Σκέφτεται κανείς με συμπόνια αυτόν τον embedded–φυτεμένο προπαγανδιστή Φράνσις Φουκουγιάμα, που είναι γνωστός μόνο για το ότι κήρυξε το «τέλος της Ιστορίας» στον απόηχο της -ειρηνικής- διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, χάρη σε έναν δυτικό νεοφιλελευθερισμό του οποίου η αμβλύτητα ταίριαζε μόνο με την αίσθηση της παντοδυναμίας, η Ιστορία απλώς πήρε μια διαφορετική τροπή και σήμερα είναι ξεκάθαρο ποια είναι.
Δεν είναι μια όμορφη Ιστορία, φυσικά. Η εξάλειψη της ουκρανικής αεράμυνας από τη Ρωσία δεν έχει καμία σχέση με τις «υπέροχες και προοδευτικές τύχες» της ανθρωπότητας. Επισημαίνει μόνο -αλλά είναι ένα αντικειμενικά τεράστιο γεγονός- ότι η επέκταση προς Ανατολάς του Νατο, άρα και του δυτικού τύπου ιμπεριαλισμού, έχει τελειώσει.
Το γεγονός ότι το στοπ επιβλήθηκε από αυτόν που ο Λένιν θα αποκαλούσε «μεγάλο ρώσο σοβινιστή» δίνει το μέτρο της σοβαρότητας της κατάστασης. Αντιμέτωποι είναι δύο εξίσου αρνητικές «υποκειμενικότητες», αλλά με ριζικά αντίθετους ιστορικούς λόγους.
Γράφει ο Dante Barontini πως Όπως θυμίζει ο Alberto Negri στην χθεσινή εφημερίδα il manifesto, “οι ηνωμένες Πολιτείες επέτρεψαν oι σχέσεις με τη Ρωσία να υποβαθμιστούν στον ελάχιστο βαθμό: έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που αποχώρησαν από τη συνθήκη για τους ενδιάμεσους πυραύλους στην Ευρώπη και αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν μια άλλη συμφωνία που λάμβανε υπόψη μια πολύ διαφορετική Ρωσία από αυτήν εκείνης σε αποσύνθεση πριν από τριάντα χρόνια.
Τα ίδια αιτήματα της Μόσχας για συγκράτηση της διεύρυνσης του Νατο αντιμετωπίστηκαν με περιφρόνηση, σαν οι ΗΠΑ και η Ατλαντική Συμμαχία να κουβαλούσαν μαζί τους ένδοξες στρατιωτικές νίκες αντί για μια σειρά ήττες, από το Αφγανιστάν στο Ιράκ, από τη Συρία στη Λιβύη, για να τελειώσουν πρόσφατα με το Μάλι, όπου το Μπαμακό προτίμησε να βασιστεί στην Εταιρεία ρώσων μισθοφόρων Βάγκνερ παρά στους πρώην γάλλους αποικιοκράτες και την Ευρώπη”.
Μια αλαζονεία που επαναλάμβανε ατελείωτα το σχήμα που ακολουθήθηκε την εποχή της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου η ιερή αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών διαστρεβλώθηκε σε καθαρή δικαιολόγηση της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στην πολιτική εξέλιξη μιας κυρίαρχης χώρας.
Ο βομβαρδισμός του ίδιου του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι δικαιολογήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του Κοσσυφοπεδίου – μια σερβική περιοχή εδώ και αιώνες, αλλά με επικράτηση πληθυσμού αλβανικής καταγωγής – και «για να απελευθερώσει τον σερβικό λαό από τη δικτατορία του Μιλόσεβιτς«, παρά τις ρωσικές διαμαρτυρίες.
Το 1999 η Δύση βρισκόταν υπό την πλήρη κυριαρχία της «παγκόσμιας Ελιάς», μιας αυτοαποκαλούμενης «προοδευτικής» συμμαχίας που έβλεπε ως επικεφαλής τους δημοκρατικούς Bill Clinton, Tony Blair, Lionel Jospin, Gerard Schroeder, Massimo D’Alema (που υποστηρίζονταν στην κυβέρνηση από τους Cossutta και Marco Rizzo μαζί με τον Cossiga).
Ένας «ανθρωπιστικός» βομβαρδισμός που δεν είχε καμία νομιμότητα από τον Οηε. ήταν η καθαρή και απλή εκδήλωση μιας «στρατιωτικής ανωτερότητας» που ήταν ντυμένη και με «ηθική» ανωτερότητα”.
Ακολούθησαν περισσότερα από 30 χρόνια εθνικών «αυτοδιακηρύξεων», τις οποίες υποστήριξε η αμερικανική αυτοκρατορία όταν εξυπηρετούσαν τα δικά της συμφέροντα ή αγνόησε ή αμφισβήτησε εάν γινόταν το αντίθετο. Χρόνια κατά τα οποία η «αναγνώριση» των αντιπάλων των άλλων έχει ξεπεράσει το γελοίο, όπως όταν αυτή η επενδυτική ευλόγησε έναν σύμμαχο των εμπόρων ναρκωτικών όπως ο Juan Guaidò, αλλά πολύ χρήσιμο στις απόπειρες επίθεσης στη Βενεζουέλα.
Ο Πούτιν εφαρμόζει το ίδιο μοτίβο σήμερα. Η νόμιμη επιθυμία για ανεξαρτησία από τη ναζιστική κυβέρνηση του Κιέβου των λαϊκών δημοκρατιών του Donbass αγνοήθηκε από τη Μόσχα για οκτώ χρόνια, παρά το λαϊκό δημοψήφισμα ταυτόχρονα με αυτό στην Κριμαία, το οποίο έληξε με το ίδιο αποτέλεσμα.
