Βαρύ το πένθος και μεγάλος ο πόνος για αυτούς που έμειναν, τους πιο κοντινούς τους, από τους 57 που χάθηκαν σε εκείνο το αδιανόητο έγκλημα που έγινε στα Τέμπη.
Η θλίψη μεγάλη για όλους μας, για τα νέα παιδιά που άφησαν την ζωή τους μέσα στα λιωμένα σίδερα της αμαξοστοιχίας. Φταίω εγώ, αλλά φταις και εσύ, φταίμε δηλαδή όλοι μας. Φταίμε γιατί αφήσαμε την Δημοκρατία μας να την βιάσουν αναίσχυντα και μετά να την εκπορνεύσουν με τον χειρότερο τρόπο προς ίδιο όφελος.
Κατόρθωσαν να μας εκμαυλίσουν όλους και γίναμε όργανα και συνένοχοι στο διαρκές έγκλημα. Την ψήφο μας που είχε την έννοια της ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ της Αρχής την έκαναν ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ και μας μοίραζαν καθρεφτάκια που δεν τους ανήκαν και εμείς συνωστιζόμασταν στα γραφεία τους για να έχουμε τη εύνοια τους.
Μια θεσούλα στο δημόσιο όχι για προσφορά έργου αλλά για την βόλεψη μας. Προμετωπίδα όλων των προγραμμάτων τους η ΑΞΙΟΚΡΑΤΕΊΑ. Θυμάμαι εκείνο το μακρινό 61, ένα απόγευμα στην Πλατεία Αριστοτέλους που ακούσαμε για πρώτη φορά από τον Γέρο της Δημοκρατίας τις λέξεις ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΕΙΑ και κλαίγαμε.
Κλαίγαμε εμείς που για να αντέξουμε τα έξοδα τότε των σπουδών δουλεύαμε στα γιαπιά και τα χέρια που υψώναμε ήταν ροζιασμένα στα είκοσι μας χρόνια. Την πιστέψαμε την λέξη αυτή και την κάναμε σημαία μας -ΑΞΙΟΚΡΑΤΕΙΑ- προσπαθήσαμε να είμαστε οι άξιοι αλλά γελαστήκαμε και γελαστήκαμε από όλους.
Άξιοι για τους Ηγέτες τους ήταν τα παιδιά τους, τα βαφτιστικά τους, οι οικογένειες τους και όχι ο Λαός. Οι άξιοι της Διοίκησης αναδεικνύονταν από τα βουλευτικά γραφεία πρώτα και μετά από τον άκρατο κομματικό συνδικαλισμό. Αυτοί είναι που δημιούργησαν την απαξίωση των Δημοσίων Υπηρεσιών με την ανυπαρξία ελέγχου και πειθαρχίας.
Υπήρχαν στελέχη άξια με σπουδές και γνώσεις στην Διοίκηση των Επιχειρήσεων τα οποία ή ήταν παραγκωνισμένα ή δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν τις γνώσεις τους γιατί ο άσχετος συνδικαλιστής δεν θα τον άφηνε – θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους συνήθως τεμπέληδες και ανίδεους.
Η πειθαρχία κατέρρευσε. Πολλές φορές το έργο γίνονταν μόνο από τις δυνάμεις αδρανείας και από ομάδες φιλότιμων υπαλλήλων που πίστευαν στην αποστολή τους. Η παροχή της ποιότητας της προσφερόμενης υπηρεσίας χειρίστη στους πολίτες που από αφεντικά, γιατί το χρήμα τους ήταν αυτό που τους μισθοδοτούσε, γίνονταν ικέτες.
Αφού δεν υπήρχε έλεγχος καταστρατηγούνταν τα πάντα. Αποχωρήσεις από την υπηρεσία πριν την λήξη του ωραρίου, άτυπες άδειες και πολυήμερες απουσίες με άδεια ασθενείας που δίνονταν από γιατρούς με ελαστική συνείδηση.
Μερικοί από τους προϊσταμένους για να γίνουν πιο αρεστοί καθιέρωσαν τα μεσημεριανά ούζα και αυτό κατόπιν έγιναν θεσμός. Αυτά όλα δεν ξέρω αν έγιναν προγραμματισμένα από την εξουσία για να αποδειχθεί ότι το κράτος είναι αναξιόπιστο και δεν μπορεί να γίνει επιχειρηματίας.
Αλλιώς πως θα μπορούσε αλήθεια να πουληθεί ο κερδοφόρος ΟΤΕ στον Γερμανικό Κρατικό Φορέα, ο ΟΣΕ στους κρατικούς Σιδηρόδρομους της Ιταλίας και πρόσφατα η ΔΕΗ στους ιδιώτες;
Αυτό το μπάχαλο που περιγράφω παραπάνω συνέβαινε στον Σταθμό της Λαρίσης εκείνο το βράδυ της 28ΗΣ Φεβρουαρίου, κάποιοι άφησαν την θέση ευθύνης τους κάποιες ώρες πιο μπροστά, κάποιοι έστησαν παρτάκι και ο εγκληματικά ανίδεος Σταθμάρχης αφέθηκε μόνος του για να διαπιστώσει από την αστυνομία την ΤΡΑΚΑ.
Μια ΤΡΑΚΑ όμως που έστειλε στον άλλο κόσμο 57 νέους ανθρώπους και η ευθύνη είναι όλων μας. Εμείς επιτρέψαμε να πάρει αυτή την θέση ο αξιοθρήνητος Σταθμάρχης και όλα έγιναν με την ανοχή μας διαχρονικά.
Παναγιώτης Φώτου
