Ένα από τα αυτονόητα αγαθά, τα οποία, ένα κράτος υποχρεούται να παράσχει στους πολίτες, η υγεία, έχει πληγεί καίρια στην χώρα μας από το 2009 και έπειτα, εξ αιτίας της απάνθρωπης εφαρμογής των Μνημονίων.
Το προσωπικό το οποίο εργάζεται στον τομέα της Υγείας, κλιμακώνει τον αγώνα του εναντίον αυτής της πολιτικής, με την απεργία της 8-6.
Ασθενείς αναγκάζονται, οι ίδιοι, σε Δημόσια νοσοκομεία, να αγοράζουν υλικά απαραίτητα, για την θεραπεία και νοσηλεία τους, διότι αυτά δεν υπάρχουν, παρ’ ότι επιβάλλεται να είναι σε επάρκεια, αυτά ελλείπουν παντελώς.
Μεταξύ 2009-2015 η Δημόσια δαπάνη Υγείας μειώθηκε περισσότερο από 35%. Η επιχορήγηση των Δημόσιων νοσοκομείων από το 2009 έως σήμερα μειώθηκε κατά 60%.
Οι χρόνιοι ασθενείς μείωσαν κατά 30% τις επισκέψεις τους σε ιατρούς και το 60% αυτών δεν λαμβάνει σωστά την θεραπεία του. Σε 30.000 υπολογίζονται οι ελλείψεις σε προσωπικό όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, ενώ 220 κλίνες ΜΕΘ παραμένουν κλειστές.
Το 40% των καρκινοπαθών δυσκολεύεται να κλείσει την πρώτη εξέταση, ένεκα των μεγάλων αναμονών στα Δημόσια νοσοκομεία. Το 28% αυτών δεν έχει πρόσβαση στα απαραίτητα φάρμακα, οι δε γυναίκες με καρκίνο μαστού, καλύπτουν οι ίδιες το 60% του κόστους θεραπείας των, ενώ το 2013 αυτό καλυπτόταν 100%.
Σε 23 νομούς δεν υπάρχει παιδίατρος στο ΠΕΔΥ, ενώ στα πρώην πολυιατρεία του ΕΟΠΠΥ στην επαρχία παρέμεινε το 10-15% του προσωπικού, ενώ στην Αθήνα το 50-60%. Το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία πλήρωσαν 57,7% λιγότερα για φάρμακα, ενώ οι ασφαλισμένοι κατά 43,1% περισσότερα. Σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, νοσηλευτές εκτελούν καθήκοντα τραπεζοκόμου και ιατροί καθήκοντα τραυματοφορέων.
Τα τελευταία έτη είδαμε καρκινοπαθείς να πεθαίνουν, αναμένοντας το πολυπόθητο πρώτο ραντεβού και η έλλειψη ασθενοφόρων, να κοστίζει απώλειες ζωών.
Ο δείκτης ευημερίας μιας χώρας, γνωρίζουμε ότι προσμετρά, ως σημαντικό συντελεστή του, την παροχή και την κάλυψη της υγειονομικής περίθαλψης.
Ο δείκτης αυτός λοιπόν στη χώρα μας, ο οποίος προσμετρά τόσο την ποσότητα, αλλά και την ποιότητα και σε άλλους τομείς, όπως η εκπαίδευση, η κατανάλωση ειδών πρώτης ανάγκης και αγαθών πολυτελείας, η στέγαση, η δαπάνη για ψυχαγωγία, πολιτισμό,τουρισμό, η σύνολη ανεργία, αλλά και η ανεργία των νέων, όπως ο απλώς νοήμων πολίτης αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα, βρίσκεται στο ναδίρ.
Οι μορφές αλληλεγγύης που έχουν αναπτυχθεί ποικιλοτρόπως την τελευταία επταετία αποδεικνύουν, ότι η ευημερία στη Ελλάδα, πλέον είναι ένα ζητούμενο το οποίο , εάν συνεχισθεί η πολιτική των Μνημονίων, ανήκει αποκλειστικά στην σφαίρα της ουτοπίας.
Η απώλεια της ευημερίας δεν αξίζει σε αυτόν τον Λαό, ο οποίος έχει την ευλογία να ζει σ’ ένα τόπο, μήτρα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Η αγωνιστική ιστορία του, εγγυάται την ανατροπή αυτής της πολιτικής, που τον εξαθλιώνει και τον έχει στερήσει αυτονόητα δικαιώματα, όπως αυτό της υγειονομικής περίθαλψης, της εργασίας, των αξιοπρεπών συντάξεων και μισθών και την προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, διαχείριση του εθνικού πλούτου.
Υπόλογοι των επερχομένων γενεών παραμένουν οι κυβερνήσεις, οι οποίες εφάρμοσαν τα απάνθρωπα Μνημόνια.
«[….] Σε μας υπάρχει μόνο ένας δρόμος να υποτάξουμε τη φύση-να μάθουμε σωστά τους νόμους της και να τους ακολουθούμε [….] Την ιστορία μπορούν να την κινήσουν προς τα εμπρός, κι έτσι να αναπτύξουν τις ανθρώπινες ελευθερίες, μόνο εκείνοι που γνωρίζουν καλύτερα και σωστότερα αυτούς τους νόμους και ενεργούν σ’ αντιστοιχία με αυτούς. Εχθροί της ελευθερίας δεν είναι οι νόμοι της αναγκαιότητας, αλλά η εξουσία και εκείνες οι εξωτερικές δυνάμεις που στερούν από το άτομο την ευτυχία της ζωής. Μπορούμε λοιπόν να αποκτήσουμε την ελευθερία μας μόνο στον αγώνα μ’ αυτές τις εξωτερικές δυνάμεις […]» ( Κεντζιούρο Γιαναγκίντα «Φιλοσοφία της Ελευθερίας» 1957. Εκδόσεις «Γερ. Αναγνωστίδης» σελ. 205)
Αναληφθέντες και μη, καλή Ανάληψη και χρόνια πολλά.
Γιώργος Καλεάδης
Πρόεδρος Πυρικαύστου Ελλάδας,
οικονομολόγος, συγγραφέας
