Κείμενο του Λευτέρη Κελβερίδη (φωτογραφία)
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, την περίοδο της χούντας δηλαδή, έμενα σ’ ένα διαμέρισμα, στην οδό 7ης Μεραρχίας. Στο κάτω διαμέρισμα από εμένα έμενε ο Χ. Δ., ένας ταγματάρχης ή συνταγματάρχης, δεν θυμάμαι ακριβώς, με την οικογένειά του που, προφανώς, θα υπηρετούσε σε κάποια μονάδα της περιοχής.
Μια μέρα, επιστρέφοντας απ’ την δουλειά μου, πληροφορήθηκα απ’ τη γυναίκα μου πως είχε δεχτεί την επίσκεψη ενός χωροφύλακα που της επέδωσε μια κλήτευση, προκειμένου να μεταβώ στο αστυνομικό τμήμα “δι’ υπόθεσίν μου”.
Τις κάποιες ανησυχίες της φρόντισα να τις διασκεδάσω λέγοντας πως, μάλλον, θα με καλούσαν να παραλάβω το νέο μου απολυτήριο αφού, λόγω του ότι είχα υπηρετήσει στην αεροπορία, έπρεπε, σύμφωνα με όσα ίσχυαν τότε, λόγω του ότι είχε παρέχθει χρόνος απ’ την απόλυσή μου, να αλλάξω απολυτήριο και να μεταταγώ στο στρατό ξηράς.
Με το απολυτήριο ανά χείρας λοιπόν, ανέβηκα, το επόμενο πρωί, τα σκαλιά του Β΄ αστυνομικού τμήματος της οδού Ρούζβελτ (σήμερα υπάρχει πολυκατοικία στη θέση του) και παρουσιάστηκα στον αξιωματικό υπηρεσίας για τη συνέχεια.
Ο αξιωματικός ζήτησε να μάθει αν ήμουν ο διαχειριστής της συγκεκριμένης πολυκατοικίας όπου διέμενα και, όταν απάντησα καταφατικά, μου έκανε δριμεία παρατήρηση διότι κάποιος, άγνωστο ποιος, είχε σηκώσει τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου του κ. συνταγματάρχη που, σημειωτέο, είχε φράξει την είσοδο της πολυκατοικίας, εμποδίζοντας, έτσι, την πρόσβαση σ’ αυτήν.
Στην προσπάθεια να υπερασπιστώ τον εαυτό μου λέγοντας πως, κατά τη γνώμη μου, οι υποχρεώσεις μου, ως διαχειριστής, δεν επεκτείνονταν και στη φύλαξη των αυτοκινήτων των ενοίκων της πολυκατοικίας, δέχτηκα, σε απάντηση, ένα “πηγαίνετε και να είστε πιο προσεκτικός στο εξής”!
Αυτή η ασήμαντη ιστορία, μπροστά στις τόσες άλλες θλιβερές ιστορίες εκείνης της εποχής, δείχνει, νομίζω, σε τι σημείο παράνοιας, ανασφάλειας, αλαζονείας και γελοιότητας είχε φτάσει η χούντα των συνταγματαρχών.
Λίγο μετά τη μεταπολίτευση, σε κάποιο απ’ τα βιβλία που κυκλοφόρησαν τότε και αναφέρονταν στο πραξικόπημα της 21 Απριλίου, διάβασα πως ο Χ. Δ. ανήκε στη στενή ομάδα του Νικ. Μακαρέζου και, μάλιστα, όπως γνωρίζω, λόγω της συγκατοίκησής μας, όπως γράφω, ο τελευταίος του είχε βαφτίσει το κοριτσάκι του εδώ, στον Αγ. Σίλα.
Η έκπληξή μου, όμως, ήταν ακόμη πιο μεγάλη όταν, πριν λίγο καιρό, διάβασα σε κάποιο σάιτ πως ο Χ. Δ. ήταν ο αξιωματικός που συνέλαβε τον Γ. Παπανδρέου, τον Γέρο της Δημοκρατίας, το βράδυ που αυτή καταλύθηκε!
