Ο συνδικαλιστής εκπαιδευτικός, δάσκαλος στην περιοχή του Παγγαίου, Στέργιος Κεχαγιάς, στην πρόταση γενική συνέλευση των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης νομού Καβάλας, ζήτησε και πήρε το λόγο. Η ομιλία για γενικότερα θέματα του κλάδου και του συνδικαλισμού, είναι η ακόλουθη:
Συναδέρφισσες συνάδερφοι
Ζώντας από κοντά το συνέδριο της ΔΟΕ τον Ιούνιο που μας πέρασε αλλά και αυτό της ΑΔΕΔΥ την προηγούμενη εβδομάδα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μεταξύ σας περισσότερο θα έλεγα προβληματισμένος για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος στο κατήφορο του οποίου έχουμε βάλει λίγο πολύ όλες οι παρατάξεις το χεράκι μας άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.
Ακόμη και τελευταία λες και είμαστε στρουθοκάμηλοι και δεν καταλαβαίνουμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε που έχουμε οδηγηθεί .
Ζούμε σε μια εποχή που Οι ανήθικοι υπερασπιστές της ηθικής χρησιμοποιούν την ανηθικότητα τους σαν στοιχείο της ηθικής αναγάγωντας τον εαυτό τους σαν μεσολαβητή ανάμεσα στην ανηθικότητα και την ηθική, θεωρώντας την ηθική σαν προνόμιο δικό τους και την ανηθικότητα σαν προνόμιο των αντιπάλων τους. Στην ουσία η ανηθικότητα της ηθικής τους, μετατρέπεται σε ηθική της ανηθικότητας, προβάλλοντας την ηθική σαν μέρος της ανηθικότητας δημιουργώντας καινούργια σύνορα ανάμεσα στην ηθική και την ανηθικότητα που μόνο αυτοί ορίζουν.
Η αντιφατικότητα της πράξης δεν μπορεί, με λίγα λόγια να ορίσει το πλαίσιο της λειτουργίας της και να οριστεί από αυτό. Η ρευστότητα αυτής της κατάστασης αφήνει το πεδίο ελεύθερο στους ανήθικους υπερασπιστές της ηθικής και τους ηθικούς υπερασπιστές της ανηθικότητας να σηματοδοτούν την κάθε ενέργεια σύμφωνα με τους στόχους τους που συγχρόνως καθορίζουν και το νέο πλαίσιο της εξουσίας τους.
Δεν είναι ώρα όμως για πολεμικές κραυγές-καταγγελίες – διακινούμενα έγγραφα και μομφές.
Κουράσαμε τον κόσμο με τις συμπεριφορές μας στηρίζοντας πολλές φορές λανθασμένες πολιτικές επιλογές σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής.
Φθάνει πια με τον συνδικαλισμό της καλτσοδέτας.((Γκάρτερ- Λίβερπουλ 1980-Συναλλαγές-συνδικαλιστές αναδιπλώσεων – ελαστικότητας συνειδήσεων)
Η προφανής αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος, 7 χρόνια μετά το ξέσπασμα της αδιανόητης μέχρι το 2009 οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, να διατυπώσει ένα πειστικό λόγο τόσο προς τους εργαζόμενους, τους οποίους εκπροσωπεί, όσο και προς την κοινωνία και η συνακόλουθη αποτυχία να συσπειρώσει τα μέλη του σε διεκδικητικούς αγώνες και να διαμορφώσει κοινωνικές συμμαχίες καταδεικνύεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο και από το αδιέξοδο που συντηρείται καθημερινά.
Η προσπάθεια να καλυφθούν τα αδιέξοδα πίσω από μονότονες επαναλαμβανόμενες φράσεις κατά του «νεοφιλελευθερισμού» και των μνημονίων της Τρόικας και της Ε.Ε., η το ίδιο μονότονη και στείρα επίκληση της αγωνιστικότητας και της διάρκειας των κινητοποιήσεων (σαν να πρόκειται για πίτσα με το μέτρο), της ταξικότητας και του προσδιορισμού του «εχθρού» (Κυβέρνηση, Ε.Ε., Διεθνής Καπιταλισμός, «κυβερνητικός συνδικαλισμός» κ.λπ.) δημιουργεί διαχωριστικές γραμμές όχι μόνο με εκείνους που επιχειρεί να «βάλει απέναντι» και να περιθωριοποιήσει αλλά και μεταξύ εκείνων που υποτίθεται ότι είναι στην «ίδια πλευρά» της «προόδου και της ανατροπής» αφού οι κομματικές σκοπιμότητες ή οι ιδεοληπτικοί δογματισμοί εμποδίζουν την συγκρότηση ενός κοινού μετώπου.
Τα προβλήματα ασφαλώς δεν είναι καινούργια.
Όμως είναι εκπληκτικό ότι τώρα στην εποχή της ανεργίας του 30%, της εργασιακής ανασφάλειας, των κοινωνικών αδιεξόδων, της δραματικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου και των κοινωνικών υπηρεσιών εμείς συνεχίζουμε να «παίζουμε το ίδιο έργο».
