Εφαρμόζοντας τον εδώ και χρόνια κανόνα της επιλεγμένης και συμφέρουσας πληροφόρησης, κάποιες εξελίξεις που είναι καθοριστικές για το μέλλον του Ελληνισμού, πέρασαν σιωπηλά από την πρόσφατη ειδησεογραφία.
Αυτές αφορούνε δυο διαφορετικά, αλλά στην ουσία ένα και ενιαίο ζήτημα που αφορά την αξιοποίηση από διάφορους ρόλους των υδρογονανθράκων της περιοχής Αν. Μεσογείου και νότια της Κρήτης. Ας δούμε αρχικά το πρώτο που αφορά την ουσιαστική ματαίωση της δημιουργίας του αγωγού φυσικού αερίου EASTEMED, στον οποίο ο ρόλος της χώρας μας θα ήτανε κομβικά διαμετακομιστικός.
Με τεράστια αναβάθμιση του ρόλου της σαν γεωπολιτικού παράγοντα, κάτι που επεδίωκε για τον ίδιο αγωγό και η Τουρκία, πιέζοντας για όδευση του μέσω αυτής. Η κυβέρνηση με παράτες και τυμπανοκρουσίες είχε από τη πρώτη στιγμή στηρίξει την απόφαση, συμμετέχοντας και σε σχήματα όπως το EASTMED FORUM. Πρόσφατα όμως με ένα απλό απορριπτικό αμερικανικό non paper, χωρίς οι ΗΠΑ καν να συμμετέχουνε στη συμφωνία ή τη χρηματοδότηση, όλες οι φιλοδοξίες από τη συμμετοχή μας στο εγχείρημα ακυρώθηκαν. Δικαιολογία, «ο EASTMED δεν είναι συμβατός με τη πράσινη ανάπτυξη και προκαλεί εντάσεις στη περιοχή».
Φαίνεται ότι για την αμερικανική οπτική το δικό τους σχιστολιθικό αέριο που θα φθάνει και θα διανέμεται από την Αλεξανδρούπολη , είναι συμβατό με τη πράσινη ανάπτυξη, και η παράνομη ανακήρυξη ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, δεν δημιουργεί εντάσεις. Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει έχει σαν αφετηρία του την αφελή δικαιολογία της κυβέρνησης, ότι ο αγωγός EASTMED, δεν έχει πολλή σημασία για την Ελλάδα, επειδή αυτή δεν είναι παραγωγός.
Δικαιολογία που παραβλέπει επιπόλαια τη σημασία των αγωγών στα νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Ας δούμε τώρα γιατί η Ελλάδα δεν γίνεται παραγωγός, παρά τα αισιόδοξα και ενθαρρυντικά αποτελέσματα που συγκέντρωσαν και δημοσιοποίησαν επί σειρά ετών ειδικοί υδρογονανθράκων από μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες. Και όλα αυτά ενώ η Ελλάδα, όπως ανέφερα και σε άλλη ανάρτηση μου, χρωστάει πάνω από 350 δις ευρώ και τα έσοδα από την εκμετάλλευση τους, θ’ ανακούφιζαν και θα ξεχρέωναν τη Χώρα.
Το κομβικό ερώτημα προς την κυβέρνηση, λοιπόν, είναι για ποιον λόγο δεν ξεκινά η έρευνα και αξιοποίηση Ελληνικού φυσικού αερίου, που θα προέρχεται από Ελληνικά κοιτάσματα και θα είναι επωφελές για την Ελληνική οικονομία, αλλά παρακαλάμε για εισαγωγή από άλλες χώρες; Διευκρινιστικά τα Ελληνικά κοιτάσματα νότια της Κρήτης μπορούνε ν’ αξιοποιηθούνε και χωρίς τον EASTMED.
Σαν «δικαιολογία» των αναβολών προβάλουνε το επιλεκτικό “μπλόκο” εναντίον των εξορύξεων Ελληνικού φυσικού αερίου, αλλά όχι εναντίον του εισαγόμενου, από το 2019 τριών γνωστών περιβαλλοντικών οργανώσεων στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που δεν έχει εκδικασθεί ακόμη λόγω συνεχών αναβολών,!!!. Κάτι το οποίο γεννά το μεγάλο ερώτημα, γιατί αυτά περνούν στην Ελλάδα, αλλά όχι στην Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο; Άρα κάτι άλλο κρύβεται.
Και το άλλο, ή ενδεχόμενα και τα άλλα, δεν μπορεί παρά να είναι από τα παρακάτω: ή έχουμε δεσμευθεί σαν χώρα στις ΗΠΑ για να τροφοδοτούμαστε από το ακριβό σχιστολιθικό τους αέριο, ή δεσμεύσεις σε εφοπλιστές LNG υπάρχουνε , ή το κάνουμε ακολουθώντας γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Καταθέτοντας την άποψη μου αυτή είναι μίγμα και των τριών, με φανερή υπερίσχυση της τρίτης δέσμευσης.
Η εκτίμηση μου ότι υπερισχύει η τρίτη δέσμευσης, πηγάζει από τις πρόσφατες δηλώσεις του ευαγούς ιδρύματος που λέγεται ΕΛΙΑΜΕΠ, επίσημου συμβούλου των κυβερνήσεων μας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και στελεχών του από αντίστοιχες θέσεις σε κυβερνητικές ή διοικητικές θέσεις, όπου πρόσφατα δήλωσαν:
1. Ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί με τη Τουρκία το εύρος των χωρικών της υδάτων, προκειμένου να κλείσει αυτός ο «καρκίνος» που μας απασχολεί τόσα χρόνια, και
2. σε πρόσφατο άρθρο όπου άλλος “σύμβουλος” με επιχειρηματολογία που θα τη ζήλευε και η τουρκική κυβέρνηση αποφαίνεται ότι, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει την πολιτική για την εξόρυξη, εκμετάλλευση, αξιοποίηση καυσίμων είτε πρόκειται για πετρέλαιο είτε για φυσικό αέριο, και πρέπει να βάλει οριστικό τέρμα στην πολιτική αυτή εδώ και τώρα, καθώς και σε αυτή για την οριοθέτηση των νησιωτικών θαλάσσιων ζωνών.
Με απλά λόγια, οι κ. σύμβουλοι, μας λένε ότι πρέπει η Ελλάδα σαν νεότερη Ιφιγένεια να θυσιασθεί, παραιτούμενη εκούσια από κυριαρχικά της δικαιώματα, και να δώσει στη Τουρκία ότι ζητάει, προκειμένου αυτά να δοθούνε σαν αμοιβή στη Τουρκία, για να γυρίσει εκείνη στο “δυτικό” στρατόπεδο. Μόνο που τέτοιες συμπεριφορές δεν λύνουνε τις διεθνείς σχέσεις, τις κλιμακώνουνε ολοένα και πάντα σε βάρος εκείνου που υποχωρεί.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
