Η μεγάλη νεανική εξέγερση στα πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών δεν σταματά να μεγαλώνει και δείχνει ένα θαύμα οργάνωσης και την απίστευτη ποικιλομορφία εκείνων που θέλουν να σταματήσουν τη γενοκτονία στη Γάζα, φτάνοντας στο σημείο να μολύνουν και την Ευρώπη.
Τα keffiyeh είναι πλέον μέρος της αστικής σκηνής σε τρένα, μετρό και δρόμους μεγάλων πόλεων. «Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν η καταστολή και ο βομβαρδισμός των μέσων ενημέρωσης θα κάνουν να οπισθοχωρήσει το κίνημα – γράφει ο Raúl Zibechi σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά από τη Φιλαδέλφεια και το Λος Άντζελες – Η πορεία αυτών των εβδομάδων είναι ήδη αρκετά υπερβατική, ένα φως ελπίδας una luce di speranza για τους εμπλεκόμενους…”
Η Brecha (εβδομαδιαία της Ουρουγουάης για την οποία, μεταξύ άλλων, έγραψαν ο Eduardo Galeano και Mario Benedetti, στσ) περιόδευσε τους καταυλισμούς στα πανεπιστήμια της Πενσυλβάνια και του Λος Άντζελες, ενώ χιλιάδες φοιτητές σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες διαδήλωναν κατά της επιθετικότητας του Ισραήλ στη Γάζα, καλώντας για τον τερματισμό των επικερδών μπίζνες μεταξύ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και του καθεστώτος του απαρτχάιντ αυτής της χώρας. Εν μέσω εκλογικής χρονιάς, η διαμαρτυρία ανησυχεί την κυβέρνηση και τις ελίτ των Ηπα.
Στις 17 απριλίου οι φοιτητές στο διάσημο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης άρχισαν να στήνουν σκηνές στην πανεπιστημιούπολη σε ένδειξη αλληλεγγύης με τη Γάζα. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να εκκενώσουν, αλλά αντιστάθηκαν.
Η καταστολή εξόργισε φοιτητές και καθηγητές και προσέλκυσε μεγάλο αριθμό ανθρώπων στην κατασκήνωση. Μια εβδομάδα αργότερα, όταν εκατοντάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν σε έναν κεντρικό χώρο στη φιλόξενη πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, στη Φιλαδέλφεια, υπήρχαν ήδη περισσότερες από εξήντα κατασκηνώσεις σε πολλά άλλα ακαδημαϊκά συγκροτήματα.
Αυτή η έκρηξη ακτιβισμού έδειξε την απίστευτη ποικιλομορφία εκείνων που θέλουν να σταματήσουν τη γενοκτονία στη Γάζα. Στη Φιλαδέλφεια οι πιο δραστήριοι ήταν νεαροί λευκοί, συχνά περιτριγυρισμένοι από αφροαμερικανούς.
Υπήρχαν επίσης πολλοί λατίνοι μετανάστες που έδειχναν whipalas και μεξικανικές σημαίες, μια ομάδα μουσουλμάνων προσευχόταν στα γόνατα φορώντας παραδοσιακά ρούχα, υπήρχαν πολλές νεαρές γυναίκες και queer και τρανς άτομα.
Μερικοί καθηγητές πλησίασαν με χειρόγραφες πινακίδες, δείχνοντας την υποστήριξή τους στους φοιτητές, οι οποίοι απειλούνταν συνεχώς με αντίποινα. Μια μικρή ομάδα εβραίων κοριτσιών ενώθηκε, με την πολύτιμη και τολμηρή υποστήριξη των αντισιωνιστών εβραίων στην εξέγερση που προκλήθηκε από έναν πόλεμο που θεωρούν βαθιά άδικο, ο οποίος δεν τους αντιπροσωπεύει και αποτελεί μια ανεξίτηλη κηλίδα στην ιστορία του εβραϊσμού.
