Για άλλα πηγαίναμε και αλλά μας πληροφόρησαν αναπάντεχα, δραματικά, απρόσμενα και θλιβερά.
Το τηλεφώνημα μου έγινε σε φίλο που έχει άμεση επαφή με την πληροφορία και την είδηση για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η απρόσμενη πληροφορία, «Πέθανε η Γιούλα! Τη βρήκαν πεθαμένη μετά από μέρες».
Το σοκ μου με το άκουσμα μου έκοψε την λαλιά. Πέρασα μερικά λεπτά βουβός προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και να κατανοήσω το άκουσμα. «Μα πώς είναι δυνατόν! Δε μας ειδοποίησε κανείς, τουλάχιστον να παρευρεθούμε και να την αποχαιρετίσουμε στο τελευταίο ταξίδι της».
Με τη Γιούλα, είχαμε κοινό συναδελφικό βίο είκοσι πέντε χρόνων και κοινή αφετηρία ζωής μέσα από τη φτώχεια. Κατάφερε με πολύ αγώνα να καταξιωθεί. Διάλεξε τότε τη θέση της χειρίστριας τηλεπικοινωνιακών μέσων μετάδοσης πληροφορίας από τη Νομική που ήταν φοιτήτρια.
Εκεί την πρωτογνώρισα σα δυο Καβαλιωτάκια στο πρώτο ξεκίνημα για την οικοδόμηση της ζωής μας. Ξανασυναντηθήκαμε μετά στις αίθουσες του Τηλεγραφείου σε κοινούς στην αρχή ρόλους αλλά και σ’ άλλους αργότερα.
Αξιοπρεπής στη συμπεριφορά και επιμελής στο έργο την εντυπωσιακή εμφάνιση της σε παράσταση και ομορφιά που δε διέφευγε της προσοχής κανενός. Μετά τη συνταξιοδότηση της ασχολήθηκε και με τη φιλανθρωπία και το κοινωνικό έργο.
Πολλές οι συμβουλές και οι παραινέσεις της όταν συναντιόμασταν στον κοινό δρόμο της προσφοράς. Άτυχη με την συγκρότηση της ζωής, αλλά ήθελε και διαφορετικά ήταν γραμμένα για αυτήν από την τύχη της. Μοναξιά, που την τρόμαζε και κλονισμός της υγείας της. Απρόσμενος ο θάνατός της και το τέλος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκέπασε.
Παναγιώτης Φώτου
