Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσετε την παράσταση «Γυναίκες στα χιόνια» δια χειρός Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, που έκανε την πρεμιέρα της το Σάββατο 23 Νοεμβρίου στο Kouinta Pocket Theatre.
Όχι μόνο γιατί θα γνωρίσετε μια ζεστή και φιλόξενη ιδιωτική θεατρική στέγη που λειτουργεί στην πόλη μας, όχι μόνο γιατί θ’ απολαύσετε ένα μπουκέτο έξι υπέροχων κοριτσιών που μεγαλουργούν επί σκηνής, αλλά κι επειδή θα αναγκαστείτε να ρίξετε μια νοσταλγική μεν, επώδυνη δε, ματιά στο αφελές και ξέγνοιαστο παρελθόν μας.
ΛΑΙΦ ΣΤΑΙΛ ΑΛΑ ΓΚΡΕΚ
Γραμμένο μια εικοσαετία πριν, το έργο των αδελφών Κούφαλη μας γυρίζει στην εποχή της πλασματικής ευμάρειας, τότε που οι δόλιοι τραπεζίτες κυνηγούσαν τον κοσμάκη προκειμένου να τον φορτώσουν με παντός είδους δάνεια, που στη συνέχεια κοκκίνισαν.
Τότε που η μισή χώρα διακοπάριζε το χειμώνα στην Αράχωβα και η υπόλοιπη μισή στο Μέτσοβο. Στην πρώιμη εποχή των μεταναστευτικών ρευμάτων, όταν επαναπατρίζονταν οι ελληνο-πόντιοι.
Τότε που κάθε κυρία, η οποία σεβόταν τον εαυτό της, ανέθετε στη νταντά τη φροντίδα των παιδιών και στην καθαρίστρια τη φροντίδα της (αγορασμένης με δάνειο) μεζονέτας της, ώστε εκείνη να πάει με την (αγορασμένη με δάνειο) τζιπάρα της για shopping therapy,αγοράζοντας (με χρυσή πιστωτική κάρτα) φιρμάτα ρούχα.
Την ίδια στιγμή που ο goldenboy κύριος, με τη γκάμπριο λιμουζίνα της οικογένειας θα ξεμοναχιαζόταν σε ύποπτα ραντεβουδάκια με την πιτσιρίκα γραμματέα του και με «αντάλλαγμα» ένα χρυσό μπιζουδάκι ή μια βραδιά σε ακριβό νυχτομάγαζο με πρώτο τραπέζι πίστα, όλα πληρωμένα με καταναλωτικά δάνεια.
Αυτό είναι το κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οι αγαπημένοι μας θεατρικοί συγγραφείς είχαν τοποθετήσει τις ηρωΐδες τους, μπλέκοντας τις ζωές τους με γυναικεία φιλία, με παρεΐστικη κατανόηση, αλλά και με κρυμμένα μυστικά που όμως αιφνίδια έρχονται στο φως.
Περιγράφουν γλαφυρά μια εποχή άγνοιας, όταν κανείς δεν αντιλαμβάνονταν πως η χώρα έτρεχε με μαθηματική ακρίβεια πρώτα σε μετωπική οικονομική σύγκρουση κι έπειτα στον γκρεμό της παρατεταμένης ύφεσης.
ΕΞΙ ΕΞΑΙΣΙΕΣ ΚΑΒΑΛΙΩΤΙΣΣΕΣ
Η 90λεπτη παράσταση τελειώνει πριν καν το καταλάβουν οι θεατές, αφού έχουν απορροφηθεί τόσο πολύ με την υπόθεση. Οι έξι εξαίσιες Καβαλιώτισσες τούς έχουν κυριολεκτικά «υπνωτίσει», με αποτέλεσμα στην υπόκλισή τους να εξασφαλίζουν θερμά χειροκροτήματα και πολλά μπράβο.
