Θα πηγαίναμε στο γέροντα Παΐσιο με τον παλιό συμμαθητή μου Μάριο. Αυτός θα ξεκινούσε από Ξάνθη, θα περνούσε από την Ελευθερούπολη να με πάρει, και θα πηγαίναμε με ένα αυτοκίνητο. Ο Μάριος θα έμπαινε στο Όρος για πρώτη φορά.
Η γυναίκα του, Νίνα, είχε πάθει ελαφρύ εγκεφαλικό. Είχαν και δυο μικρά κοριτσάκια προσχολικής ηλικίας.
Το προηγούμενο βράδυ, τηλεφώνησα για επιβεβαίωση του ραντεβού. Το σήκωσε η πεθερά του τρομοκρατημένη. Η Νίνα είχε πάθει δεύτερο εγκεφαλικό και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Ξάνθης, όπου οι γιατροί τους απέκλεισαν κάθε ελπίδα. Έκλεισα, σε λίγο με κάλεσε ο Μάριος και με παρακάλεσε να πάω μόνος μου.
Την επομένη ξεκίνησα. Έφτασα κανονικά στις Καρυές και, από ‘κει παραδόξως και για πρώτη φορά χάθηκα και βρέθηκα στη βουνοκορφή, από την άλλη μεριά της Παναγούδας. Ταλαιπωρημένος, μετά από μιάμιση ώρα περιπλάνηση, βρήκα το κελί του Γέροντα, όπου σύντομα μαζευτήκαμε καμιά δεκαπενταριά άτομα.
Ο Γέροντας άνοιξε το πορτάκι και ήρθε προς το μέρος μας. Μας ρώτησε αν πήραμε λουκούμι κι αν ήπιαμε νερό.
«Επειδή είμαι κουρασμένος», είπε,»πηγαίνετε στα μοναστήρια όπου θα σας φιλοξενήσουν, με την ευχή γης Παναγίας. Εσύ κι εσύ, περιμένετε!»είπε, δείχνοντας εμένα και κάποιον άλλον.
«Πώς από ‘δω, βρε καλόπαιδο;» με ρώτησε όταν ήρθε η σειρά μου.
«Γέροντα ήρθα να σας παρακαλέσω για μια φίλη μου από την Ξάνθη, παντρεμένη με δυο μικρά κοριτσάκια. Έπαθε δεύτερο εγκεφαλικό, δεν ξέρω καν αν ζει αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Μετά το πρώτο εγκεφαλικό, έπρεπε να εγχειριστεί στην Ελβετία αλλά δεν υπήρχαν κρεβάτια. Προσευχηθείτε, παρακαλώ, γι’ αυτήν.»
«Πως τους λένε, αυτήν και τον άντρα της;»
Είπα τα ονόματα.
«Πήγαινε κάτω στην Πορταΐτισσα, κάνε μια παράκληση και, όταν γυρίσεις πίσω να τους πεις να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν».
«Μπορεί να μη ζει αυτήν τη στιγμή Γέροντα», επέμενα εγώ.
«Να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν!» επανέλαβε ο Γέροντας.
«Και να κάνουν ό,τι πουν οι γιατροί».
΄Εφυγα τρέχοντας στην Ιβήρων όπου θα διανυκτέρευα ούτως ή άλλως. Κατά την κάθοδό μου προς τα κει, έκανα μια μικρή στάση στο κελλί του προηγούμενου παπά-Μάξιμου του Καππαδόκη. Πήγα να του μιλήσω. «Πήγαινε» μου είπε, «και κάνε ότι σου είπε ο γερο-Παΐσιος». Σαν να ήταν συνεννοημένοι.
Έκανα την Παράκληση, όπως με συμβούλεψε. Την άλλη μέρα βγήκα από το Όρος. Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι τους και το σήκωσε ο Μάριος. Τη Νίνα την είχαν πάει στο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη αφού πρώτα είχαν υπογράψει.
«Έλα Μιχάλη», μου είπε. «Η Νίνα είναι καλύτερα. Ξύπνησε χθες το βράδυ.(Την ώρα που γινόταν η Παράκληση). «Είναι διαυγής και μπορεί να σου μιλήσει. Πάρε στο εξής νούμερο… «Πήρα. Μου μίλησε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Τους είπα τι έπρεπε να κάνουν.
Σε μια βδομάδα, τους ειδοποίησαν από της Ελβετία, ότι άδειασε μια θέση και ότι μπορούσαν να πάνε για την επέμβαση. Πήγαν. Έκαναν και μια μικρότερη στην Αγγλία.
Πέρασαν αρκετά χρόνια. Τα κορίτσια τους τελειώνουν πια τη φοιτητική τους ζωή. Η Νίνα είναι υγιέστατη. Ο Μάριος επισκέπτεται κάθε χρόνο το Άγιο Όρος.
Μάλαμας Μιχαήλ
Μαρτυρίες προσκυνητών σελ. 225
Εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία
Πηγή : www.elromio.gr
