Κάθε εξαρτημένο και απειλούμενο κράτος, όταν συνάπτει μια οποιαδήποτε αμυντική συμφωνία με ένα ισχυρότερο πάντα βρίσκονται κάποιοι πολιτικοί ή ειδικοί, που θα χαρακτηρίσουνε αυτήν σαν εθνικιστική, πολεμοκάπηλη, ετεροβαρή, κλπ.
Το σημαντικό είναι να μην παρασύρεται και ακολουθεί η εκάστοτε πολιτική εξουσία, τέτοιες επικίνδυνες και αντεθνικές θέσεις, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να συμβαίνει στη πρόσφατη με τη Γαλλία αμυντική συμφωνία. Τις τελευταίας δεκαετίες τέτοια παρακμιακά φαινόμενα είναι σταθερά επαναλαμβανόμενα και καλό είναι να μην ξεχνιούνται και να συνδέονται με τα πρόσωπα και τις αιτίες που τα προκαλούνε.
Η οποιαδήποτε συμφωνία τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει εάν δεν προηγηθεί η αλλαγή νοοτροπίας και προτεραιοτήτων μας που αυτή απαιτεί, και δεν αποφασισθούνε και εφαρμοσθούνε όλα εκείνα που την καθιστούνε αξιόπιστη, συμφέρουσα και ενισχυτική. Ακόμη και η καλύτερη να ήτανε, και να έδινε όλα όσα ζητούσαμε, θα ήτανε άχρηστη, εάν αυτοί που θα την εφαρμόζανε θα εξαρτιόντουσαν από αντίθετα συμφέροντα και επιδιώξεις.
Η Ελλάδα όπως είναι γνωστό από το 1952 είναι πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ, από το 1981 της Ε.Ε. από το 1990 της Δ.Ε.Ε. (Δυτικοευρωπαϊκή ένωση), και από το 2002 στην Ευρωζώνη. Σε όλες αυτές μπήκαμε με τυμπανοκρουσίες για ενίσχυση της θέσης μας, ενίσχυση και εξασφάλιση της άμυνας μας, ενίσχυσης της οικονομίας μας κλπ. Τελικά εκείνο που έχει αποδειχθεί είναι ότι η ένταξη και στην πλέον ισχυρή και αξιόπιστη συμμαχία, όταν αυτή γίνεται χωρίς εθνική στρατηγική, όταν γίνεται χωρίς τη λογική και την αποφασιστικότητα της « ένταξης σαν ισότιμου μέλους», αλλά της «ανήκομεν εις τη Δύση, στην Ευρώπη» κλπ, τότε αυτή η ένταξη φέρνει αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Όταν εμείς δεν αποδεικνύουμε ότι είμαστε αξιόπιστος σύμμαχος, που θα κάνει τα πάντα προκειμένου να υπερασπισθεί το έθνος και την επικράτεια του, ας μην περιμένουμε από ξένους στρατούς να υπερασπισθούνε τα δικά μας. Αυτό ισχύει μόνον όταν τα συμφέροντα της Ελλάδας συμπλέουνε και ταυτίζονται με αυτά ενός ισχυρότερου από μας συμμάχου, τη βοήθεια του οποίου επιζητούμε, και έχουμε προηγούμενα αποδείξει ότι είμαστε αξιόπιστος σύμμαχος.
Και ας μην μας διαφεύγει ποτέ ότι η αμυντική ενίσχυση ενός κράτους έχει σαν στόχο να ενισχύσει τις διπλωματικές και πολιτικές δυνατότητες αυτού. Όταν όμως προσπαθούμε, και πολύ σωστά, με δαπάνες μας δισεκατομμυρίων ευρώ να ισοσκελισθούμε αμυντικά με κράτη της περιοχής μας και να ενωθούμε με αυτά μέσα από συμμαχίες, εναντίον της αναθεωρητικής Τουρκίας, αλλά από την άλλη, τη πολιτική πλευρά, δεχόμαστε μέσα από διαβουλεύσεις την εκ των έσω υπονόμευση αυτής της αμυντικής ένωσης, μέσα από την συζητούμενη λύση του Κυπριακού με βάση διάφορες μορφές Ομοσπονδιοποίησης, με πολιτική ισότητα του 82% με το 18%, που καταργεί τη Κυπριακή Δημοκρατία και καθιστά τη Τουρκία κυρίαρχη στη Κύπρο, στο κέντρο της Αν. Μεσογείου, και την Ελλάδα στρατηγικό όμηρο της, τότε μάλλον κάπου το υφιστάμενο έλλειμμα Εθνικής στρατηγικής, εξακολουθεί να υπάρχει και να στηρίζεται.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
