Το κίνημα του ’77 διακρίθηκε από την έντονη επιθυμία των παιδιών να είναι μαζί μέχρι το τέλος, να μοιραστούν τα πάντα, να αναλάβουν τη συλλογική ευθύνη για αυτό που το ίδιο καθόρισε: από την άλλη, τι άλλο μπορείς να ονομάσεις πρακτική μιας κομμουνιστικής ηθικής;
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτό το ντοκουμέντο συλλογικής διεκδίκησης είναι πολύ σημαντικό, γιατί υποδηλώνει ένα από τα σημεία άφιξης των αυτόνομων πρακτικών και υποδεικνύει τη πραγματική δυνατότητα, την οποίαν πειραματίστηκαν, να μπορείς να μοιραστείς μια περίπλοκη απόφαση, ακόμα και αυτή της εξέγερσης. Δεν υπάρχουν αφεντικά, ηγέτες, εκπρόσωποι στη Μπολόνια, υπάρχει μόνο η παρουσία του ίδιου Κινήματος.
21 Los autores son muchos compañeros, Bologna marzo 1977… fatti nostri…, Οι συγγραφείς είναι πολλοί σύντροφοι, Μπολόνια μάρτιος 1977… δική μας υπόθεση…, Verona, Bertani, 1977. 22 Ibídem. Το ίδιο
214 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Αν όχι, δεν θα είχε γίνει αντιληπτό το νόημα της κριτικής της ανάθεσης που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε λειτουργήσει ως καταλύτης για διαφορετικά απελευθερωτικά κινήματα. Η Αυτονομία είχε μετατραπεί σε όνομα ενός συλλογικού ήθους.
Και αυτή η επαναλαμβανόμενη πρακτική επικοινωνίας λειτούργησε ως οδηγός αυτού του ιδιαίτερου είδους ενθουσιασμού που έκανε όλους μαζί, ακόμη και όσους ήταν έξω, να καταλάβουν πως συναντιούνται στη μέση μιας επανάστασης. Και επομένως στο λόγο, στη γραφή, στην ύπαρξη, στην παραγωγή, στην επικοινωνία, στην αγάπη και στον πόλεμο, όλοι, ανεξαιρέτως, ήταν μέρος της μοναδικής συλλογικής αλυσίδας μιας εκφώνησης, αναγγελίας, έκφρασης: αυτός είναι ο μόνος και αληθινός συγκεντρωτισμός που χρειαζόταν το Κίνημα.
Η εξουσία σύντομα κατάλαβε πως ήταν ακριβώς αυτή η αλυσίδα που έπρεπε να χτυπηθεί σκληρά ώστε να νικηθεί η εξέγερση: κατακερματίζοντας, καταστρέφοντας, απομονώνοντας κάποιες των μορφών της, κυρίως εκείνες της επικοινωνίας και του πολέμου.
Στην πραγματικότητα, στη Μπολόνια, περισσότερο από ό,τι σε άλλα μέρη, ωρίμασε ένας ευρύς και σημαντικός δρόμος διαχωρισμού, ίσως, ποιος ξέρει, επειδή ήταν το μέρος όπου είχαν εμβαθύνει σε εκείνες τις πρακτικές που επέτρεπαν να μη διαχωρίζεται η ανταρσία κατά του Κράτους και κατά της καθημερινότητας, η αποσταθεροποίηση του κεφαλαίου-Κράτους και η αποδόμηση της κοινωνίας:
Η εξουσία δεν έχει υπολογίσει τι υπέροχο πρόσημο έχει δώσει στο κίνημα την ώρα που άρχισε να κυνηγάει στα κρησφύγετα· όλοι οι σύντροφοι είχαν μια φωλιά, την οποία μοιράζονταν με άλλους συντρόφους, όπου υπήρχε η δυνατότητα να ζούμε με λιγότερη δυσκολία μια συζήτηση γύρω από το προσωπικό, να εξασκούμε με μεγαλύτερη επιτυχία την επικοινωνία στην οποία υπάρχει ένα προσωπικό/πολιτικό, και αυτό χάρη στην εμπειρία τόσων πολλών λέξεων, τσακωμών, αγάπης, στα οποία υπάρχει λίγη μέθοδος αντίθεσης στο «σύστημα» υπό ανάπτυξη […]
Αυτός είναι ο φυσικός τόπος της ζωής μας, εκεί όπου μεγαλώνουμε, μέρα με τη μέρα, όπου μαθαίνουμε να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε τη χαρά, τη διασκέδαση, την πείνα, την αγάπη, το λόγο […] Ήταν πολύ σημαντικό να καθοριστεί ο ρόλος των μαζικών στιγμών όπως οι διαδηλώσεις, οι συνελεύσεις, γιατί είναι εκεί όπου κερδίζουμε στη χρήση της δύναμής μας. είναι όμως πιθανό πως πλένοντας τα πιάτα, γύρω από ένα φιλί, να μην υπάρχουν σχέσεις δύναμης, να μην υπάρχουν σχέσεις εξουσίας για να υπερασπιστούν ή να κατακτήσουν τον καθένα από εμάς;
Pianoforte sobre las barricadas 215
Η δύναμή μας υπάρχει είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, αλλά ενάντια στην εξουσία του Κράτους, εμείς έχουμε χρόνους μαζικής αφοσίωσης και χρόνους προσωπικής αφοσίωσης, όπου μετριέται η δύναμή μας και όπου μετράμε τον βαθμό παρέμβασης του νόμου στην καθημερινότητά μας […] το όπλο που χρησιμοποιεί το κίνημα είναι το πιο τρομερό, η μεταμόρφωση της καθημερινότητας.23
Είναι 12 Μαρτίου, τα ξημερώματα αφαιρούνται τα οδοφράγματα στη Μπολόνια και το PCI-KKI πίστεψε ότι όλα έχουν τελειώσει. Κάνει λάθος. Οι πορείες των σπουδαστών που έρχονται από τα ινστιτούτα βρίσκουν την πανεπιστημιακή ζώνη να προστατεύεται και πάλι από δεκάδες οδοφράγματα. Στις 10 το πρωί ξεκινά μια νέα πορεία χιλιάδων ανθρώπων προς την Piazza Maggiore, όπου τα συνδικάτα έχουν καλέσει μια συγκέντρωση «κατά της βίας».
