Ένας κομμουνισμός ισχυρότερος από τη μητρόπολη Η ιταλική Αυτονομία στα χρόνια ’70
Με τέτοια όντα δεν μετράμε, φτάνουν ακριβώς όπως το πεπρωμένο, χωρίς λόγο, αιτία, σκέψη, πρόσχημα, υπάρχουν όπως υπάρχει ο κεραυνός τρομερά, πολύ ξαφνικά, πολύ πειστικά, πολύ «διαφορετικά» για να μην σε μισούν καν. F. Nietzsche, Περί της Γενεαλογίας της ηθικής.
Από τη δεκαετία του ’70 η «κρίση» μετατράπηκε σε ένα τρόπο να κυβερνούν. Αν θέλεις να ξαναμετατρέψεις κάτι, προκάλεσε μια κρίση, κήρυτταν από τη Σχολή του Σικάγο. Ξεκινά επίσης στη δεκαετία του εβδομήντα η ιδέα μιας »κρίσης» πολυδιάστατης, οικολογικής, πολιτικής, ενεργειακής, της καταστροφής.
Η σειρά κινουμένων σχεδίων του Miyazaki, Conan, το παιδί από το μέλλον, που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία το 1978, είναι ένας τέλειος λαϊκός δημοφιλής εκφραστής. Έτσι, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε ένα πλαίσιο που δεν είναι ούτε νέο, ούτε έχει προκύψει τυχαία. Ωστόσο, από μια οπτική γωνία, μια προοπτική
18 Ένας κομμουνισμός ισχυρότερος από τη στρατηγική μητρόπολη, ακόμα κι αν το έναυσμα της «κρίσης» βρίσκεται εντός της νεοφιλελεύθερης λογικής, από τη στιγμή που θα έχει εξαπολυθεί, περιέχει μέσα της το απρόβλεπτο. Όπως όλες οι αληθινές μάχες.
Η άφιξη της τελευταίας κορύφωσης της «κρίσης» έχει σημάνει σε κάποιους τόπους, όπως και στο ισπανικό Κράτος, ένα σημείο καμπής. Ξαφνικά, αυτό που έχει βυθιστεί, με την καταστροφή που προκλήθηκε από την έκρηξη της φούσκας των ακινήτων και τη κρίση χρέους, είναι το αίσθημα ασφάλειας, η προστασία που παρέχει όλη η εξουσία για το απλό γεγονός ότι υπάρχει, αυτό είναι, έχει ραγίσει η θεολογική διάσταση της εξουσίας.
Αυτή η χρεοκοπία άνοιξε μια μεγάλη πείνα για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Και ξεκίνησε το κίνημα. 15Μ, οι παλίρροιες, οι συνελεύσεις της γειτονιάς, οι ταραχές κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας, οι ανθρακωρύχοι, Gamonal, οι πορείες αξιοπρέπειας, Ένα κίνημα που μπήκε σε αντήχηση με ένα παγκόσμιο κύμα ξεσηκωμών, σε Ελλάδα, Αίγυπτο, Βραζιλία, Τουρκία, ΗΠΑ…
Πρωταγωνιστής αυτών των κινημάτων δεν ήταν καμία κλασική πολιτική φιγούρα, όπως οι εργάτες ή οι φοιτητές, ήταν ο κανένας, ο οποιοσδήποτε, μέσα σε έναν αστερισμό κρυστάλλων της μάζας όπου πιο συνεπείς και πιο έμπειρες ομάδες έδωσαν το σπινθήρα σε ένα περιβάλλον φορτισμένο με ηλεκτρισμό.
Οι χάκερς και οι χούλιγκανς, οι στρατευμένες ομάδες και οι συμμορίες, διανοούμενοι, κατάλοιπα μορφών, των πρακτικών, των λεξιλογίων, ανάμεσα σε χιλιάδες ατομικές ζωές, χωρισμένες. Μια γιγαντιαία πλημμύρα όπου τα μάτια έλαμψαν απλούστατα κατά τη συνάντηση.
Αυτά τα άμορφα κινήματα, όμως, είχαν χαραχθεί στη φωτιά μιας ορισμένης κληρονομιάς της Αυτονομίας: ο αυθορμητισμός των μαζών ορατός μέσα στον πολλαπλασιασμό των φράσεων και των πρωτοβουλιών· η κεντρική θέση της συνέλευσης, σε σημείο να τη μετατρέψει σε μια τελετουργία που άγγιζε ελαφρά την καρικατούρα.
