Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Φέτος κλείσανε 46 χρόνια μαζί με τη Βάσω. Να είναι γεροί, απόχτησαν δυο παιδιά και δυο εγγόνια. Τα βγάζουν βόλτα τ΄ απογεύματα στο λιμάνι και στο «Λούνα Παρκ» και τα χαίρονται. Πάντα ν΄ ανθίζει το χαμόγελο τα χείλη τους! Θυμάται ο Σταμάτης πως το 1971 έμενε στη συνοικία της Παναγίας, στο Φρούριο, κι όταν κατέβαινε για την πρωινή προπόνηση την έβλεπε μαθήτρια στο Οικονομικό Γυμνάσιο, όμορφη και χαμογελαστή, τον είχε γοητεύσει για τα καλά.
Δυο χρόνια αργότερα, Γενάρη του «73, ημέρα Κυριακή, στο Εθνικό το στάδιο, τα γκολ έπεφταν βροχή. Ήταν που ήταν βροχερή η μέρα, ο Νούλης ο Χαραλαμπίδης έδωσε το σύνθημα να τελειώσουν με τον Ατρόμητο Αθηνών από το πρώτο κιόλας ημιχρόνιο. «Άντε, παιδιά, θα βάλω εγώ οπωσδήποτε τρία, κανονίστε κι εσείς να φύγει ο γαμπρός στο ημιχρόνιο!». Έτσι κι έγινε! Έβαλε τρία γκολ ο Πόντιος ο Νούλης, μα έπρεπε να βάλει κι ένα ο γαμπρός ο Χρυσαφίδης. Τελικά ο προπονητής μετά το 5-0 του πρώτου ημιχρονίου, του επέτρεψε να φύγει. Το γλέντι θα συνεχιζόταν μετά τη στέψη.
Τον περίμενε έξω ο Παναγιώτης ο Μασμανίδης, που τότε ήταν ταξιτζής στη Χρυσούπολη. Το ταξί του το είχε έγκαιρα στολισμένο και βέβαια έπρεπε να διαλέξει λουλούδια που ν΄ αντέχουν στη βροχή. Τριαντάφυλλα μπουμπουκιασμένα και ευωδιαστά. «Αμάν, μωρ΄ αδερφέ μου, μέρα που βρήκες να παντρευτείς… Ανοίξανε οι ουρανοί!»
Δεν ήτανε ανθόσπαρτη η ζωή του Σταμάτη Χρυσαφίδη. Θρακιώτες και οι δυο γονείς του, από την Ανατολική Ρωμυλία ο πατέρας του Νικόλαος, από το Δορίσκο της Ανατολικής Θράκης η μητέρα του Δέσποινα, γνωρίστηκαν στον Έβρο αμέσως μετά την Κατοχή, αγαπήθηκαν στην Αλεξανδρούπολη κι απόχτησαν το Στέλιο και το Σταμάτη. Έφαγε πολύ ξύλο ο κυρ – Νίκος λόγω φρονημάτων. Ξεσπούσαν όλοι οι ένστολοι και οι άστολοι επάνω του. Δεν άντεξε στο τέλος και βγήκε στο βουνό. Εμφύλιος. Δεν τον ξανάδαν από τότε. Ποιος ξέρει που άφησε τα κοκαλάκια του…
Έπιασε δουλειά η κυρά – Δέσποινα στο μύλο του Μασούρα, η γιαγιά Ελένη φρόντιζε τα αγόρια, αλλά αυτά από μικρά το σκάγανε και έβγαιναν στη γύρα ως αχθοφόροι και βέβαια τα χαρτζιλίκια τα παρέδιδαν στη μάνα. Ο μικρός Σταμάτης τ΄ απογεύματα πήγαινε κρυφά για μπάλα στις αλάνες. Η μάνα του το καταλάβαινε απ΄ τη φθορά των παπουτσιών του. Μια μέρα τον είδε να κάθεται την ώρα που οι φίλοι του παίζανε. Δάκρυσε η κυρά – Δέσποινα. Ήταν πειθαρχημένος ο μικρός κι άκουγε τις συμβουλές της. Τον πλησίασε και του είπε σιγανά: «Σήκω κι εσύ να παίξεις!»
Δέκα με έντεκα γράφτηκε στα τσικό του Εθνικού Αλεξανδρούπολης. Ο νουνός του Χρήστος τον βοηθούσε στα μαθήματα και ήθελε να προοδεύει ως γνήσιος πνευματικός πατέρας. «Το μέλλον σου έρχεται, αναδεξιμιέ μου, μέσα από τα γράμματα!». Κι εκείνος του απαντούσε: «Νουνέ, μια μέρα θα με δεις στην Α΄ Εθνική!». Και πράγματι μετά από χρόνια τον είδε στο Εθνικό Στάδιο Καβάλας, στον αγώνα μεταξύ Α.Ο.Κ. και Α.Ε.Κ. με σκορ 1-0. Πετούσε απ΄ τη χαρά του ο νουνός.
