07/01/2023
Η 7η Σεπτεμβρίου 1986 σηματοδοτεί μια σημαντική επέτειο για τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της Νότιας Αμερικής, μια ημερομηνία άξια μνήμης, η οποία, δεδομένης της έμφασης που προκλήθηκε από τις δύο 11 Σεπτεμβρίου (πράγμα σαφώς κατανοητό), δυστυχώς έχει απορριφθεί από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών αντι- ιμπεριαλιστικών οργανώσεων: η Επιχείρηση Siglo XX του Frente Patriotico Manuel Rodriguez εναντίον του Χιλιανού δικτάτορα (για λογαριασμό της CIA) Augusto Pinochet, γράφει ο Stefano Zecchinelli
Τι συνέβη εκείνη την 7 Σεπτεμβρίου; Το μαθαίνουμε σε μια συνέντευξη που κυκλοφόρησε πριν από χρόνια ο Χουάν Κάρλος, βετεράνος της επέμβασης: ‘’Είκοσι παιδιά, το μεγαλύτερο δεν είναι τριάντα, το νεότερο δεκαεπτά, επιτίθενται στη στρατιωτική συνοδεία που συνοδεύει τον χιλιανό δικτάτορα στο ταξίδι της επιστροφής του, στο τέλος του σαββατοκύριακου, από την κατοικία του στις Άνδεις, el Melocoton, στην πρωτεύουσα.
Σκοτώνουν πέντε άνδρες της συνοδείας, πυρπολούν τρία αυτοκίνητα και πυροβολούν τις δύο λευκές, πανομοιότυπες και θωρακισμένες Mercedes, στις οποίες βρίσκεται ο προσωπικός γιατρός του δικτάτορα και ο Πινοσέτ με τον εννιάχρονο ανιψιό του. Στο τέλος της μάχης οι επιτιθέμενοι είναι όλοι αβλαβείς.
Έξι θα συλληφθούν ένα μήνα αργότερα. Τέσσερις θα σκοτωθούν, «εκτελέστηκαν» αργότερα από την Cni, την πολιτική αστυνομία. Άλλοι τέσσερις μόνο ταυτοποιήθηκαν. Για τους τελευταίους έξι όμως, ο Πινοσέτ δεν θα μπορέσει ποτέ να μάθει κάτι.
Ένας από αυτούς είναι ο Χουάν Κάρλος.’’ 1. Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Πινοσέτ ήταν μια νόμιμη απάντηση στη δικτατορία της Χιλής που διέπραξε πολιτικές σφαγές και δολοφονίες, στις οποίες πρέπει να προστεθούν οι χιλιάδες θάνατοι από την πείνα, άμεσο προϊόν του οικονομικού σοκ, του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος του Milton Friedman.
Το καθεστώς του Πινοσέτ ήταν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που υποστηρίχθηκε από τον ιμπεριαλισμό της τριάδας -ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Ισραήλ-, από την καθολική Εκκλησία και από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων.
Και η Ιταλία συνέβαλε στην δικτατορία. Ο Domenico Di Dato, μελετητής της ιστορίας του εργατικού κινήματος και αγωνιστής, στις δεκαετίες ’70 και ’80, του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αναφέρει την προσωπική του εμπειρία, πραγματικά εξαιρετικής σημασίας: ‘’Στο πραξικόπημα συνέβαλε και η ιταλική DC.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι πολλά δάνεια στους φασίστες της Patria e Libertà έφτασαν στην Ιταλία και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στη Χιλή. Μεταξύ άλλων, η Ansaldo, κρατική εταιρεία εκείνη την εποχή, εμπιστεύτηκε στην επιχείρηση Ercole Marelli μια παραγγελία για εκατό σιδηροδρομικές μηχανές που η κυβέρνηση της Χιλής είχε αποφασίσει να αγοράσει ακριβώς για να μην γονατίσει από τις απεργίες των οδηγών φορτηγών, που ήταν καθοριστικές για τη δημιουργία αταξίας και κρίσης εφοδιασμού.
Ως υπάλληλος ποιοτικού ελέγχου στη Marelli, ανακάλυψα ότι οι κινητήρες πλέον τελειωμένοι και με όλες τις δοκιμές αποδοχής περασμένες, κάθονταν στη Marelli χωρίς να παραδοθούν για μήνες. Έδωσα την τεκμηρίωση στον Antonio Pizzinato, τότε υπεύθυνο για το συνδικάτο FIOM του Sesto S. Giovanni και έστειλα επίσης ένα αντίγραφο στην εφημερίδα Manifesto που δημοσίευσε ένα άρθρο’’. Quindi i crimini di Pinochet sono stati resi possibili non sono da Usa, Gran Bretagna e dagli immancabili sionisti israeliani ma anche dall’imperialismo straccione italiano.
Η δράση του FPMR ήταν απολύτως νομιμοποιημένη, το να θυμόμαστε τους πεσόντες αγωνιστές τριάντα χρόνια αργότερα είναι μια χειρονομία συνέπειας για όσους υποστηρίζουν την υπόθεση των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην αποικιοκρατία και τις δικτατορίες, τόσο νεοφασιστικές όσο και νεοφιλελεύθερες.
Τι είναι το Frente Patriotico Manuel Rodriguez ?
Το FPMR είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μαρξιστικού-λενινιστικού προσανατολισμού, το οποίο αποσχίστηκε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, από το κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής σε διαμάχη με τον γραμματέα Luis Corvalan, υποστηρικτή μιας γραμμής συμφιλίωσης με την εθνική αστική τάξη.