Τα τραγούδια αντηχούσαν δυνατά, τραγουδισμένα από ένα πλήθος που ανταπαντούσε στα «Ζήτω η Παλαιστίνη». Ούτε στη Φιλαδέλφεια ούτε σε κάποια άλλη πανεπιστημιούπολη δεν ακούστηκε παραμικρή προσβολή προς την ιδιότητα του εβραίου ή ισραηλινού, παρά τα όσα αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης.
«Υπάρχει ένα μέρος της γενιάς Occupy εδώ», λέει στη Brecha ένας περουβιανής καταγωγής καθηγητής ονόματι George, αναφερόμενος στο κίνημα Occupy Wall Street. Προσθέτει ότι αυτές είναι οι μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις από τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα διάσημο σχόλιο που έχει γίνει πλέον κοινή λογική.
Μια μικρή ομάδα ρωτά πώς διαλύθηκαν οι τεράστιες διαμαρτυρίες Occupy Wall Street το 2011, όταν υπήρξαν μεγάλες διαδηλώσεις σε 52 πόλεις ενάντια στο πλουσιότερο 1 τοις εκατό του πληθυσμού. «Η καταστολή ήταν πολύ ισχυρή, με πολλές συλλήψεις», καταλήγουν πολλοί, αλλά μια φωνή προσθέτει ότι υπήρχαν επίσης πολλές εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των διαφόρων ρευμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς, στην οποίαν αναρχικοί και μαρξιστές επιδείνωσαν τις κινητοποιήσεις σε σημείο να τις καταναλώσουν.
Η πέτρα στη λίμνη
To Columbia έκανε το πρώτο βήμα, συμπαγές, ισχυρό, με μεγάλο αριθμό φοιτητών διαδηλωτών, αλλά η αλυσιδωτή αντίδραση ήταν εντυπωσιακή. Σε δύο εβδομάδες, ξεπήδησαν πάνω από 100 κατασκηνώσεις, και μέρες αργότερα ο αριθμός συνέχισε να πολλαπλασιάζεται, φτάνοντας στο σημείο να μολύνει και την Ευρώπη.
Οι καταλήψεις στην Καλιφόρνια είναι κάπως διαφορετικές από αυτές στην ανατολική ακτή. Η μεγαλύτερη και πιο συμβολική, αυτή της πανεπιστημιούπολης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA), παρουσίασε έναν μεγάλο, πολύ καλά οργανωμένο μαχητικό πυρήνα, ικανό να εγγυηθεί φαγητό και υγειονομική περίθαλψη σε εκατοντάδες κατασκηνωμένους, αλλά με ορισμένα χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά του καταυλισμού του Κολούμπια.
Στην είσοδο αλληλέγγυων επισκεπτών ήταν επικεφαλής μια ομάδα ασφαλείας με καλυμμένα πρόσωπα και καθιερωμένα κριτήρια για την αποφυγή αναποδιών, επειδή μικρές σιωνιστικές ομάδες συχνά προκαλούσαν και επιτέθηκαν στους κατασκηνωτές, με την παθητική και συνένοχη στάση της αστυνομίας.
Όταν ανακοινώθηκε η εκκένωση του οχυρού στο οποίο είχε μετατραπεί το πεδίο του UCLA, φραγμένο και στις τέσσερις πλευρές, οι διαδηλωτές αποφάσισαν να χωριστούν σε τρία χρώματα: με κόκκινο εκείνοι που δεν είχαν πρόβλημα να συλληφθούν, με πράσινο ή κίτρινο αυτοί που δεν το ήθελαν.
Κατά τη διάρκεια της μακράς νύχτας της εκκένωσης, η αστυνομία συνέλαβε 200 νέους, περικυκλωμένους από χίλια υποστηρικτικά χέρια που τους έφερναν να φάνε, που διαδήλωναν έξω από τα αστυνομικά τμήματα, επικοινωνώντας με τα μέσα ενημέρωσης ή τους δικηγόρους υπεράσπισης. Ένα θαύμα οργάνωσης στο οποίο ξεχωρίζουν τεράστια δίκτυα, σχεδόν αυθόρμητα, αλληλεγγύης, που απορρέουν από την κοινή λογική της μη βίαιης αυτοάμυνας.
