… Σε αυτόν τον αγώνα για την μεταμόρφωση, που είναι επανάσταση, ο ρόλος της αυτοάμυνας, όχι μόνο σωματικής, αλλά κυρίως ψυχικής και στοχαστικής, είναι κεντρικός. Να είμαστε σε θέση να σκεφτούμε την πραγματική δυνατότητα οικοδόμησης μιας δημοκρατικής κουλτούρας όχι ως κάτι απόμακρο και απατηλό αλλά ως μια πραγματική ουτοπία:
“Η ουτοπία δεν είναι μια ψευδαίσθηση, μια απόδραση, μια ονειροπόληση, μια αποξένωση από την πραγματικότητα. Η ουτοπία είναι μια πρόταση ενός δυνατού-πιθανού που υπάρχει, ενός ιστορικού εφικτού που ουσιαστικά υπάρχει, που δεν τοποθετείται ακόμη στη συγκεκριμένη ζωή της οργάνωσης της κοινωνίας αλλά που θα μπορούσε να υπάρξει. Εφικτή προοπτική όχι αντικατοπτρισμός ή απόδραση ή κάτι που φαίνεται μόνο με τη φαντασία αλλά αυτό που πραγματικά θα μπορούσε να γίνει, να πραγματοποιηθεί”.
Αυτά είναι τα λόγια της Joyce Lussu από το κείμενό της “L’uomo che voleva nascere donna – diario femminista sulla guerra” (1978), »O άνδρας που ήθελε να γεννηθεί γυναίκα – φεμινιστικό ημερολόγιο για τον πόλεμο», τα οποία αντηχούν σε διάλογο με εκείνα του κειμένου του Öcalan:
“Ο δημοκρατικός πολιτισμός δεν είναι μόνο μια ουτοπία του παρόντος και του μέλλοντος. φαίνεται επίσης εξαιρετικά απαραίτητος και έντονα επεξηγηματικός για μια πιο συγκεκριμένη ερμηνεία της ιστορικής κοινωνίας” (σ.29), από το βιβλίο του Κοινωνιολογία της ελευθερίας.
Αυτά τα λόγια αναδεικνύουν την κεντρική αναγκαιότητα μπροστά σε μια πραγματικότητα που συνεχώς καταστρέφει τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού της. Ο καθημερινός μας αγώνας για την ανοικοδόμηση κοινοτήτων και δυνατοτήτων ζωής ταιριάζει σε αυτό το περίγραμμα. Όταν λέμε αγώνας για το σπίτι είναι αγώνας για τη ζωή δεν είναι απλώς ένα σύνθημα αλλά μια προοπτική ολικής μεταμόρφωσης των σχέσεων και ζωών μας. Καθώς και στους αγώνες ενάντια στη στρατιωτικοποίηση των εδαφών, των κοινοτήτων και των νοοτροπιών, στους τρανσφεμινιστικούς αγώνες, φοιτητικούς και στην καθημερινή ζωή που διασχίζουμε ως άνθρωποι.
Προφανώς οι δυνάμεις τις αντίπερα όχθης, του καπιταλιστικού πολιτισμού, αντιδρούν βίαια σε αυτές τις προοπτικές και καθήκον μας είναι να ενωθούμε για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και σε αυτό μέσα να οικοδομήσουμε νέες προοπτικές…
Ο Μιχάλης Μαυρόπουλος σπούδασε Κοινωνιολογία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. Συνταξιούχος ασφαλιστικός σύμβουλος, διετέλεσε για μια εικοσαετία εκπαιδευτής θαλασσίων σπορ, όπως επίσης στη συνέχεια αποθηκάριος, dj σερβιτόρος και μπάρμαν, κολυμβητής από μικρός, windsurfer και ότι άλλο παίζεται στην αμμουδιά,
περιπατητής, μεταφραστής και διάφορα άλλα που δεν είναι της ώρας να τα πούμε! Έχει συγγράψει για τον ΜΕΘΕΞΙΣ το ‘’εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα’’, το οποίο, μαζί με τον παρόντα τόμο και το ‘’Μια ζωή αυτόνομοι, παντοτινά αυτόνομοι’’ που θα κυκλοφορήσει αργότερα, αποτελούν την ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ
Tο εξώφυλλο, ευγενική προσφορά του φίλου καλλιτέχνη αγιογράφου Θέμη Σιμητσάκου
