Η ιστορία της Ευαγγελίας Ντόλου στον κλασσικό αθλητισμό μπορεί να μην κράτησε πολλά χρόνια αλλά ήταν γεμάτη.
Συνέδεσε το όνομα της με πολλές επιτυχίες και μάλιστα από το 1983 μέχρι και σήμερα κατέχει πανελλήνια ρεκόρ τα οποία δεν έχουν καταρριφθεί. Μεγάλο ταλέντο τη δεκαετία του 1980 (στέλεχος της Εθνικής Νεανίδων από το 1983 έως το 1985). Κατοικεί μόνιμα πλέον στην Καλαμάτα και εργάζεται ως διοικητικό στέλεχος του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου ως Γραμματέας της Κοσμητείας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών.
Πρόσφατα επισκέφτηκε την Καβάλα, την πόλη που γεννήθηκε, μεγάλωσε και υπεραγαπά. Συναντήθηκε με ανθρώπους εκείνης της εποχής με τους οποίους είχε κοινή πορεία στον κλασσικό αθλητισμό. Η ίδια προσφέρθηκε ευγενικά να μιλήσει στον Τάσο Πατσίδη για όλα τα χρόνια της στον κλασσικό αθλητισμό τα οποία παραμένουν αξέχαστα.
Αναλυτικά η συνέντευξη.
Ερ: Πότε ξεκινάει η πορεία σας στον κλασσικό αθλητισμό;
Απ: Ξεκινάει το 1981. Σα μαθήτρια 13 ετών, υπήρχαν τότε κάθε Σάββατο οι σχολικές δραστηριότητες. Κάναμε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες οπότε είχε γίνει ένας ανώμαλος δρόμος. Τρέξαμε όλοι οι μαθητές και κέρδισα.
Με είδε ο Αιμίλιος Χαδόλιας και με πήγε στον ΑΟΚ. Ήταν ο πρώτος μου προπονητής. Έκανα 800, 1500, 3000 και αργότερα όταν σα φοιτήτρια έφυγα από την Καβάλα και είχα προπονητή τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, έκανα και 10.000.
Δεν άλλαξα σύλλογο, έμεινα στον ΑΟΚ. Ασχολήθηκα με τον κλασσικό αθλητισμό και σαν φοιτήτρια αλλά ήταν δύσκολο με τις σπουδές να τα συνδυάσω. Σπούδασα στην Κομοτηνή, Γυμναστική Ακαδημία.
Μετά πήγα στην Αθήνα αλλά εκεί δε με άφησαν οι γονείς μου να συνεχίσω. Είχαμε κάνει μια συμφωνία με τον κ. Ζαχαρόπουλο να κατέβω στην πρωτεύουσα αλλά δε με άφησαν οι γονείς μου να συνεχίσω.
Ήταν άλλα τα χρόνια. Ήμουν τότε 21 ετών. Πολύ γρήγορα. Δεν το μετάνιωσα βέβαια και εγώ. Τα μονοπάτια μετά ήταν δύσκολα. Κρατάω μόνο τα καλά. Ξεχνάμε τις γκρίζες ζώνες. Δεν έχω κάποια απωθημένα. Τα χάρηκα όλα πάρα πολύ.
Ερ: Η πρώτη σας μεγάλη επιτυχία ποια ήταν;
Απ: Ήταν το Πανελλήνιο ρεκόρ στα 1000 παγκορασίδων που συνοδεύτηκε με χρυσό μετάλλιο. Αυτό το Πανελλήνιο ρεκόρ ακόμη παραμένει. Δεν έχει καταρριφθεί. Είναι η καλύτερη επίδοση, ενώ έχουν περάσει πολλά χρόνια.
Ερ: Η διαδρομή σας περνάει και από την Εθνική ομάδα;
Απ: Ναι ακριβώς. Εκεί γνώρισα το Σπήλιο Ζαχαρόπουλο τον οποίο θεωρώ εξαιρετικό άνθρωπο και μεγάλο προπονητή. Με την Εθνική έφτασα στην 6η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων στη Φλωρεντία το 1984 στα 1500 μέτρα.
Ερ: Τι σας έχει μείνει απ’ όλη αυτή τη διαδρομή;
Απ: Τα όμορφα χρόνια που πέρασα. Οι παρέες, οι συναθλητές μου. Κυρίως οι συναθλητές μου, τους οποίους αγαπώ και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, γιατί ακόμη είναι φίλοι μου. Τους νιώθω σαν αδέλφια μου. Εχουμε επαφές όλα αυτά τα χρόνια. Μένουν οι άνθρωποι και οι φιλίες που έχεις δημιουργήσει.