Οι γυναικείες φιγούρες που δρουν επί σκηνής είναι αληθινές κι ενδεχομένως να θυμίσουν στους θεατές κάποια δική τους συγγένισσα ή φίλη. Ταυτόχρονα όμως είναι και ανατρεπτικές, αιφνιδιαστικές, ζηλιάρες κι άρα εντελώς αυθεντικές.
Γυναίκες μεταξύ των πρώτων και δεύτερων -άντα, στη διάρκεια του έργου κι ενός τριημέρου ξεκούρασης στην Αράχωβα, αυτο-εξελίσσονται – ωριμάζουν – γαληνεύουν και πιστοποιούν πως ό,τι κι αν συμβαίνει είναι καλύτερο να το αντιμετωπίζουν όλες μαζί.
(Κατά σειρά εμφανίσεως) η Βέτα (Ναταλία – Άννα Βασιλέκα), η Μάνια (Έλενα Μόμτσου) και η Ηρώ (Βίκυ Φανέλη) με τις βαλίτσες του έτοιμες αναμένουν εναγωνίως τη Στάσα (Νατάσα Σταύρακα), προκειμένου να αποδράσουν στην Αράχοβα και να ξεκουραστούν από το άγχος και το καυσαέριο της Αθήνας.
Η τέταρτη της παρέας ωστόσο δεν έρχεται μόνη της, αφού συνοδεύει την απαρηγόρητη Κάθριν Καραμπάτσος (Στεφανία Καραμανώλη) που θα ταξιδέψει μαζί τους. Επιπλέον, στο χειμερινό θέρετρο γνωρίζουν τη Λαρίσα (Λαμπρινή Μίγγου), η οποία επιστρέφει μαζί τους στην Αθήνα, έπειτα από την αιφνίδια και άδοξα τερματισμένη απόδραση.
ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΑΖΛ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ
Η Βέτα, η μητρική φιγούρα, κερατωμένη – χωρισμένη, φανατική καπνίστρια και καφεδοπότισσα. Η Μάνια, αριστερών πεποιθήσεων μεν, πλην όμως με παχουλότατο πορτοφόλι.
Η Ηρώ, ένα fashion victim που δεν εννοεί να διακοπάρει εάν δεν κουβαλήσει μαζί της το περιεχόμενο δυο -τριών ντουλαπών. Η Στάσα, δημόσιος υπάλληλος με δύο γιούς που σπουδάζουν στα ΤΕΙ Καβάλας.
Η Κάθριν, μοσχοαναθρεμμένη Ελληνοαμερικάνα, που μετά το θάνατο των θετών γονιών της από τροχαίο στην Αστόρια έρχεται στην Ελλάδα για να ανακαλύψει το μυστικό της υιοθεσίας της στα αρχεία του ιδρύματος «Άγιος Στυλιανός».
Η Λαρίσα, πρόσφυγας από το Σοχούμι της Αμπχαζίας που «ντουλεύει σκυλί, μαζεύει, πάει τράπεζα» κι εργάζεται σαν καθαρίστρια στο ξενοδοχείο. Στη χιονισμένη Αράχωβα, εμφανίζεται ο αόρατος επί σκηνής Ντίνος (με τα κοντά δάχτυλα), πρώην γκόμενος της Ηρώς που πλέον πολιορκεί κρυφά τη Μάνια και τις οδηγεί σε αντιπαράθεση.
Την ίδια στιγμή κι εξαιτίας ενός πληθωριστικού χαρτονομίσματος του Τσολάκογλου αλλά κι ενός κόκκινου σημαδιού στο μέτωπο, η Βέτα ανακαλύπτει ότι η Κάθριν είναι η απατεωνίστικα υιοθετημένη μικρότερη αδελφή της, την οποία θεωρούσε επί χρόνια ως νεκρή.
Κι αυτό είναι το μυθοπλαστικά ανθρώπινο πλαίσιο εντός του οποίου ξετυλίγονται οι μεμονωμένες καθώς και οι παρεΐστικες ιστορίες της παράστασης. Ερμηνείες υπέροχες από πρωταγωνίστριες αξιαγάπητες. Ο χώρος μικρούλης αλλά αφάνταστα ζεστός.
