Από την κ. Ελένη Ιωαννίδου λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο.
Η κ. Ιωαννίδου κατάγεται από την Καβάλα, εργάζεται στην Κρήτη ως φιλόλογος: Δέσμια της ιδιοτέλειας η συνοικία της Παναγίας και κατ΄επέκτασινη πόλης μας
Έκπληξη μας προκάλεσε η είδηση περί μη αποδοχής του προγράμματος «Pastiche – Panagea. Attractive and Sustainablethrough Territorial Innovation» το οποίο θα έδινε την ευκαιρία στην πόλη μας να διαχειριστεί 4.700.000 ευρώ. Δεν είναι δυνατόν, θα σκέφτηκαν αρχικά οι συμπολίτες μας. Πώς να χωρέσει ανθρώπου νους , άλλωστε, μια τέτοια στάση από ιθύνοντες που διατυμπανίζουν το ενδιαφέρον και την αφοσίωσή τους σε μια αναπτυξιακή προοπτική του τόπου και των πολιτών που τους εμπιστεύονται.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων για να αντιληφθεί τη σημασία υλοποίησης ενός τέτοιου προγράμματος. Η συνοικία της Παναγίας είναι το στολίδι της Καβάλας, που όμως οδηγείται σιγά σιγά στην εγκατάλειψη. Η πρόσβαση σ’ αυτήν είναι πολύ δύσκολη σε άτομα της τρίτης ηλικίας αλλά και σε ΑΜΕΑ. Τα αναβατόρια από το λιμάνι, για τα οποία χρόνια τώρα γίνονται συζητήσεις θα έδιναν τη λύση. Τα απορρίψαμε!
Προτιμούμε, φαίνεται, άδεια και εγκαταλελειμμένα σπίτια, δρόμους χωρίς κίνηση, χωρίς κατοίκους. Την επισκευή του 1ου Δημοτικού Σχολείου και τη στέγαση μεταπτυχιακών τμημάτων που θα προσέλκυαν νέους ανθρώπους, δεν τη θεωρήσαμε αξιόλογη! Ούτε και το γεγονός ότι θα άνοιγαν θέσεις εργασίας σε επιστήμονες, μηχανικούς , τεχνίτες και θα διακινούνταν υλικά οικοδομικά και ό,τι άλλο συνεπάγεται ένα τέτοιο έργο. Αρνηθήκαμε και τη δημιουργία δύο θεματικών μουσείων, όπου θα προσλαμβάνονταν μουσείο παιδαγωγοί και υπάλληλοι για τη λειτουργία τους και θα το επισκέπτονταν μαθητές όχι μόνο από την Καβάλα αλλά και από άλλες πόλεις , όπως συμβαίνει και με το Μουσείο Καπνού που είναι μοναδικό στο είδος του. Δεν σπουδαιολογήσαμε ούτε αυτήν την παράμετρο!
Όσον αφορά τους χώρους πρασίνου…….. πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε ανάμεσα στα τσιμέντα και τις πολυκατοικίες! Να μην εκμεταλλευτούμε την μοναδική αυτήν ευκαιρία που θα αναβάθμιζε ολόκληρη τη χερσόνησο και που ίσως με την πάροδο του χρόνου μετατρεπόταν σε έναν πόλο έλξης χειροτεχνών αλλά και νεαρών ζευγαριών που θα αναζητούσαν ως τόπο κατοικίας τους έναν χώρο ήρεμο που θα σέβεται και θα αναδεικνύει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, έναν χώρο όπου θα αναβιώνει ο κάτοικος και ο επισκέπτης παλιότερες μορφές ζωής, όπως τη γειτονιά, τα ήσυχα γραφικά δρομάκια, τα μικρά μαγαζάκια.
Δυστυχώς, τα αρνηθήκαμε όλα αυτά. Ας αναλογιστεί ο καθένας το μερίδιο ευθύνης του.
Η τοπική ιστορία καταγράφει τα δρώμενα και τα κρίνει , ας ελπίσουμε ότι και οι μνήμες των πολιτών θα καταγράψουν κι αυτέςτη στάση εκείνων, που αγνοώντας τη λαϊκή βούληση έπραξαν ιδιοτελώς, καταδικάζοντας την πόλη και τους κατοίκους της.