Σημειώστε τη ρητή προσέγγιση μεταξύ του συμβόλου του Νατο, του θυρεού του τάγματος Azov και της ναζιστικής σβάστικας…
Οκτώ χρόνια κατά τα οποία οι ουκρανικές ναζιστικές δυνάμεις – το τάγμα Azov και το Pravij Sektor – επηρέασαν τις κυβερνήσεις (όπως θυμάται επίσης η εφημερίδα Corriere della Sera) και έδρασαν ως εμπροσθοφυλακή-ερέθισμα του τακτικού στρατού του Κιέβου με καθημερινές επιθέσεις που προκάλεσαν εκατοντάδες θανάτους μεταξύ των αμάχων και αρκετές επιθέσεις κατά των αριστερών διοικητών των πολιτοφυλακών αυτοάμυνας των Δημοκρατιών του Ντονμπάς.
Μόνο σήμερα φτάνει η επίσημη »αναγνώριση», Solo oggi arriva il “riconoscimento” ufficiale, και μόνο γιατί σήμερα είναι χρήσιμο για την πουτινική Ρωσία να σταματήσει οριστικά την επέκταση προς την Ανατολή.
Αλλά έρχεται επίσης με τον ορισμό μιας τυχοδιωκτικής φιλοδοξίας του Πούτιν που αρνείται τις αντιεθνικιστικές αρχές επάνω στις οποίες γεννήθηκε η Εσσδ, αρνούμενος κυρίως ότι ακριβώς η επιθυμία για διάλυση της Εσσδ άνοιξε μια εσωτερική και διεθνή άβυσσο της οποίας ο ιμπεριαλισμός Ηπα επωφελήθηκε εδώ και χρόνια.
Όπως προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τις τελευταίες μέρες, αυτή η επιλογή -σίγουρα ριψοκίνδυνη- πιστοποιεί ότι η «ανωτερότητα» της νεοφιλελεύθερης Δύσης αμφισβητείται ανοιχτά. Ο ιμπεριαλισμός Ηπα, υποστηριζόμενος μετά βασάνων από έναν φιλόδοξο αλλά ακόμα αδύναμο στρατιωτικά ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό (μόνο τώρα αρχίζει να διαμορφώνεται ένας «ευρωπαϊκός στρατός», αλλά που πρέπει να δοκιμαστεί σε πιο «βατά» θέατρα, όπως στο Σαχέλ), ακουμπά εμφανώς σε πολύ πιο εύθραυστες βάσεις.
Δεκαετίες βιομηχανικών μετεγκαταστάσεων έχουν υπονομεύσει την αυτόνομη παραγωγική της ικανότητα. Οι κύριες εξαγωγές προϊόντων Ηπα είναι τύπου χωρών τρίτου κόσμου: γεωργικά προϊόντα και πετρέλαιο.
Η χρηματοδότηση καλύπτει τα χάσματα μιας οικονομίας που βασίζεται ουσιαστικά στο χρέος και τη διεθνή κεντρική θέση του δολαρίου με αυξανόμενη δυσκολία.
Οι περισσότεροι από 100 εκατομμύρια άνεργοι – από 328 εκατομμύρια κατοίκους – υπονομεύουν την κοινωνική αξιοπιστία του «αμερικανικού ονείρου”.
Η φτωχοποίηση της «μεσαίας τάξης», και λευκής-αγγλοσάξονος-προτεστάντισσας – το ιστορικό κεντρικό μπλοκ της χώρας – έχει δώσει γερά πόδια στις ανοησίες του Ντόναλντ Τραμπ και στις παραισθήσεις των οπαδών Qanon.
Η τεχνολογική πρωτοκαθεδρία σε πολλούς στρατηγικούς τομείς έχει διαβρωθεί ή και ξεπεραστεί μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση από την Κίνα.
Παραμένει μια ισχυρή στρατιωτική δομή, που διατηρείται σε προπόνηση από δεκάδες πολέμους σε όλο τον πλανήτη.
Αλλά είναι μια δομή εκπαιδευμένη για ασύμμετρο πόλεμο, δηλαδή εναντίον αντιπάλων που είναι πολύ αδύναμοι σε τεχνολογικό επίπεδο για να μπορούν να αντιπροσωπεύουν ένα πρόβλημα. Αλλά ακόμη και αυτές οι χώρες, μακροπρόθεσμα, αποδείχθηκαν μη διαχειρίσιμες από τους κατακτητές, παρά τη στρατιωτική τους υπεροχή. Το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι τα πιο ξεκάθαρα παραδείγματα αυτού.
Ένας συμμετρικός πόλεμος όμως ξεπερνά τα όρια του νοητού. Ηπα και Ρωσία είναι οι δύο δυνάμεις με τα μεγαλύτερα πυρηνικά και πυραυλικά οπλοστάσια. Πράγματα που εγγυώνται την αμοιβαία καταστροφή πολλές φορές.
Επομένως – παρά τη βίαιη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων – ο δυτικός ιμπεριαλισμός έχει ελάχιστες πιθανότητες να ανεβάσει το επίπεδο της στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Ο πόλεμος διεξάγεται και με άλλα εργαλεία μέχρι τώρα.
Βρισκόμαστε σε περιόδους υβριδικών πολέμων, στους οποίους η τεχνολογία, τα οικονομικά, τα μέσα ενημέρωσης και οι «πράκτορες επιρροής» έρχονται στο προσκήνιο.
Εν ολίγοις, ο κόσμος δεν είναι πλέον μονοπολικός. Αλλά εκείνοι που αρνήθηκαν πειστικά να δεχτούν και να διαχειριστούν έναν πολυπολικό κόσμο με άλλους – ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός – βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με την υποχρέωση να το κάνουν. Ή να τα ρισκάρουν όλα.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano. org