ο Gerardo, αγωνιστής του Fronte, εξηγεί: ‘’EL FPMR εντάσσεται σε μια πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος, και πολλοί από εμάς ήμασταν αγωνιστές αυτού του χώρου. Ήμασταν στη λεγόμενη Πολιτική Μαζικής Λαϊκής Εξέγερσης. Το FPMR αρχίζει να έχει μια δική του ύπαρξη μόνο όταν αποχωρίζεται από το κόμμα. Και συμβαίνει γιατί το PC-ΚΚ σπάει σε δύο θέσεις εκείνη την εποχή: σε αυτούς που είναι πρόθυμοι να διαπραγματευτούν με τη δικτατορία και σε εκείνους που δεν ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν’’ 2.
Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας της σύγκρουσης οδήγησε τους ροντριγκιστές να έρθουν σε ρήξη με έναν ορισμένο σταλινικό δογματισμό, ασπαζόμενοι, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, τις θέσεις της γκεβαριστικής οργάνωσης Movimiento de Izquierda Revolucionaria, Κίνημα της Επαναστατικής Αριστεράς, η οποία εμπνέονταν από τις θεωρίες για τον «ανταρτοπόλεμο» του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα. Για το Μέτωπο, η μετάβαση στη δημοκρατία θα μπορούσε να είναι πραγματική μόνο εάν συνοδευόταν από μια «πατριωτική και αντιιμπεριαλιστική» επανάσταση ικανή να καταστρέψει τις δομές εξουσίας του πινοσετισμού και να τις αντικαταστήσει με δημοκρατικούς και πλουραλιστικούς θεσμούς.
Το 1987 ήταν η χρονιά της οριστικής ρήξης μεταξύ του FPMR με το χιλιανό κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο πρότεινε μια απίθανη «δημοκρατική μετάβαση», δεδομένου του πλαισίου στο οποίο βρισκόμασταν. Ερώτηση: είναι σύμπτωση που οι δολοφονίες των επαναστατών Ραούλ Πελεγκρίν και Σεσίλια Μάγκνι, Raul Pellegrin e Cecilia Magni έμειναν ατιμώρητες και η δικαιοσύνη μόλις πρόσφατα αθώωσε τους νεοφασίστες καραμπινέρους; Ο David Lifodi έχει γράψει ένα εξαιρετικό και θαρραλέο άρθρο για το θέμα: ‘’Η διοικητής Tamara και ο διοικητής José Miguel, αυτά ήταν τα ονόματα της Σεσίλια και του Ραούλ, δολοφονήθηκαν στις 28 οκτωβρίου 1988, μετά από τουλάχιστον μία ημέρα άγριων βασανιστηρίων, και τα σώματά τους εμφανίστηκαν στον ποταμό Tinguiririca στις 30 οκτωβρίου: η Magni ήταν μόνο 31 ετών, ο Pellegrin 30. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Raúl Mera πήρε πάντα θέση υπέρ των τεσσάρων καραμπινέρων (Walther Soto, Juan Rivera, Julio Verne και Carlos Bezmalinovic) υποστηρίζοντας τη γνώμη του Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία είναι αδύνατο ο θάνατος των δύο ανταρτών να επήλθε ως αποτέλεσμα βασανιστηρίων. Κι όμως, ο θάνατος από πνιγμό δεν φαίνεται αξιόπιστος. Το σώμα του Ραούλ έδειχνε σημάδια ηλεκτροπληξίας σε όλο του το σώμα, καθώς και εμφανείς τραυματισμούς από ξυλοδαρμούς, αλλά σε μια χώρα όπου ακόμη και σήμερα συνεχίζει να είναι πιστευτή η ιδέα ότι υπήρχε εμφύλιος πόλεμος στη Χιλή που είχε ως αποτέλεσμα απώλειες και εγκληματικά επεισόδια και από τις δύο πλευρές, και όχι ένα ανοιχτά φασιστικό πραξικόπημα, είναι πολύ δύσκολο για τις οικογένειες των θυμάτων του καθεστώτος να έχουν δίκιο’’ 3.
Οι FARC, οι κολομβιανοί διεθνείς, γνωρίζουν πολύ καλά τις παράπλευρες συνέπειες της «μεταβατικής δικαιοσύνης», πράγματι εξήγησαν πως «χάρη στους μηχανισμούς της, οι δημοκρατίες θα γίνουν ανέγγιχτες και όποιος επαναστατεί θα τιμωρείται παραδειγματικά. Υπάρχουν νομικοί που αναγνωρίζουν ότι η διαρκής μεταβατική δικαιοσύνη αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα την απαγόρευση κάθε μορφής λαϊκής αντίστασης στα πολιτικά καθεστώτα. Κάτι που δεν την εμποδίζει να τα επαινούν» ( James Petras, Αδελφές Δημοκρατίες. Βενεζουέλα και Κολομβία απέναντι στον σύγχρονο ιμπεριαλισμό, Εκδόσεις Zambon, σελίδα 195 ).
Μια ανάλυση μεγάλης επικαιρότητας κυρίως σε σχέση με τις Ειρηνευτικές Συμφωνίες που βρίσκονται σε εξέλιξη με την κυβέρνηση Σάντος. Τα λόγια του Γκεβάρα παραμένουν ουσιώδη: «Τον ιμπεριαλισμό δεν πρέπει να τον εμπιστευτείς ούτε λίγο». Δεν ακυρώνονται.
Operacion Siglo XX: il Fronte Patriottico Manuel Rodriguez contro la dittatura pinochetista
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