Η ένταση είναι έντονη όταν η διαδήλωση φτάνει στην άκρη της πλατείας και η ομάδα περιφρούρησης του PCI αποτρέπει ακόμη και τον αδερφό του Francesco Lorusso να ανέβει στη σκηνή για να διαβάσει την ομιλία του. Τη διαβάζει από ένα τηλεβόα, με την πλάτη στη σκηνή, προς τους χιλιάδες συντρόφους που έχουν παραμείνει στην οδό Rizzoli. Διευρύνεται η ρήξη ανάμεσα στις «δύο πόλεις».
Πολλοί σύντροφοι έχουν φύγει νωρίς το πρωί για τη Ρώμη, αλλά στην Piazza Verdi, το απόγευμα, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες άνθρωποι, στους οποίους σιγά σιγά προστίθενται πολλοί τυχαίοι άνθρωποι, που έχουν δει, και έχουν επιθυμία να βγουν στο δρόμο, να υπερασπιστούν την «πόλη τους».
Στις τέσσερις, περίπου χίλιοι αστυνομικοί χωρισμένοι σε τρεις ομάδες πολιορκούν την πανεπιστημιακή πόλη, τα οδοφράγματα παίρνουν φωτιά για να μην τους επιτρέψουν να μπουν μέσα. Αντιστέκονται, πυροβολώντας επίσης.
Και στις φυλακές της Μπολόνια, όπου είναι κλεισμένοι κάποιοι δεκάδες σύντροφοι από την προηγούμενη μέρα, υπάρχουν ταραχές, και οι «κοινοί» κρατούμενοι αρνούνται να επιστρέψουν στα κελιά και γράφουν μαζί ένα έγγραφο που ζητά να σταματήσει η στρατιωτικοποίηση της Μπολόνια.
Εν τω μεταξύ, χιλιάδες αστυνομικοί και καραμπινιέροι καταφθάνουν από διαφορετικά μέρη της Ιταλίας, οι οποίοι χτυπούν όποιον περνά στο δρόμο, εξοργίζοντας τους κατοίκους που παραμένουν στους δρόμους και τους αμφισβητούν ανοιχτά Σε όλο το κέντρο υπάρχουν προελάσεις και υποχωρήσεις των εξεγερμένων.
Μετά από μια ρίψη δακρυγόνων, ένας σύντροφος, ένας μεγαλύτερος άνδρας, με ένα κόκκινο φουλάρι στο λαιμό του, παίζει με την φυσαρμόνικα την Bandiera rossa, την κόκκινη Σημαία, υποκινώντας τον κόσμο να ακολουθήσουν: «μαζική παρανομία» δεν είναι μόνο ένα τυχαίο μότο της Αυτονομίας.
23 Colectivo de redacción de Radio Alice, συντακτική Κολεκτίβα του ραδιοφώνου, στην Μπολόνια, en Bolonia marzo 1977, cit.
216 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Στις 20, η αστυνομία προσπαθεί να επιτεθεί με αποφασιστικότητα προς το Κίνημα, πυροβολούν πάνω από τα οδοφράγματα, αλλά αποκρούονται ξανά. Μια ομάδα συντρόφων λεηλατούν ένα οπλοπωλείο για να λύσουν το πρόβλημα της αυτοάμυνας.
Στις 22 οι εξεγερμένοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την περιοχή, θεωρώντας ότι είναι αδύνατο να αντισταθούν περισσότερο. Λίγα λεπτά αργότερα, η Via del Pratello, όπου έχει την έδρα της το ράδιο Αλίκη, καταλαμβάνεται από τα αστυνομικά στρατεύματα, πριν εισέλθουν στα γραφεία του ραδιοφώνου και συλλάβουν όποιον συναντήσουν μέσα ή γύρω, γεμίζουν τον τόπο με δακρυγόνα.
Μερικά αυτοκίνητα με μεγάφωνα περιφέρονται στην πόλη καλώντας τους πολίτες να μην βγουν έξω στο δρόμο. Δίνεται τελεσίγραφο στους αντάρτες του πανεπιστημίου, πριν νυχτώσει, πρέπει να εγκαταλείψουν την περιοχή, «τέρμα τα αστεία». Το επόμενο πρωί η Μπολόνια ξυπνά με την εισβολή τεθωρακισμένων που ελέγχουν όλες τις περιοχές του κέντρου της πόλης, μοιάζει με την Πράγα.
Ο κομμουνιστής δήμαρχος Zangheri λέει ότι εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να δράσει, ότι θεωρούσε την κατάσταση εμπόλεμη. Λέγεται πως όταν πλησίασαν οι καραμπινιέροι στην Piazza Verdi βρήκαν πολλά τουφέκια, από τα κλεμμένα του οπλοπωλείου, κρεμασμένα σαν λουκάνικα.
συνεχίζεται
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