Ήταν εκπληκτικό να φτάνεις μέχρι το Occidental College, ένα σχετικά μικρό πανεπιστήμιο σε ένα εύπορο μέρος της πόλης, πάνω σε έναν λόφο. Περισσότερες από εκατό σκηνές σε ένα χαλαρό περιβάλλον, χωρίς προβλήματα με τις ακαδημαϊκές αρχές ή την αστυνομία, η οποία δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Ο μόνος φύλακας έδειχνε στους επισκέπτες πού βρισκόταν ο καταυλισμός. Αντίθετα, το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, σε μια μακρινή γειτονιά εργαζομένων και μεταναστών, εμφάνιζε ένα στυλ παρόμοιο με αυτό των μεγάλων καταλήψεων, αν και με λιγότερους συμμετέχοντες.
Εκ των πραγμάτων, κάθε κατασκήνωση είναι ένας κόσμος ξεχωριστός ανάλογα με τον κοινωνικό τομέα στον οποίο ανήκουν οι φοιτητές, αν και είναι ξεκάθαρο ότι έχουν πολλά κοινά, σε μορφή και σε στόχους.
Ένα από αυτά είναι η «αποεπένδυση», να σταματήσουν οι επενδύσεις, η συνεργασία με όλες τις εταιρείες που συναλλάσσονται με το Ισραήλ και τους κατασκευαστές όπλων, στόχος που κάποια πανεπιστήμια πλησιάζουν να φέρουν εις πέρας και που υπήρξε ένα από τα κεντρικά αιτήματα πέρα από την κατάπαυση του πυρός.
Όπως τονίζει η ανάλυση της αναρχικής διαδικτυακής πύλης CrimethInc, «τα πανεπιστήμια εξαρτώνται από τις χρηματοδοτήσεις και τις ερευνητικές σχέσεις με στρατιωτικούς, κατασκευαστές όπλων και σιωνιστές».
Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας των ηνωμένων πολιτειών, τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου εκατό πανεπιστήμια έχουν κάνει γνωστές δωρεές από το Ισραήλ ή συμβόλαια με τη χώρα αξίας 375 εκατομμυρίων δολαρίων, ένας αριθμός που μια ανάλυση του Associated Press θεωρεί πολύ υποτιμημένο σε σύγκριση με την πραγματική αξία που δεν έχει ακόμη υπολογιστεί.
Το ποσό των χρημάτων που έχουν επενδύσει τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ σε ισραηλινές εταιρείες και έργα άμυνας και ασφάλειας είναι προς το παρόν άγνωστο. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν λένε ότι το ίδρυμά τους στέλνει περισσότερα από 6 δισεκατομμύρια δολάρια σε διαχειριστές επενδύσεων που συνδέονται με ισραηλινές επιχειρήσεις ή εργολάβους.
Σύμφωνα με την CrimethInc, που παρακολουθεί στενά το κίνημα των καταλήψεων, «η ουσιαστική απαίτηση να βλέπουμε τους παλαιστίνιους ως ανθρώπινα όντα είναι ασυμβίβαστη με τα προγράμματα της κυβέρνησης και των πανεπιστημίων των ηνωμένων πολιτειών», επειδή αυτή η χώρα «χρειάζεται το Ισραήλ ως στρατηγικό εταίρο για να διατηρήσει την παρουσία της στην Μέση Ανατολή».
Ενώ εκκένωναν το UCLA, σε άλλα πανεπιστήμια ετοιμάζονταν να συμμετάσχουν στη μάχη, όπως το Binghamton και το Santa Cruz, σχεδόν στα άκρα αυτής της άπιαστης γεωγραφίας. Αρχίζει να δημιουργείται ένα κοινό συναίσθημα μεταξύ των νέων απόρριψης της αδιάκριτης σφαγής αγοριών και κοριτσιών, που εκφράζεται μόλις υπάρχει η δυνατότητα, και οι δυνατότητες δεν είναι λίγες στο ξεσκισμένο οικοδόμημα της εξουσίας των ηνωμένων πολιτειών.
