21/07/2016
Έχουν περάσει 15 χρόνια από εκείνη την καταραμένη 20η Ιουλίου 2001. Έπρεπε να είναι μια ημέρα τραχιάς, σκληρής και αδιάλλακτης διαμαρτυρίας απέναντι στους Big 8 που είχαν συγκεντρωθεί στη Γένοβα και αντί αυτού την θυμόμαστε ως την τελευταία μέρα της ζωής του Κάρλο Τζουλιάνι.
Ο Σύντροφος μας ο οποίος σε εκείνη την καταραμένη πλατεία Alimonda έχασε τη ζωή του ρίχνοντας στην θλίψη όλους εμάς που είχαμε φτάσει στη Γένοβα για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που δυστυχώς μαστίζει τις ζωές μας και έχει καταπιεί τις ανάγκες μας και που από τότε μας έχει ωθήσει προς την άβυσσο εάν είναι αλήθεια ότι σήμερα: είμαστε μάρτυρες ενός θρησκευτικού πολέμου που επηρεάζει τα πάντα και τους πάντες, οπουδήποτε στον κόσμο, βλέπουμε νέους σε οποιοδήποτε μέρος πάνω στη γη να χάνονται πίσω από το Pokemon Go αντί να βγουν στους δρόμους και να εξεγερθούν, οι μετανάστες με τα παιδιά τους να διασχίζουν τη θάλασσα για να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στην πλούσια Δύση και αντιθέτως να απορρίπτονται και να αφήνονται να πεθάνουν μέσα στο νερό, οικογένειες στο χείλος της απόγνωσης για ένα μισθό που, αν υπάρχει δεν είναι αρκετός για να τους οδηγήσει σε μια ζωή επιβίωσης μέχρι την τελευταία ημέρα του μήνα.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε δίχως τελειωμό, αλλά θα σταματήσουμε εδώ διότι εκείνη την καταραμένη 20 Ιούλη του 2001 ήμασταν στη Γένοβα για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, αλλά, δυστυχώς, ένας πυροβολισμός από το δολοφονικό όπλο ενός ανθρώπου των δυνάμεων της τάξης έδωσε τέλος σε μια ζωή που θα μπορούσε ακόμα να δώσει τόσα πολύ και πολλά σε αυτό τον δυστυχισμένο Κόσμο μας.
Εμείς από τότε μαχόμαστε κρατώντας ψηλά το όνομα του Κάρλο Τζουλιάνι, Αδελφού και Συντρόφου μας!
Ο ΚΆΡΛΟ ΖΕΙ, ΕΣΕΊΣ ΕΊΣΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΊ!
20 Ιουλίου 2001: ο Κάρλο μέχρι το τέλος είχε παραμείνει μπροστά
Για την Παρασκευή 20 Ιουλίου, τη δεύτερη ημέρα της κινητοποίησης ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G8 στη Γένοβα, η μεγαλύτερη και πιο αναμενόμενη πορεία, είναι εκείνη των ανυπάκουων, ξεκινώντας από το στάδιο Carlini.
Οι λευκές φόρμες, έχουν ως στόχο να φτάσουν στην κόκκινη ζώνη για να την πολιορκήσουν ειρηνικά.
Η πορεία, που αποτελείται από τουλάχιστον δέκα χιλιάδες ανθρώπους κινείται γύρω στις δύο, με τους επικεφαλής διαδηλωτές,να φορούν πάνω από τα ρούχα τους μαλακό και σπογγώδες ελαστικό, κράνη και πλαστικά μπουκάλια συνδεδεμένα όσο γίνονταν καλύτερα γύρω από τα άκρα, κρατώντας ασπίδες για την προστασία του υπόλοιπου των διαδηλωτών.
