Την μαγεία του εθελοντισμού, διδάσκοντας για δύο μήνες αγγλικά σε μετανάστες στο στρατόπεδο Ασημακοπούλου στην Καβάλα γνώρισε μέσω του Τμήματός της η Βασιλική Ιορδανίδου, τελειόφοιτη φοιτήτρια του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας στην Κομοτηνή.
Η ίδια κατάγεται από έναν οικισμό στην ΠΕ Καβάλας, και ταξίδευε για δύο μήνες στο στρατόπεδο, όπου έκανε μαθήματα σε εφήβους, 16-18 ετών, τα οποία ολοκληρώνονται στο τέλος Σεπτεμβρίου.
Η ιδέα προέκυψε μετά από κάλεσμα της προέδρου του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας κ. Ζωής Γαβριηλίδου, και αποτελούσε μια συνεργασία του ΤΕΦ με το παιδαγωγικό στην Αλεξανδρούπολη.
Η όλη εμπειρία, όπως σημείωσε η κ. Ιορδανίδου, την βοήθησε να ανακαλύψει την χαρά του εθελοντισμού, και πόσο ικανοποιητικό μπορεί να είναι να βοηθάς κάποιον άλλο. «Ο εθελοντισμός με γεμίζει, επιστρέφω σπίτι μου και είμαι ικανοποιημένη από αυτό που κάνω. Είναι πολύ όμορφο να προσφέρεις» τόνισε, και παρόλο που πρέπει όλοι να εργαστούμε για να ζήσουμε, πιστεύει πως αν μπορεί παράλληλα να προσφέρει εθελοντικά, «τότε θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος γιατί είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα».
«Αποφάσισα να πάω γιατί όταν ήμουν με το Erasmus στην Ισπανία, είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο σχετικά με το προσφυγικό, και γνώρισα άτομα τα οποία είχαν ασχοληθεί με τους πρόσφυγες, και μου μετέφεραν ιστορίες από την εμπειρία τους. Και αυτό ήταν κάτι που με παρακίνησε να ασχοληθώ με την διδασκαλία, αλλά και η περιέργεια, να δω πως ζούνε, την κουλτούρα τους»
Πήγε πάντως στο Κέντρο χωρίς να διαμορφώσει κάποια ιδέα, οπότε με το που έφτασε στο χώρο μίλησε με τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους ψυχολόγους, αλλά και τα παιδιά που τελικά δίδαξε, οι περισσότεροι από τους οποίους ήρθαν αρχικά από περιέργεια.
«Μου άρεσε το γεγονός ότι κάποιοι θέλουν πραγματικά να μάθουν, θέλουν να ασχοληθούν, προσπαθούν να προσαρμοστούν. Τους γνώρισα, μίλησα μαζί τους, είδα τι άνθρωποι είναι, και ήταν ωραία ως εμπειρία» ανέφερε.
Η ίδια αρχικά είχε ξεκινήσει για να κάνει μαθήματα Ελληνικών, όμως επειδή η θέση είχε καταληφθεί από μια δασκάλα, υπήρχε η πρόθεση να γίνουν τμήματα ενηλίκων για Ελληνικά, που θα αναλάμβανε αυτή. Τελικά αυτό δεν έγινε, οπότε κάλυψε το κενό της Αγγλικής γλώσσας. Στην πρώτη επαφή με τα παιδιά, που ήταν κυρίως έφηβοι 16-18 ετών, με τους περισσότερους να προέρχονται από το Πακιστάν, τους έδωσε ένα τεστ, χωρίζοντάς τους σε τμήματα, ανάλογα με το ποιοι είναι αρχάριοι και ποιοι πιο προχωρημένοι, ώστε να διαμορφώσει ανάλογα το διδακτικό αντικείμενο.
«Οι περισσότερες θέλουν να φύγουν»
Έχοντας χωρίσει λοιπόν τους μαθητές σε δύο τμήματα, συνέχισε τα μαθήματα, με αυτούς κυρίως που το επιθυμούσαν.
«Υπάρχουν παιδιά που πραγματικά θέλουν να μάθουν και προσπαθούν, δηλαδή έρχονται καθημερινά στα μαθήματα» σημείωσε. Άλλωστε πολλοί είχαν ζητήσει τα μαθήματα Αγγλικών, γιατί σκέφτονταν πως θα φύγουν από την Ελλάδα, είτε για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, είτε για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
«Οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν, να γίνουν γιατροί, δάσκαλοι, και κάποιοι θέλουν να γυρίσουν πίσω στη χώρα τους. Απλά κάνουν υπομονή μέχρι να ενηλικιωθούν για να μπορέσει να ακολουθήσει ο καθένας το δρόμο του» ανέφερε, τονίζοντας πως κάποιοι προσπαθούν να προσαρμοστούν παρόλο που τους είναι δύσκολο.
«Αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους, οπότε είναι δύσκολο, και ήρθαν στην Ελλάδα μόνοι τους, δεν έχουν κάποιοι στήριγμα» ανέφερε, τονίζοντας πως μέσα από τις φιλίες που έχουν δημιουργήσει, κυρίως με τους κοινωνικούς λειτουργούς, βρίσκουν στηρίγματα.
Πέρα από την πληρότητα που μπορεί να αισθάνεται κανείς από την προσφορά στον συνάνθρωπο η όλη εμπειρία, όπως υπογράμμισε η ίδια της έδωσε μια σημαντική εμπειρία στη διδασκαλία, αλλά και πως μπορεί να διδάξει μια ομάδα αγοριών, που ήταν οι πρόσφυγες στο Κέντρο, και τις ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν για τη σωστή διδασκαλία.Άλλωστε και τα μαθήματα από τη φύση τους της έδωσαν μια ματιά μέσα στην διαφορετική κουλτούρα των μαθητών, ιδίως γιατί στα παιδιά που ήταν χαμηλότερου επιπέδου έπρεπε αυτοί που καταλάβαιναν καλύτερα να τους εξηγούν στην urdu, τη γλώσσα τους, και μέσα από αυτό προσπάθησε και η ίδια να δείξει στα παιδιά πόσο σημαντική είναι η μάθηση. (Πηγή www. Paratiritis-news. Gr)