Ένα εξυπνότατο και λειτουργικότατο σκηνικό της Μιχαήλας Πλιαπλιά που μεταλλάσσεται εύκολα στο ημίφως από τα έξι κορίτσια και μετατρέπεται από αθηναϊκό σπίτι σε αυτοκίνητο, σε χειμερινό ξενοδοχείο και πάλι σε ένα άλλο αθηναϊκό σπίτι.
Ενώ η μουσική επιμέλεια της Ναταλίας Βασιλέκα κυριολεκτικά εξαιρετική και ικανοποιητικότατη για τους φανατικούς μουσικόφιλους. Τα κοστούμια από το Νίκο Νατσούλη και οι φωτισμοί από τον Σαράντο Ζουρντό συμπληρώνουν τα εχέγγυα της παράστασης, την οποία το καλό που σας θέλω να σπεύσετε να παρακολουθήσετε. Τις φωτογραφίες των κοριτσιών επιμελήθηκε η Μαρία Τσακίρη.
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΥΣΤΗΘΕΙΤΕ
Η θεατρολόγος και βέρα Καβαλιώτισσα Ναταλία – Άννα Βασιλέκα εκτός από ηθοποιός είναι και η σκηνοθέτιδα της παράστασης. Κατάφερε να δημιουργήσει μέσα σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον την πρώτη ιδιωτική θεατρική σκηνή, την «Κουίντα», ένα υπέροχο θέατρο τσέπης για την πόλη μας.
Αν και αρχικά σκόπευε να γίνει φαρμακοποιός, όπως η μητέρα της, ωστόσο άλλαξε (και πολύ ορθά) επαγγελματικό προσανατολισμό. Η μόνιμη πηγή της χαράς της είναι η κόρη της και απόλαυσε πραγματικά τις παρουσίες των αδελφών Κούφαλη δίπλα της κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της παράστασης.
Διαβάζοντας το κείμενο άφησε ελεύθερη τη φαντασία της κι έτσι επέλεξε τη φοβερή μουσική με την οποία έντυσε το έργο. Λατρεύει τα ζώα κι από τη ζωή της πέρασαν η Μπριζίτ, ο Βίκτωρ, ο Κάστωρ, ο Φιντέλ, η Λίκα, ο Μπαρμπούνης, το δε τελευταίο τετράποδο που μπήκε στην καρδιά και την οικογένειάτης είναι ο σκυλάκος Ρένος.
«Καφές και τσιγάρο η ζωή μου», λέει η θεατρική Βέτα κι εγώ ταυτίζομαι απόλυτα μαζί της! Η γεννημένη στην Καβάλα Έλενα Μόμτσου, ανακάλυψε την αγάπη της για το θέατρο όταν συμμετείχε σε μια μαθητική παράσταση κατά τη διάρκεια των λυκειακών της χρόνων, έστω κι αν ονειρευόταν να γίνει δασκάλα μπαλέτου με δική της σχολή χορού.
Την χαροποιεί η αγάπη των ανθρώπων που έχει στη ζωή της και τη φοβίζει η απώλεια σε όλες τις μορφές της. Η φράση της Μάνιας «Δεν νιώθετε τίποτα; Έτσι θα συνεχίσουμε; Με τα μάτια κλειστά και τ’ αυτιά σφραγισμένα;» την συγκινεί κατάβαθα, ενώ ονειρεύεται την προσωπική της εξέλιξη μέσα από τη δουλειά της καθώς κι όμορφες μελλοντικές συνεργασίες.
Η γεννημένη στην Καβάλα Βίκυ Φανέλη αποφάσισε ότι το θέατρο θα είναι ο δρόμος της ζωής της μέσα από μια παράσταση του Λυκείου. Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητά της,είναι η διέξοδος, η εκτόνωση και η έμπνευσή της, κοντολογίς είναι ο τρόπος ζωής της.