Ερ: Εδώ στην Καβάλα εκτός από τον κ. Χαδόλια, υπάρχουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι έδωσαν το στίγμα τους στον κλασσικό αθλητισμό;
Απ: Όλοι οι προπονητές ήταν αρωγοί μας και μας βοηθούσαν. Θα ήθελα να αναφερθώ στον κ. Χατζηεμμανουήλ ο οποίος πολύ διακριτικά και με πολύ χαμηλούς τόνους, προσπαθεί να καταγράψει τα γεγονότα της εποχής εκείνης.
Η συνεισφορά του είναι μεγάλη. Επειδή εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου στο τμήμα ιστορίας της αρχαιολογίας, γνωρίζω ότι όσοι ασχολούνται με την ιστορία, είναι ξεχωριστοί άνθρωποι. Προσφέρουν πάρα πολλά στη νεολαία. Ασχολήθηκα βέβαια και την προπονητική στο Μεσσηνιακό όμως οι υποχρεώσεις με την οικογένεια, τα παιδιά δε με άφησαν να συνεχίσω για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα παιδιά μου ασχολήθηκαν σε μικρή ηλικία με τον αθλητισμό. Ο ένας ο γιος μου ο Κοσμάς μάλιστα είχε κερδίσει και Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στα 300 εμπόδια. Ο Κωνσταντίνους έκανε δρόμους αντοχής. Μετά όμως προτίμησαν τις σπουδές τους.
Ερ: Τι σημαίνει για σας ο κλασσικός αθλητισμός;
Απ: Τα πάντα. Μια ζωή εντελώς διαφορετική. Πρέπει να έχεις αγάπη για να ασχοληθείς. Θέλω να παροτρύνω όλα τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον κλασσικό αθλητισμό. Πιστεύω ότι στην Καβάλα υπάρχουν ταλέντα πολλά.
Ερ: Τι έχει αλλάξει στον κλασσικό αθλητισμό τώρα, σε σχέση με τη δική σας εποχή;
Απ: Τα παιδιά περισσότερο δίνουν βαρύτητα στα μαθήματα, αυτή την εποχή. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο αθλητισμός όμως δεν αλλάζει, παραμένει διαχρονικός. Τα παιδιά τα σημερινά επίσης δε θέλουν να κουράζονται. Εμείς τότε δεν καταλαβαίναμε από κούραση. Πολλές ώρες κάναμε προπόνηση μετά το σχολείο. Τότε στον ΑΟΚ ήταν πολύ καλό το γκρουπ.
Όταν είσαι με καλούς, γίνεσαι και εσύ ακόμη καλύτερος. Τότε ο στίβος της Καβάλας είχε περισσότερες επιτυχίες. Ποσοτικές, όχι ποιοτικές. Ήταν πολλοί αθλητές που ήταν σε υψηλό επίπεδο. Τότε ήταν και καλύτερο το πρόγραμμα της παιδείας.
Όταν μια μέρα το Σάββατο, το αφιερώνεις ολόκληρο στον αθλητισμό, τότε μπορεί κάποιος μέσα από αυτή τη διαδικασία να ανιχνεύσει ταλέντα. Όλα τα σχολεία κατεβαίναμε στο στάδιο. Τώρα πρέπει να παροτρύνουμε τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον κλασσικό αθλητισμό. Διαπλάθει χαρακτήρες και χτίζει αιώνιες φιλίες.
Ερ: Είχατε τότε κάποια ινδάλματα εκείνη την εποχή;
Απ: Όχι δεν είχα. Ξεχώριζα όμως μέσα στο γκρουπ του ΑΟΚ και κάναμε πολύ παρέα με την Ασπασία Πότου. Ήμασταν πολύ φίλες. Ακόμη και τώρα τη ξεχωρίζω. Μάλιστα τρέχαμε και στα ίδια αγωνίσματα.
Την αγαπώ και τώρα πάρα πολύ. Εκτιμώ πολύ επίσης σαν παράγοντα τον κ. Γιάννη Λιούμπα. Με βοήθησε πάρα πολύ και στην προπονητική. Οφείλω να το πω αυτό. Ακόμη θαύμαζα την Πόπη Χάιτα.
Περνούσαμε μικρά παιδάκια έξω από το σπίτι της και βλέπαμε από τη μπαλκονόπορτα τα μετάλλια της και τα κύπελλα της. Την ήξερα σαν αθλήτρια με μεγάλες επιτυχίες. Πρότυπο είχα τη Ρόζα Μότα.
