Έμεινα στην Καρδιολογική Κλινική του Νοσοκομείου Καβάλας μετά από ένα ατύχημα ορθοπεδικής αιτίας για διερεύνηση κάποιων καρδιολογικών ευρημάτων που εμφανίστηκαν λόγω του ατυχήματος.
Ευτυχώς καρδιολογικό πρόβλημά δεν προέκυψε. Τις δύο αυτές μέρες έζησα δύο περιστατικά που με εντυπωσίασαν και τα δύο και έμειναν στη μνήμη μου. Το πρώτο το έχω περιγράψει πριν από καιρό το δεύτερο μου το υπενθύμισε ένα κείμενο που διάβασα για τη νέα Στρατηγική της Ε.Ε για τους Φροντιστές ανήμπορων συνανθρώπων μας.
Συγκεκριμένα την ημέρα που βρισκόμουν σε εκείνο τον Θάλαμο απέναντί μου ακριβώς ήταν ένας ασθενής που έδειχνε ότι δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Θα πρέπει να ήταν στα τελευταία του. Το απόγευμα τον επισκέφτηκαν μια κυρία και ένας κύριος που πρέπει να είχε αφιχθεί από πολύ μακριά.
Ήταν τα παιδιά του. Η κυρία προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με τον ασθενή και ήταν τόσο παρακλητική η φωνή της που παρά τους τρομερούς πόνους μου λόγω του τραύματός μου η προσοχή μου εστιάστηκε σ’ αυτά που διαδραματίζονταν απέναντί μου.
Η κυρία είχε σκύψει επάνω στον πατέρα της, του χάιδευε το πρόσωπο και του έλεγε δυνατά με φωνή λιγωμένη από το κλάμα: -Μπαμπά ξύπνα! Δες ήρθε ο Κώστας μας, για σένα ήρθε Μπαμπά, δες τον, εδώ δίπλα σου είναι, ξύπνα Μπαμπά σε παρακαλώ, ο Κώστας μας Μπαμπά είναι εδώ κοντά σου.
Ο άνδρας, κοντά στα πενήντα μέχρι τότε δε έλεγε τίποτε, είχε βαλαντώσει όμως στο κλάμα. Έκλαιγε με λυγμούς. Στο τέλος στράφηκε στην αδελφή του, κάτι της είπε και εκείνη αποχώρησε. Πήρε μια καρέκλα έκατσε δίπλα του, τον αγκάλιασε και άρχισε να του μιλά.
Το ύφος του έδειχνε ένα πρόσωπο που αγαπούσε πολύ τον άνθρωπο που ήταν στο κρεβάτι και ασφαλώς θα του έλεγε όλα εκείνα που έδεναν Πατέρα και Γιο στην κοινή τους πορεία στον δρόμο της ζωής τους και όλα τα καινούργια που πέτυχε το παλικάρι του εκεί στα ξένα.
Η επίσκεψη κράτησε κοντά στις δυο ώρες και έφυγαν τα παιδιά του ασθενή ασφαλώς απογοητευμένα που δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν με τον Πατέρα τους. Εμένα αυτό το ξεστράτισμά της προσοχής από τα δικά μου απάλυνε τους έντονους πόνους που με βασάνιζαν.
Το βράδυ κατά τις έντεκα ήρθε μια κυρία και άρχιζε να φροντίζει τον ασθενή. Θα καταγράψω όλη την στιχομυθία της κύριας με τον ασθενή γιατί για μένα έχει μεγάλη σημασία: Κύριε Νίκο, Καλησπέρα. Πάλι κοντά σου σήμερα να τα πούμε λίγο.
Τράβηξε το παραβάν γύρω του και άρχισε να ασχολείται μαζί του μιλώντας συνέχεια. Η κουβέντα τους όπως την άκουγα μέσα στο σκοτάδι μου έδινε την εντύπωση μιας ολοκληρωμένης συνομιλίας δυο ανθρώπων. Εικόνα άμεση δεν είχα, αντίληψη της κουβέντας έβγαζα από τις λέξεις που έφταναν στα αυτιά μου, πολλές φορές όχι ολοκληρωμένες.
Έβλεπα την ανθρώπινη σιλουέτα να κινείται περιμετρικά από το κρεβάτι και να κάνει κινήσεις με το κεφάλι που ταυτίζονταν με τα λεγόμενα της. Τα χέρια της ασχολούνταν με την περιποίηση του αρρώστου. Του είπε πρώτα όλα τα νέα που θα έλεγε σε μια φίλη της.
Του είπε και τα δικά της, για τα παιδιά της τον άντρα της. Σε μια στιγμή άκουα να του λέει «Ε, τι να σου πω τώρα κυρ Νίκο, έχεις δίκιο». Ξαφνιάστηκα, τον άνθρωπο αυτό πριν από λίγες ώρες τον παρακαλούσαν τα παιδιά του να ανοίξει τα μάτια του και δεν το έκανε και έπιασε ολόκληρη συζήτηση με την γυναίκα εκείνη;
Ανασηκώθηκα για να δω. Δεν είδα καμιά κίνηση του κατάκοιτου ανθρώπου αλλά εκείνη την στιγμή η γυναίκα άνοιγε το παραβάν λέγοντας «Την κολόνια που σε έβαλα σήμερα είναι σαν του άντρα μου και θα σου αρέσει, ξεκουράσου τώρα, εγώ θα σε προσέχω».
Έμεινε ξάγρυπνη μέχρι το πρωί και κάθε μισή ώρα πήγαινε στο προσκέφαλό του και παρακολουθούσε την αναπνοή του. Στις έξι ώρα το πρωί έφυγε αφού πήγε κοντά του λέγοντας, -Άντε εγώ φεύγω τώρα θα τα πούμε το βράδυ πάλι. Κοίταξε μη μου φύγεις καημένε, να το ξέρεις θα θυμώσω.
Δεν ξέρω την παραπέρα εξέλιξη του κύριου Νίκου, με τέτοιο όμως Άγγελο που τον φρόντιζε θα είχε το καλύτερο κατευόδιο στο μεγάλο του ταξίδι. Κυρία μου δεν ξέρω αν σας λένε Μαρία ή Ελένη ή Σοφία αλλά θέλω να σας δώσω συγχαρητήρια μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για την τόση αγάπη που προσφέρετε στους ανήμπορους ανθρώπους κατά την εξάσκηση του λειτουργήματος σας, εύχομαι να είστε καλά.
Παναγιώτης Φώτου