Σε ορισμένες γειτονιές της Νέας Υόρκης υπάρχουν περισσότερες παλαιστινιακές σημαίες από ό,τι σε πόλεις της Λατινικής Αμερικής. Στο Νιου Τζέρσεϊ για παράδειγμα, ακόμη και σε προάστια όπως το Πάτερσον, προπομπός πόλη της εκβιομηχάνισης, που σήμερα κατοικείται από περουβιανούς, ασιάτες και άραβες. Τα keffiyeh, η καφίγια αποτελεί πλέον μέρος της αστικής σκηνής σε τρένα, μετρό και δρόμους του Big Apple.
Ο καθρέφτης του Βιετνάμ
Οι διαμαρτυρίες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο απασχολώντας μισό εκατομμύριο στρατιώτες, ξεκίνησαν το 1963, και τον επόμενο χρόνο εκατοντάδες νέοι άρχισαν να καίνε δημόσια τα δελτία επιστράτευσης τους επειδή αρνήθηκαν να στρατολογηθούν.
Με τα χρόνια, οι φοιτητές έγιναν το επίκεντρο της διαμαρτυρίας, με τους οποίους ενώθηκαν μητέρες στρατιωτών, αφροαμερικανοί που διαμαρτύρονται κατά του φυλετικού διαχωρισμού, μέχρι τους κύριους τομείς της κοινωνίας, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι στρατιωτικοί βετεράνοι.
Υπήρξαν τεράστιες μαζικές ενέργειες, όπως αυτή της 21ης Οκτωβρίου 1967, όταν 100 χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν μπροστά από το μνημείο του Λίνκολν στην Ουάσιγκτον και αργότερα τουλάχιστον άλλες 50 χιλιάδες περικύκλωσαν το Πεντάγωνο.
Τον Απρίλιο του 1971, μισό εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν στην Ουάσιγκτον κατά της εμπλοκής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων της νεολαίας άλλαξε τη χώρα, η οποία πολώθηκε μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν και αυτών που απέρριπταν τον πόλεμο.
Το κίνημα είχε μια αξιοσημείωτη διάρκεια και μια μακρά και ταραχώδη παρακμή. Μέχρι το 1966 είχε ήδη εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα και τον φεβρουάριο του ίδιου έτους 100 στρατιώτες επιχείρησαν να εισέλθουν στον Λευκό Οίκο για να επιστρέψουν τα μετάλλιά τους στον πρόεδρο.
Η αντίθεση στον πόλεμο συνέχισε να συγκεντρώνει οπαδούς, σε σημείο που η απόλυτη πλειοψηφία των αμερικανών εξέφρασε την απόρριψή της στις δημοσκοπήσεις. Παρά την καταστολή και τη διείσδυση πρακτόρων κρατικών υπηρεσιών όπως το FBI και η CIA, οι διαδηλώσεις δεν σταμάτησαν να αυξάνονται και να επεκτείνονται, παίζοντας ρόλο στη διαμόρφωση της παγκόσμιας συνείδησης ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Καλλιτέχνες όπως η Joan Baez και ο Bob Dylan, αθλητές όπως ο Muhammad Ali και πολλές άλλες γνωστές προσωπικότητες βοήθησαν στη διάδοση της ευαισθητοποίησης για το γεγονός πως η χώρα τους δεν θα πρέπει να πολεμά στη νοτιοανατολική Ασία.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων του πολέμου, χιλιάδες νεοσύλλεκτοι λιποτάκτησαν (οι εκτιμήσεις κυμαίνονται μεταξύ 80.000 και 206.000). υπολογίζεται ότι μισό εκατομμύριο στρατιώτες εγκατέλειψαν τον στρατό και άλλο μισό εκατομμύριο απολύθηκαν χωρίς τιμές, λόγω ανυπακοής.
Συγκλονιστικά στοιχεία που οδήγησαν τον Λευκό Οίκο να αναστείλει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία το 1973. Η υποστήριξη προς τον πόλεμο έπεσε από το 61 τοις εκατό το 1965 σε 28 τοις εκατό το 1971, αλλά ορισμένα στοιχεία δείχνουν την έκταση της αντίθεσης: «Το 1969, στην τελετή έναρξης στο περίβλεπτο Πανεπιστήμιο Μπράουν, τα δύο τρίτα των αποφοίτων γύρισαν την πλάτη στον Χένρι Κίσινγκερ όταν σηκώθηκε για να δώσει την ομιλία», έγραψε ο ιστορικός Χάουαρντ Ζιν.
