Και τώρα, για να πλησιάσουμε στο επίκεντρο της εξέγερσης, πρέπει να μιλήσουμε για το τι ήταν η Μπολόνια και τι αντιπροσώπευε κατά τη διάρκεια εκείνων των χρόνων.
Αν σε εθνικό επίπεδο, το PCI-ΚΚΙ εμφανιζόταν ως μια «αντιπροσωπευτική» πολιτική δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης και, ως εκ τούτου, επιφορτισμένο της καταστολής του κινήματος και της πολιτικής αποδοχής των θυσιών στο εργοστάσιο. στη Μπολόνια, την περιοχή της Emilia-Romagna, το PCI ήταν, από το τέλος του πολέμου, και ο διαχειριστής της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Ο Παζολίνι είπε ότι ήταν μια ανώμαλη πόλη γιατί ήταν μια υπερκαταναλωτική και ταυτόχρονα μια κομμουνιστική πόλη, και συνδυάζοντας αυτό, από τη σκοπιά του ποιητή από το Friuli, δεν ήταν ένα κομπλιμέντο.
Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Στην περίοδο του Ιστορικού Συμβιβασμού η Μπολόνια παρουσιάζονταν στον κόσμο ως η πρωτεύουσα του «ευρωκομμουνισμού», με ένα μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας ημι-τέλειο, το οποίο συνυπήρχε με ένα υψηλό ποσοστό καπιταλιστικού κέρδους. οι εργάτες, τσιράκια του Τολιάτι, και οι καταστηματάρχες του κέντρου ενώθηκαν στη μεγάλη σοσιαλδημοκρατική οικογένεια, ούτε η Εκκλησία περνούσε δύσκολα, οι «κομμουνιστές» πολίτες της Εμίλια παντρεύονταν με την καθολική ιεροτελεστία και οι μπολονιέζοι ήταν ακόμα ηθικολόγοι που έβλεπαν στη εργασία και στο κόμμα τη φόρμουλα σωτηρίας του ανθρώπινου γένους.
Από το 1946, το PCI κυβερνούσε τη Μπολόνια, απομονώνοντάς την από τους μεγάλους τελουρικούς δονητές των κοινωνικών συγκρούσεων εκείνων των χρόνων, κανένα γεγονός τραυματικό την έπληξε μέχρι τον Μάρτιο του 1977.
Αλλά στη Μπολόνια υπήρχε και το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης, με εβδομήντα χιλιάδες φοιτητές από τους οποίους η μεγάλη πλειοψηφία έρχονταν από έξω, ζούσαν άσχημα, τέσσερις σε ένα δωμάτιο, ένα μέρος για να κοιμηθείς κόστιζε μια περιουσία, κάθε μέρα έπρεπε να κάνεις ουρές χιλιομέτρων για να φας σε μια κακής ποιότητας τραπεζαρία.
Οι φοιτητές έπρεπε να κάνουν χίλιες επισφαλείς δουλίτσες για να καταφέρνουν να σπουδάσουν σε μια πόλη που τους στρίμωχνε και τους περιφρονούσε, έτσι, τους εκμεταλλεύονταν και τους τοποθετούσε στο περιθώριο της αστικής ζωής. μεταξύ 1975 και 1977 οργάνωσαν μια παράλληλη πόλη που αναπτύχθηκε δυσανάλογα και επειδή εκεί σύχναζε ολοένα και περισσότερο όλο αυτό το αστικό και περιαστικό προλεταριακό στρώμα που υπέφερε την ίδια μεταχείριση από τη σοσιαλκομμουνιστική διακυβέρνηση, σύμμαχο των εμπόρων και αφεντικών της αγοράς ακινήτων.
Μια παράλληλη πόλη που άρχισε να εκφράζεται στην κουλτούρα της, το δικό της όραμα για τον κόσμο, μια μορφή ζωής που αναγκαστικά ήρθε να συγκρουστεί μετωπικά με την γκρίζα κάστα των κομμουνιστών γραφειοκρατών και με την κόκκινη και ζωηρή αστική τάξη των εμπόρων και των αφεντικών της Μπολόνια.