Μετά τη Γ΄ Γυμνασίου βρέθηκαν οικογενειακώς στη Γερμανία, στην περιοχή της Στουτγάρδης. Από τα δεκαέξι του έπαιξε στην Ελβάγκεν, ομάδα τέταρτης κατηγορίας, όπου αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα για τέσσερα χρόνια. Το «68 γύρισε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Καλαμάτα, Κιλκίς, Σέρρες. Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης ήταν τότε στη Β΄ Εθνική. Ο αδελφός του Στέλιος του έφερε στο Κιλκίς δελτίο να υπογράψει. Δεν τον χρησιμοποιούσαν ως κυνηγό, αλλά ως αριστερό οπισθοφύλακα. Μέχρι που ο Λεπτίδης (αργότερα παίκτης της Δόξας Δράμας) τραυματίστηκε και ο Ξανθιώτης προπονητής Λάλος Μπαλτατζής τον προώθησε ως σέντερ – φορ μέσα στον Ορχομενό. Από τότε, στο δεύτερο γύρο, σημείωσε 17 γκολ.
Την επόμενη χρονιά «69 – «70 κι ενώ ο Α.Ο.Κ. προηγείτο με 2-0, μετά από κόρνερ, με κεφαλιά μείωσε το σκορ σε 2-1, οπότε εισέπραξε δύο φιλικέ γροθιές από Τάτση και Καραμπετάκη κι ο Εθνικός άλλα τρία τέρματα. Τελικά ο Μπάτσης με τον Βαφειάδη βρέθηκαν στην Αλεξανδρούπολη με επίσημη πρόταση για μετεγγραφή. Αρχικά αρνήθηκε, είχε πρακτορείο στην Αλεξανδρούπολη, το οποίο κατά κάποιον τρόπο θα εξασφάλιζε το μέλλον του. Ο παλαίμαχος συμπαίκτης του Νίκος Μπουλμπουτζής τον συμβούλεψε: «Είναι ευκαιρία, Σταμάτη!». Ήδη είχε απολυθεί απ΄ το στρατό και το μέλλον ξανοιγόταν αίσιο. Το μαγαζί θα το κρατούσε ο αδελφός του. Πείσθηκε και πήρε καλά λεφτά για την εποχή.
Τον υποδέχθηκαν θερμά ο σοβαρός και ήπιος προπονητής Μπέλα Πάλφυ, ο βοηθός του Παύλος Κούντουρας και οι συμπαίκτες του. Δεν ξεχνά την υποδοχή του Νούλη Χαραλαμπίδη και του Γιάννη Γκαρανάτσου. «Μην φοβάσαι τίποτε, φίλε! Και ντουλαπάκι δίπλα σε μένα!», του είπε ο Νούλης. Ταλαιπωρήθηκε στον πρώτο γύρο από τραυματισμό στη μέση. Στο δεύτερο γύρο βασικός!
Το «73 – «74 με συνεχείς κινήσεις αριστερά και δεξιά, σε αγώνα ενάντια στον Ολυμπιακό μέσα στου Καραϊσκάκη, ταλαιπωρούσε τους κεντρικούς οπισθοφύλακες Σιώκο και Γκλέζο που τον μαρκάριζαν στενά. Του λέει ο Σιώκος: «Γιατί μας βγάζεις την ψυχή, ρε φίλε, αφού θα χάσετε στο τέλος…».
Στο τέλος της περιόδου «78 – «79 ο Α.Ο.Κ. κινδυνεύει. Στο ματς με το Αιγάλεω χάνει στο ημιχρόνιο με σκορ 0-1 από την Αθηναϊκή ομάδα. Ο Α.Ο.Κ. αντεπιτίθεται σθεναρά και ο Σταμάτης Χρυσαφίδης ισοφαρίζει και στη συνέχεια ο τεχνίτης Βάλιαν σημειώνει το δεύτερο τέρμα. Οι Καβαλιώτες φίλαθλοι σηκώνουν τους δυο παίκτες στα χέρια και τους φιλούν χέρια και πόδια. Και, ενώ σ΄ ένα μήνα τον κάλεσαν και υπέγραψε ανανέωση του συμβολαίου του, τελικά μαθαίνει ξαφνικά ότι τον αποδεσμεύουν. Ήταν η τελευταία μέρα των μετεγγραφών και δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να ενταχθεί σε επαγγελματικό σύλλογο.
Πλήθος Καβαλιωτών αντέδρασε δυναμικά, όταν έγινε γνωστή η αδικία. Η αχάριστη και ατυχής στάση της διοίκησης οδήγησε σε άμεση συγκέντρωση τουλάχιστον 500 φιλάθλων που μαζεύτηκαν στα γραφεία, απέναντι απ΄ την «Κυψέλη» και πάνω από το φαρμακείο, εκφράζοντας την αντίθεση και τη διαμαρτυρία τους για την απόφαση των διοικούντων απέναντι σ΄ αυτό το «κομμάτι μάλαμα», που δόξασε κι αυτός, μαζί με άλλους άξιους συμπαίκτες του, τον ιστορικό μας σύλλογο…
Η καριέρα του Σταμάτη Χρυσαφίδη συνεχίστηκε για δύο χρόνια στα πάτρια εδάφη, στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης, μια χρονιά στον Ορφέα Ελευθερούπολης (πρώτος σκόρερ στη Δ΄ Εθνική) και για μία τελευταία χρονιά στον «ΑΛΕΞ», στη Β΄ Εθνική. Εδώ και χρόνια συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις των Παλαιμάχων του Α.Ο.Κ., γιατί εντέλει η καρδιά στην πόλη μας χτυπάει.