Είναι σαφές ότι η μνήμη αυτού του τεράστιου κύκλου διαμαρτυριών πλανάται πάνω στον ακτιβισμό της νεολαίας που ξεχειλίζει από τα πανεπιστήμια. Ωστόσο, δεν είναι σωστό να κάνουμε πάρα πολλούς παραλληλισμούς ή να χαιρόμαστε υπερβολικά.
Το 1 τοις εκατό του πληθυσμού παίζει πάρα πολύ φέτος. Η εγγύτητα των εκλογών του Νοεμβρίου επιταχύνει τους ρυθμούς της καταστολής, όπως φαίνεται τις τελευταίες ημέρες κατά τις οποίες έχουν συλληφθεί περισσότεροι από δύο χιλιάδες άνθρωποι που διαδηλώνουν στα πανεπιστήμια.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν η καταστολή και ο βομβαρδισμός των μέσων ενημέρωσης θα αναγκάσουν το κίνημα να υποχωρήσει. Το ταξίδι αυτών των εβδομάδων είναι ήδη αρκετά υπερβατικό, ένα φως ελπίδας για τους εμπλεκόμενους.
Για τους πιο επικριτικούς αναλυτές, όπως η προαναφερθείσα CrimethInc, οι Ηνωμένες Πολιτείες βιώνουν μια άνευ προηγουμένου κατάσταση λόγω της συμμαχίας μεταξύ ρεπουμπλικανών και δημοκρατικών για την υποστήριξη του Ισραήλ.
«Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση που μπορεί να είναι μοναδική μεταξύ όλων των μαζικών διαμαρτυριών στην πρόσφατη ιστορία», αναφέρει η πύλη. Ως παράδειγμα αναφέρει την εξέγερση μπροστά στη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το 2020, που πνίγηκε από το γόνατο ενός λευκού αστυνομικού.
Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και οι δημοκρατικοί ανέχτηκαν τις διαμαρτυρίες χωρίς να τις λογοκρίνουν ή να τις καταστέλλουν, γιατί «πίστευαν ότι μπορούσαν να τις εκμεταλλευτούν ώστε να χτίσουν μια εκλογική βάση κατά του Τραμπ κατά τη διάρκεια του εκλογικού έτους».
Oκτώβρης στον καθρέφτη οπισθοπορείας
Το ποσοστό των ψηφοφόρων που εγκρίνουν τη διαχείριση του προέδρου Μπάιντεν είναι το χαμηλότερο που έχει καταγραφεί ποτέ, σύμφωνα με την Gallup. Με την υποστήριξη στο 38,7%, βρίσκεται πίσω και από τον πατέρα Μπους, ο οποίος είχε το 41,8%, και μπόρεσε να κυβερνήσει μόνο για μία θητεία.
Αν κοιτάξετε το γραφικό, είναι πολύ επίπεδο, και σύμφωνα με την εταιρεία κοινής γνώμης, η δημοτικότητα Μπάιντεν «δεν δείχνει σημάδια αύξησης» (Gallup News, 26-4-24). Η ίδια εταιρεία υποστηρίζει ότι η αντίθεση στον Μπάιντεν συνεχίζει να αυξάνεται και βρίσκεται ήδη στο 58% του εκλογικού σώματος.
Εν τω μεταξύ, ο δείκτης οικονομικής εμπιστοσύνης είναι λιγότερο από 29% και μόνο το 23% πιστεύει ότι τα πράγματα πάνε καλά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, η μετανάστευση θεωρείται το νούμερο ένα πρόβλημα και σε οικονομικό επίπεδο, ο πληθωρισμός είναι η πιο μακρινή ανησυχία του εκλογικού σώματος.