Εν τω μεταξύ, η πρωτοφανής βία της αστυνομίας, ανίκανης να χειριστεί την κατάσταση, που στάλθηκε σε μάχη μέχρις εσχάτων, αρχίζει να εκδηλώνεται ενάντια στην καθιστική διαμαρτυρία των ενώσεων που υπάρχουν στην Piazza Manin, στην οποίαν επιτίθεται ξαφνικά με δακρυγόνα.
Ίδια τύχη έχει και η πορεία αυτών με τις λευκές φόρμες όταν στην οδό Tolemaide μια διμοιρία της αστυνομίας, (η οποία αποδεικνύεται στην συνέχεια ότι βρέθηκε εκεί κατά λάθος), επιτίθεται και γεμίζει με δακρυγόνα την κεφαλή της πορείας που παραμένει εγκλωβισμένη χωρίς οδό διαφυγής. Σε εκείνο το σημείο οι διαδηλωτές αντιδρούν ξεκινώντας βίαιες συγκρούσεις με τους καραμπινιέρους.
Το μεγαλύτερο λάθος, ωστόσο, διαπράττει μια ομάδα καραμπινιέρων που κινείται γύρω στις 17.20, μαζί με δύο τζιπ προς την πλατεία Alimonda και επιτίθεται στους διαδηλωτές που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην πλατεία.
Σε εκείνο το σημείο οι καραμπινιέροι προσπαθούν να υποχωρήσουν, αλλά τα δύο φορτηγάκια πασχίζουν, δυσκολεύονται να αλλάξουν πορεία, τόσο πολύ έτσι ώστε το ένα από αυτά σφηνώνεται μεταξύ του τοίχου και ενός κάδου.
Από εκείνο το defender προβάλλει προς τα έξω ένα χέρι που κρατά όπλο στοχεύοντας στο ύψος ανθρώπου. Ένα τύπος, αγόρι, μαζεύει ένα πυροσβεστήρα σε μια προσπάθεια να το πετάξει προς εκείνο το δολοφονικό χέρι, αλλά χτυπιέται στο πρόσωπο από δύο πυροβολισμούς.
»Όμως ο Carlo μέχρι το τέλος παρέμεινε μπροστά μέχρι να σηκωθεί με έναν πυροσβεστήρα σε πρώτο πλάνο μας δίδαξε να βλέπουμε πως είναι ένα ανθρώπινο ον»
Το αγόρι, είναι ο Carlo Giuliani, 23 χρονών κάτοικος στη Γένοβα. Εκείνο το πρωί είχε στο πρόγραμμα να πάει στην παραλία, αλλά η ατμόσφαιρα που ανέπνεαν στην πόλη τον έκανε να αλλάξει ιδέα και να πάρει μέρος στην πορεία.
«Και τώρα με αξιοπρέπεια» καθρεπτίζομαι, στην αξιοπρέπεια του αδελφού που ήταν μαζί μας μέσα στο σωρό, που αγωνίστηκε όταν του δόθηκε η ευκαιρία και δεν έστρεψε πίσω τα μάτια του και αυτό είναι το δίδαγμα που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, στις ιστορίες που σχεδιάζουν τα βράδια τι ήταν αυτό που πυροβολούσε κατευθείαν στο πρόσωπο εκείνος ο καραμπινιέρος, εγώ κουβαλάω μαζί μου το όνομα του Carlo Giuliani, εμείς φτιάχνουμε την ιστορία ενώ εκείνοι κάνουν τα σχέδια »
Η οικογένεια του Κάρλο και όλα τα θύματα των ξυλοδαρμών της Γένοβας εξακολουθούν να προσπαθούν να δικαιωθούν δέκα χρόνια μετά. Ενώ οι μπάτσοι υπεύθυνοι για όλα αυτά που συνέβησαν στη Γένοβα κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών την βγάζουν στον αφρό με ψεύτικες καταδίκες και διαρκείς προαγωγές.
«Και δεν σβήνεις τον ήλιο όταν τον πυροβολείς , δεν σβήνεις τον ήλιο, όταν τον πυροβολείς καταπρόσωπο!»
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