Είναι φτωχοί νέοι αλλά πολύ πιο έξυπνοι, ευαίσθητοι και χαρούμενοι απ’ ότι οι κάτοικοι της άλλης πόλης, της επίσημης πόλης. ο Enrico Palandri, τότε φοιτητής στο DAMS–Επιστήμες των τεχνών, της μουσικής και του θεάματος στη Μπολόνια, έγραψε ένα μυθιστόρημα στο οποίο ο διαχωρισμός/δράση μεταξύ των δύο πόλεων σκιαγραφείται πολύ καλά στο ρεύμα συνείδησης του πρωταγωνιστή:
Pianoforte sobre las barricadas 209
Η μηχανή των επιθυμιών μου δεν συγχρονίζεται με τη μηχανή της εργασίας, δεν είναι συγχρονισμένη με το μηχάνημα εισιτηρίων των λεωφορείων, δεν συγχρονίζεται με την κοινωνική μηχανή του τι είναι δίκαιο και τι είναι παράνομο, παράγει δέκα χιλιάδες συμπεριφορές κάθε μέρα, δέκα χιλιάδες ερωτήσεις. είμαι η μόνη μηχανή που σέβομαι, η μόνη από την οποία ζητώ να ζήσω καλύτερα, ο συγχρονισμός μου είναι ανεξέλεγκτος, η συμπληρωματικότητά μου επίσης, με ερωτεύομαι, ό,τι κάνω και ζω είναι πέρα από τους κανόνες, σε περιμένω ακόμα κι όταν ξέρω ότι δεν θα έρθεις, και αυτό είναι εξαιρετικά ανόητο, κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα και τον ουρανό για πολλή ώρα, και αυτό με κάνει να πιστεύω ότι η ζωή μου και η πόλη μου ανήκουν σε εμένα, ότι δεν είμαι φιλοξενούμενος στο σύστημά σας, αλλά πως μου έχουν κλέψει το δικό μου, και ότι αυτός ο δικός σας τρόπος να πεθαίνεις κάθε μέρα, επιστημονικά, μπροστά και πίσω από τη μηχανή της θλίψης και της καταστολής, δεν έχει κατόχους, αλλά μόνο κατεχόμενους, πως δεν θέλω να πουλήσω τη ζωή μου για ένα κομμάτι ψωμί, ότι θα σας σπάσω τα αυτοκίνητα, θα διασχίσω το δρόμο έξω από τη διάβαση πεζών, θα εφεύρω την μπύρα και το χόρτο, και θα αφήσω τον εαυτό μου να επινοηθεί από αυτά. θα εφεύρω τον εαυτό μου, θα σε επινοήσω και σένα, Μαρία Πία, πώς θα τα καταφέρω, στη γλώσσα που ακόμα μας ανήκει, που δεν είναι αυτή της ανταλλαγής, η επιθυμία δεν γνωρίζει την ανταλλαγή, γνωρίζει μόνο την κλοπή και το δώρο. δέκα εγκλήματα την μέρα, αγάπη μου, και θα είμαστε δικοί μας.17
Το κίνημα της Μπολόνια έφτασε στo «ραντεβού του ’77» ήδη πολύ ισχυρό, ριζωμένο σε χίλια συλλογικά σπίτια, με μια πρακτική μαζικής επανοικειοποίησης και μια μοναδική αυτόνομη μορφή, προικισμένο με μια δύναμη επέκτασης τεράστια: όχι μόνο τα περιοδικά για τα οποία έχουμε ήδη μιλήσει, αλλά τα ριζωματικά κόμικ του Andrea Pazienza, η τραγουδισμένη ποίηση αυτού του άλλου μεγάλου τραγουδοποιού του Κινήματος που ήταν ο Claudio Lolli, ο κολλεκτιβιστικός πειραματισμός του Radio Alice, τα σεμινάρια στο DAMS του συγγραφέα Giovanni Celati, η τρελή πανκ μουσική των Skiantos, η εργατική κολεκτίβα της Ducati Meccanica, αυτή των δημοσίων υπαλλήλων που οργάνωσαν την εφημερίδα, η κολεκτίβα Jacquerie, ένα ισχυρό φεμινιστικό κίνημα και χιλιάδες προλεταριοποιημένοι φοιτητές που διέσχιζαν όλες αυτές τις εμπειρίες:
Πολλοί από εμάς ζούμε σε αυτό το σπίτι. Ζώντας μαζί, συλλογικά, με δωμάτια που επικοινωνούν μεταξύ τους, σε μια συμβίωση που εξυπηρετεί παρά διαχωρίζει την τιμή ενοικίασης, είναι η μόνη μη γελοία οικειότητα. Ήμαστε όλοι κομμουνιστές, δωμάτιο με δωμάτιο, σπίτι προς σπίτι. 17 E. Palandri, Boccalone, Milán, Feltrinelli 1988 [1979].
