Μετά από οκταήμερη παραμονή στο Νοσοκομείο Καβάλας, θεωρώ ηθική υποχρέωση να ευχαριστήσω δημόσια όλο το Ιατρικό και Νοσηλευτικό και πάσης φύσεως προσωπικό, όλων των ειδικοτήτων, για την άψογη συμπεριφορά και φροντίδα προς όλους τους πάσχοντες, χωρίς διακρίσεις.
Άξιζαν οι προσπάθειες 1990 – 1992 και 1992 -1993, πρώτα με την προεδρεία του Γκίκα και το 1993 από εμένα, που βάλαμε στο πρόγραμμα τη δημιουργία για Νέο Νοσοκομείο Περιφερειακό στο Νομό Καβάλας.
Αγώνας απελευθέρωσης του καταπατημένου οικοπέδου με δικαστικούς αγώνες, με πρωτοστάτη τον Θανάση Καψή, Νομική και Οικονομική υπηρεσία με τον Απόστολο Μανωλούδη και όλο το διοικητικό συμβούλιο του Νοσοκομείου, σύσσωμο απελευθέρωσαν το καταπατημένο οικόπεδο.
Στην προσπάθεια ανέγερσης συνέβαλαν όλοι οι τοπικοί και πολιτικοί φορείς, με διάφορες συσκέψεις. Ξεκίνησε ο αγώνας και με την παρουσία του Μακαριότατου Προκοπίου που μας ακολουθούσε πάντοτε σεμνός στις υπηρεσίες και υπουργεία.
Καταρχήν πετύχαμε την ανάκληση της απόρριψης της Αίτησής μας από την Περιφέρεια. Έτσι η Αίτηση προχώρησε προς τα αρμόδια υπουργεία. Πάντα υπήρχαν εμπόδια. Στις επισκέψεις στα υπουργεία ήταν πάντοτε παρών ο Μακαριότατος Προκόπιος, οι βουλευτές, οπωσδήποτε ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν στενός φίλος του αρμόδιου υφυπουργείου υγείας και κατόρθωσε πήρε την έγκριση πίστωσης κατασκευής και 300 εκατομμύρια για την μελέτη.
Άλλαξε η κυβέρνηση, αλλά προς τιμήν των μετέπειτα, συνεχίστηκε η προσπάθεια και ολοκληρώθηκε το σπουδαίο έργο. Αυτό το Νέο Νοσοκομείο, όμως δεν έγινε Περιφερειακό. Άξιζε ο κόπος για όλους που συνέβαλαν.
Πρέπει να το χρεώσουμε πολιτικά στον Σπύρο Παπαδόπουλο, όπως χρεώνουμε την Β.Φ.Λ. στον Νίκο Μάρτη και το Αεροδρόμιο στον Γιώργο Παναγιωτόπουλο και με την βοήθεια πάντα όλων των φορέων.
Η λειτουργία του να διαιωνίζεται για το καλό των πολιτών του νομού και όλης της κοινωνίας.