Ωστόσο, το πιο γνωστό γεγονός είναι ότι μόνο το 27% εγκρίνει τη συμμετοχή του στην κρίση μεταξύ της Γάζας και του Ισραήλ. Ένα σημαντικό μέρος της κριτικής προέρχεται από το ίδιο του το κόμμα. Την περασμένη εβδομάδα, 88 μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος στο Κογκρέσο υπέγραψαν μια επιστολή προς τον πρόεδρο καταγγέλλοντας τα εμπόδια του Ισραήλ στην ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας, λέγοντας ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να λένε ότι η αμερικανική νομοθεσία έχει παραβιαστεί.
Επιπλέον πλανιέται το φάντασμα των προκριματικών στο Μίσιγκαν, τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν 100.000 δημοκρατικοί ψηφοφόροι, η πλειοψηφία των οποίων ήταν αραβικής καταγωγής, καθώς και νέοι και προοδευτικοί, γύρισαν την πλάτη στον Μπάιντεν λόγω της άνευ όρων υποστήριξής του στο Ισραήλ.
«Ιστορικά, οι κυβερνητικοί ηγέτες που επιδιώκουν επανεκλογή με ποσοστά αποδοχής κάτω του 50% λίγο πριν τις εκλογές, έχουν χάσει», τονίζει η Gallup. Ο ρόλος των ανεξάρτητων ψηφοφόρων θα είναι καθοριστικός στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, επιπλέον του 10% των δημοκρατικών που δεν θα ψήφιζαν τον Μπάιντεν ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την επιστροφή του Τραμπ.
Καθώς οι μέρες περνούν, αρχίζουν να εμφανίζονται αποκαλυπτικά στοιχεία για τη στάση της αστυνομίας, όπως η περίπτωση της εκκένωσης στο UCLA. «Το βράδυ της τρίτης, μια ομάδα ανθρώπων με μάσκες περικύκλωσε την κατασκήνωση, πετώντας κροτίδες και επιτιθέμενη βίαια στους σπουδαστές.
Φοιτητές και δημοσιογράφοι από διάφορες εφημερίδες ανέφεραν ότι οι μισθωμένες δυνάμεις ασφαλείας του πανεπιστημίου κλειδώθηκαν σε κοντινά κτίρια και ότι η αστυνομία παρέμενε να κοιτάζει για ώρες πριν παρέμβει» (The Guardian, 2-5-24). Ακόμη και η φιλοϊσραηλινή New York Times έπρεπε να αναγνωρίσει, αφού εξέτασε 100 βίντεο, ότι σιωνιστές «αντιδιαδηλωτές» φορώντας λευκές μάσκες επιτέθηκαν στο φιλοπαλαιστινιακό στρατόπεδο για πέντε ώρες μπροστά στην παθητικότητα της αστυνομίας.
Φυσικά η εφημερίδα της Νέας Υόρκης δεν είπε ότι οι βίαιοι ήταν σιωνιστές, είπε μόνο ότι ήταν εναντίον των διαδηλωτών. Οι Times of Israel, που δημοσιεύονται στην Ιερουσαλήμ, φέρουν τον τίτλο: «εβραίοι φοιτητές λένε ότι η υπέρ του Ισραήλ βία στον χώρο διαμαρτυρίας του UCLA έχει αποδυναμώσει την άμυνά του» (2-V-24).
«Η εβραϊκή Ομοσπονδία του Λος Άντζελες μετέφερε το μήνυμα σε μια σπάνια δήλωση που επικρίνει τις ενέργειες των σιωνιστών στην πανεπιστημιούπολη», γράφει η εφημερίδα, προσθέτοντας ότι το κύρος όσων υπερασπίζονται το Ισραήλ έχει πλέον πέσει πολύ χαμηλά.
Γεγονότα όπως αυτά στο UCLA εγείρουν δύο θεμελιώδη ζητήματα: ότι ούτε τα πιο αξιοσέβαστα μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν πλέον να κρύψουν τις φρικαλεότητες της εξουσίας, και ότι ο λόγος του Μπάιντεν που κατηγορεί τους φοιτητές για βία απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
[10 Μαΐου 2024]
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
