματισμούς από την γένεσή τους αρχίζει να διαγράφεται στον ορίζοντα. Η ανάγκη μιας νέας κομματικής προσφοράς μπαίνει στο τραπέζι…
Όσον αφορά την Μαρίν Λε Πεν, ναι μεν έχασε αριθμητικώς την μάχη με το Μακρόν πλην όμως το σύνολο των δημοσιογραφικών σχολίων χαρακτήρισε το επιτευχθέν αποτέλεσμα της σαν «νικήτρια ήττα» της ακροδεξιάς πολιτικής. Οι ψηφοφόροι της προέρχονται από τα ταπεινά κοινωνικά στρώματα, εργάτες, μικρούς υπαλλήλους, μικροαγρότες, κατοίκους περιαστικών περιοχών που γειτονεύουν με μεγάλες πόλεις, μη διαθέτοντες όμως τα απαραίτητα διπλώματα για να ενσωματωθούν στην σημερινή ψηφιακή εξέλιξη. Αυτές οι κατηγορίες πολιτών αποτελούν την ολοένα αυξανόμενη δεξαμενή των ψήφων της, όπως συνέβαινε κάποτε, πριν 30 χρόνια, με τους ψηφοφόρους του ΚΚΓ. Ένας γαλλοελληνικής καταγωγής μικρασιάτης χρησιμοποιώντας το οικογενειακό λεξιλόγιο, απεκάλεσε σε μια συζήτηση που είχα μαζί του τους λεπενίστες με την τουρκογενή λέξη «τσιπλάκηδες», (φτωχοί, μπατίρια) εν αντιθέσει με την αφρόκρεμα, το εκλεκτότερο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που υπεστήριξε τον Μακρόν. Οι χρησιμοποιηθείσες εκφράσεις «τσιπλάκηδες και αφρόκρεμα» μου έφεραν στο νού λέξεις των χρόνων 1950-1960 προφερόμενες από γείτονες καπνεργάτες στην Καβάλα που κατελόγιζαν στους ευκατάστατους αστούς Καβαλιώτες, το αλαζονικό και περιφρονητικό λεξιλόγιό τους έναντι των λεγομένων κατωτέρων τάξεων. Αναμένω με σχετική αδημονία και ελπίδα τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου…