210 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Σηκώνομαι το πρωί, πίνω έναν καφέ, μετά μελετώ, μερικές φορές βγαίνω έξω. Ακόμα δεν έχω λεφτά. Πάω να κάνω τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, φεύγω με την τσάντα ανοιχτή στο καλάθι, γεμίζω την τσάντα και μετά πηγαίνω στο ταμείο με την τσάντα κλειστή και λίγα πράγματα στο καλάθι. Πληρώνω πάνω κάτω το ένα τρίτο από αυτά που παίρνω.18
18 F. Berardi «Bifo», Chi ha ucciso Ποιος σκότωσε τον Majakovskij? Romanzo rivoluzionario, επαναστατικό Μυθιστόρημα, Milán, Squi/libri, 1977. 19 Alice è il diavolo, η Αλίκη είναι ο διάβολος…
Οι πρώτες ταραχές σημειώθηκαν τον Ιανουάριο, όταν η αστυνομία επιτέθηκε σε μια διαδήλωση που ήθελε να αυτομειώσει ένα βράδυ στο Θέατρο Duse. Αμέσως μετά, στις 22 Ιανουαρίου, μια αυτόνομη διαδήλωση 30.000 ατόμων (δεν πήραν μέρος οι ομάδες της άκρας αριστεράς) εισβάλλει στη Μπολόνια ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της πόλης και για πολιτικές τιμές για τα είδη πρώτης ανάγκης, καθώς και για τις κοινωνικές υπηρεσίες, κατηγορεί το ΚΚΙ και το συνδικάτο σαν «συνεργατικούς», [με την δεξιά].
Τον Φεβρουάριο η περίφημη εγκύκλιος Μαλφάτι ανατινάζει το πανεπιστήμιο, εντός του οποίου οι φοιτητές, οι άνεργοι και οι εμπροσθοφυλακές των εργοστασίων χτίζουν την κόκκινη βάση τους.
Από τις 10 Φεβρουαρίου, η Μπολόνια διασχίζεται καθημερινά από πορείες που ξεκινούν από διαφορετικές κατειλημμένες σχολές, ενώ πλέον οι συνελεύσεις δεν μοιάζουν με εκείνες των περασμένων ετών, δεν υπάρχει χρόνος να βαρεθείς, συζητούν με πάθος για τα πάντα και είναι ακόμη και αστείοι, διασκεδάζουν.
Στη Μπολόνια μια γιγάντια συνέλευση μεταμορφώνεται σε χάπενινγκ χάρη σε έναν πυρήνα mao-dadá δράσης των DAMS. Στην κραυγή του «Τώρα! δεν είμαστε φοιτητές!» σκηνοθετούνται οι συνθήκες διαβίωσης των φοιτητών εκτός Μπολόνια, αναγκασμένων να πληρώνουν υπέρογκα ενοίκια.
Όλα αυτά με τη μορφή χάπενινγκ, θεατρικής δράσης και κραυγών, χειρονομιών που εξαπολύονται. Η κλασική σειρά των συνελεύσεων έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Οι γραφειοκράτες της πανεπιστημιακής πολιτικής προσπαθούν να επαναφέρουν την κατάσταση σε τάξη, αλλά είναι σε μειοψηφία, γελοιοποιούνται, και καταλήγουν να εκδιώκονται έξω.19
Σε λίγες εβδομάδες, το κίνημα της Μπολόνια αναλαμβάνει πλήρως και τα καθήκοντα της αυτοάμυνας και της επίθεσης στις διαδηλώσεις του, και στις 7 Μαρτίου μια πορεία ενάντια στην καταστολή «μεταμορφώνεται» σε μια τεράστια περιπολία που σαρώνει την πόλη: καταλαμβάνονται πολλοί όροφοι […] ξανακαταλαμβάνεται ένα τσιφλίκι στην Porta Saragozza.
Pianoforte sobre las barricadas 211
Μια «προλεταριακή περιπολία» χτυπά τα γραφεία της Opera pia Gualandi, ιδιοκτήτη του κτιρίου και υπεύθυνη των αστυνομικών παρεμβάσεων. «Μετά τη διάλυση της διαδήλωση, ομάδες διαδηλωτών οικειοποιήθηκαν τρόφιμα από κάποια πολυτελή εστιατόρια […] Εκείνη τη νύχτα σημειώθηκαν πυρπολήσεις σε τρία κεντρικά γραφεία της DC, κάηκαν επίσης τρία αυτοκίνητα ενός βιομηχάνου. Μια ομάδα που υπέγραψε σαν Brigate Comuniste-Κομουνιστικές Ταξιαρχίες, εισέβαλε στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας ακινήτων Gabetti».20
συνεχίζεται
Click to access TS-HIS16_Autonomia.pdf
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