Η εδαφική διαίσθηση των τοπικών και συνοικιακών επιτροπών και συνελεύσεων, διαίσθηση που είχε ανάγκη τη συνέπεια. η άμεση δράση, ταραχές και οι συγκρούσεις, πιο διαρκείς με την πάροδο του χρόνου όσο πιο καθορισμένη τοπικά και συγκεκριμένη ήταν η σύγκρουση. η αυτοοργάνωση — η μαρτυρία ενός αιγύπτιου συντρόφου, συγκεντρωμένη στο τελευταίο βιβλίο της Αόρατης Επιτροπής.
Στους φίλους μας, δήλωνε ότι αν κάποιος είχε αρχίσει να οργανώνεται η αναβράζουσα κοινή ζωή της πλατείας Ταχρίρ, τότε ναι θα ήταν πραγματικό χάος. Και, στο τέλος, αλλά ίσως στην αρχή, η επιμονή
στην κυκλοφορία, συντονισμό και επικοινωνία ενάντια σε κάθε ιδιοτροπία, καπρίτσο για κεντρική επιτροπή.
Κόκκινο θείο. Η επιστροφή της Αυτονομίας ως στρατηγική 19
Οι αυτόνομοι αγώνες στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του εβδομήντα, με τον «νεαρό και νέο κομμουνισμό» τους, ήταν η πιο ολοκληρωμένη στιγμή, με τη καλύτερη μοντελοποίηση, πιο έντονη μέχρι τη στιγμή που διακόπηκε η επαναστατική διαδικασία.
Η σημασία του ιταλικού κινήματος δεν βρίσκεται μόνο, όπως διαβεβαιώνει ο Τρόντι, στο ότι παρήχθη το θαύμα της ένωσης μεταξύ των figli dei fiori, παιδιών των λουλουδιών και της «σκληρής παγανιστικής φυλής των εργατών», αλλά στην πρωτοφανή εξάπλωση του κινήματος μέσα στο πυκνό αρχιπέλαγος των ιταλικών πόλεων, στην ποικιλία των τρόπων δράσης που εξακολουθούν να επιβιώνουν· στον πλούτο του υπαρξιακού πειραματισμού και της θεωρητικής προσπάθειας, δέσμευσης δημιουργίας και, προφανώς, στην ένταση της βίας στον αγώνα.
Από την άλλη πλευρά, εμείς νομίζουμε ότι το θαύμα που αναφέρει ο Τρόντι ήταν ταυτόχρονα ο αδύναμος κρίκος του ιταλικού κινήματος, λοιπόν, ένας από τους κύριους λόγους της ήττας του ήταν η αδύνατη διαμεσολάβηση μεταξύ των μορφών του εργατικού κινήματος, συμπεριλαμβανομένου του αυτόνομου, και οι νέες συμπεριφορές, η νέα ευαισθησία, που οι νέοι και οι γυναίκες έβαζαν στο επίκεντρο του χώρου της Αυτονομίας: αποξένωση-αλλοτρίωση σε σχέση με τον κόσμο του εργοστασίου, η ζωή και ο αγώνας ως αχώριστοι, το προσωπικό ως πολιτικό.
Όπως λέγεται σε αυτό το βιβλίο: Χάρη στη ρήξη που εισήγαγε ανάμεσα στο σώμα και την οικονομία, μεταξύ δωρεάν και μισθού, μεταξύ αυτογνωσίας και αλλοτριωμένης πολιτικής, μεταξύ παιχνιδιού και μαχητικού-στρατευμένου ματσισμού, ανάμεσα στον ερωτισμό της επιθυμίας και στο επαναλαμβανόμενο σεξ, μεταξύ ελεύθερου οργασμού και φαλλοκρατικής σκλαβιάς, ανάμεσα στην κοινότητα των στοργών και την οικογένεια, ο φεμινισμός ήταν η πιο σημαντική διάσταση της αλήθειας της Αυτονομίας ως τρόπου ζωής
Marcello Tarì
Free Giannis Michailidis, #free panoulis
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