Η κοινωνία πιέζεται ασφυκτικά καθώς έχει οικονομικά στερέψει.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο εκπαιδευτικός χώρος είναι από την φύση του ευαίσθητος
Πολιτικές εκπαιδευτικές και οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές αποτυπώνουν κοινωνικά και εκπαιδευτικά προβλήματα αλλά και κοινωνικές αξίες σε μαθητές εκπαιδευτικούς γονείς οι οποίοι περιμένουν μια καλή εκπαίδευση με τη έννοια της Παιδείας.
Πεπεισμένοι όμως ότι ο γιαλός είναι στραβός εξακολουθούμε να αρμενίζουμε στραβά.
Δύο κατά την άποψη μου είναι τα κύρια προβλήματα
Α) Η διαμόρφωση συνθηκών και δομών ουσιαστικής συνοχής και η προώθηση διαδικασιών συμμετοχής και συσπείρωσης των εργαζομένων. Η διαμόρφωση των προϋποθέσεων μιας ουσιαστικής συλλογικότητας που θα δίνει προτεραιότητα στην ενότητα τη συνοχή και τη μαζικότητα και θα θέτει αναχώματα στη διαβρωτική προσπάθεια «επιβολής» πλασματικών πλειοψηφιών ή ουτοπικών κενολογιών και ιδεολογημάτων.
Β) Η διαμόρφωση σύγχρονου και ρεαλιστικού πλαισίου αρχών και θέσεων και η διατύπωση ουσιαστικού λόγου κατανοητού από τους συναδέλφους και την κοινωνία. Η διαμόρφωση των θέσεων: για τις σχέσεις Δημόσιας Διοίκησης και κοινωνίας, για την ανάγκη ιεράρχησης των κοινωνικών αγαθών, για τις προϋποθέσεις ποιότητας και κόστους ως προσδιοριστικών παραγόντων της έννοιας του κοινωνικού αγαθού της παιδείας
Ο σεβασμός η κατανόηση η αλληλεγγύη η ανιδιοτέλεια η συμπόρευση καθιστούν πυλώνες ενός ενιαίου εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος .
Η συνδικαλιστική αλληλεγγύη πρέπει να αποτελεί την βάση μας .
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ότι πρώτα από όλα πρέπει να μας προβληματίσουν και να αλλάξουμε εμείς σκεπτικό και κριτήρια για το πως αξιολογούμε και επιλέγουμε συνδικαλιστικές πολιτικές.
Στάσεις στιγμής εξελίσσονται και γίνονται στάσης ζωής.
Επαναπροσδιορισμός προσέγγισης των νέων καθώς έχουμε απωλέσει μεγάλο κεφάλαιο συνδικαλιστικό σε ήσσονος σημασίας θέματα και στα μείζονος έχουμε χρεοκοπήσει. ( Εικόνα ΑΔΕΔΥ με γερασμένους αντιπροσώπους)
Η πολιτική του διαίρει και βασίλευε έχει για καλά στο πετσί μας
Η δύναμη μιας καλά οργανωμένης μειοψηφίας είναι πολύ πιο μεγάλη από μια ανοργάνωτη πλειοψηφία.
Κατά συνέπεια θα πρέπει να πορευτούμε με οργανωμένα σύνολα με συγκεκριμένες βάσεις πλαίσια διεκδίκησης και κοινά συμφέροντά.
Ας βάλουμε λοιπόν ο καθένας μας πλάτη , σε μια εποχή έχει διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας , για ένα καλύτερο συνδικαλιστικό κίνημα χωρίς αστείες μικρότητες διακινήσεις εγγράφων που οι μόνες καλές υπηρεσίες που παρέχουν είναι στην απαξίωση του κινήματος.
Ο πανικός άλλωστε είναι κακός σύμμαχος άσχετα αν προσφέρει σε κάποιους πόντους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών.
Ένα συνδικαλιστικό κίνημα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής.
Μπορεί και πρέπει να συμβάλλει στην επιστροφή της ελπίδας στις ζωές μας.
Μπορεί και πρέπει να συμβάλλει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα σχολείο γνώσεων δεξιοτήτων,πολιτισμού αξιών για ένα σχολείο που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της αποχής μας.
Μπορεί και πρέπει να έχει ως βασική επιδίωξη την επίτευξη υψηλότερης εκπαίδευσης ώστε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιάμας
Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει όχι μόνο να είναι άγονο αλλά θα διευρύνει τα προβλήματα αφού θα περιοριστεί σε στείρες αντιπαραθέσεις αντί να αναζητήσει λύσεις στα εμφανή αδιέξοδα που έχουμε οδηγηθεί και από δικά μας μεγάλα λάθη θέσεων (ή ανυπαρξίας θέσεων), στρατηγικής, τακτικής και οργάνωσης.