Θυμώνει με την αδιαφορία και γελά με τις κολλητές της, θα ήθελε έξω από το παράθυρό της να ατενίζει τη θάλασσα και απέχει κατά πολύ από την εικόνα του fashion victim που έχτισε για τον ρόλο της.
Η γεννημένη στην Καβάλα Νατάσα Σταύρακα, επέλεξε το θέατρο βάσει ιδιοσυγκρασίας μιας και της αρέσει ν’ αλλάζει όνομα, προσωπείο, προσωπικότητα, κοστούμι και πάλι απ’ την αρχή.
Η φιλία διαδραματίζει σημαντικότατο ρόλο στη ζωή της. Πρεσβεύει ότι είναι δύσκολη η μοναξιά. Το να έχεις όμως δυο μάτια να σε κοιτάζουν βαθιά και δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν είναι σωτήριο. Ονειρεύεται να παίξει Σαίξπηρ γιατί είναι ο αγαπημένος της συγγραφέας και αντλεί καθημερινά χαρά από τις κόρες της.
Η γεννημένη και μεγαλωμένη στην Καβάλα Στεφανία Καραμανώλη, επέλεξε το θέατρο ώστε να μπορεί να «ταξιδέψει» και να εκφραστεί ελεύθερα. Από τα παιδικά της χρόνια θυμάται το ατελείωτο παιχνίδι στη γειτονιά και τη θάλασσα, όπου περνούσε καθημερινά τις ώρες της κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Αντλεί χαρά από τους ανθρώπους που αγαπά και ανακαλύπτει καθημερινά τους φόβους της. Συγκινείται όταν στο πλαίσιο του ρόλου της ρωτά: «Θα με δώκεις κι εσύ;» και για το μέλλον ονειρεύεται να ερμηνεύσει έναν «κόντρα» ρόλο κι ένα σκοτεινότερο χαρακτήρα.
Πιστεύει δε πως το δικό της σκυλάκι είναι το καλύτερο του κόσμου. Η Λαμπρινή Μίγγου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα. Ο πατέρας της κατάγεται από το Χαλκερό και η μητέρα της γεννήθηκε στην Αλιστράτη Σερρών.
Σπούδασε στο τμήμα Χημικών Μηχανικών στην Πάτρα και μετέπειτα στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ. Ως παιδί ήθελε ταυτόχρονα να γίνει εξερευνήτρια, ντετέκτιβ, ηθοποιός, αστροναύτης, γιατρός, συγγραφέας…
Στη συνέχεια συμμετείχε σε αναρίθμητα θεατρικά εργαστήρια και ομάδες από παιδί, ως έφηβη, ως ενήλικη και καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών της. Την χαροποιεί το γεγονός ότι προσφάτως επέστρεψε στη γενέτειρά της και η ιστορία της Λαρίσα της θυμίζει τη γιαγιά της, μετανάστρια στη Γερμανία που «ντούλευε σκυλί, μάζευε, πήγαινε τράπεζα», για να καταφέρει να δώσει στα παιδιά της μια καλύτερη ευκαιρία.
ΥΓ1: Οι αθώες και αγαπησιάρες«Γυναίκες στα χιόνια», γραμμένες από Καβαλιώτες και ανεβασμένες από Καβαλιώτισσες, θα συνεχίσουν να παίζουν στο Kouinta Pocket Theatre (Εθνάρχου Μακαρίου 19) το Σάββατο στις 21:00, την Κυριακή στις 18:00 & 21:00 και τη Δευτέρα στις 21:00.
ΥΓ2: Τα προσωπικά στοιχεία των κοριτσιών αντλήθηκαν από συνεντεύξεις τους, παραχωρημένες στην ιστοσελίδα Catisart.
ΥΓ3: Παραβαίνοντας τις αρχές μου, θα στείλω τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου στην Κάθριν Καραμπάτσος… Η φοβερή ελληνο-αμερικάνικη προφορά της και το υψωμένο μεσαίο της δάχτυλο μ’ έκαναν να την αγαπήσω αυτομάτως…
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
