Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Η ανταλλαγή Παλαιστινίων ομήρων κρατούμενων από το Ισραήλ και Εβραίων από την Χαμάς ως επίσης και η τραγική δολοφονία ενός νέου Γάλλου, κυριάρχησαν στην επικαιρότητα του τελευταίου δεκαημέρου στη χώρα του Εμίλ Ζολά.
Βλακώδη ειρωνικά σχόλια για το «μοντέρνο» περιμετρικό κούρεμα, ψηλά-ψηλά γύρω από το κεφάλι, ενός ατόμου, πιθανώς μεταξύ άλλων λόγων, έγινε η αιτία για τον φόνου του δεκαεξάχρονου Θωμά (Thomas) σε μια κοινότητα του νομού Ντρόμ (Drôme) στη νοτιοανατολική Γαλλία.
Το γεγονός απετέλεσε για πολλές ημέρες το πρώτο θέμα στις τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές και γραπτές ειδήσεις των εφημερίδων, με πολύωρες και κουτσομπουλίστικες περιγραφές των συμβάντων.
Μια εβδομάδα αργότερα, επακολούθησανστη γειτονική πόλη (Romans της οποίας η δημαρχίνα απειλήθηκε με αποκεφαλισμό!) αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας (Bretagne, Lyon) βίαιες διαμαρτυρίες-διαδηλώσεις.
Διοργανώθηκαν από ακροδεξιούς που ταυτίζονται με τους νεοναζί και που δεν δίστασαν να παρελάσουν εμφαντικώς στους δρόμους πόλεων κραυγάζοντες: «μπλέ, άσπρο, κόκκινο είμαστε Γάλλοι», (είναι τα χρώματα της γαλλικής σημαίας) και «εδώ είναι Γαλλία, έξω οι μετανάστες».
Απέδωσαν επίσης τιμές στο όνομα Σαρλ Μαρτέλ (Charles Martel), Γάλλο στρατιωτικό ηγέτη που το έτος 732, πλησίον της πόλεως Ποατιέ (Poitiers)σταμάτησε επιτυχώς την επέλαση αραβο-μουσουλμάνικου στρατεύματος στην Ευρώπη.
Είναι ο παππούς του Καρλομάγνου, αποκαλούμενου βασιλέα των Φράγκων που επεξέτεινε σημαντικά το βασίλειό του στην Ευρώπη, και ίδρυσε την «Αγία Ρωμαïκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Κράτους».
Μερικοί ιστορικοί θεωρούν ότι αυτή η μάχη αποτελεί νίκη των Ευρωπαίων εναντίον του «Απίστου». Κατά παράδοση, πολλοί Γάλλοι, εχθρικοί στη παρουσία Αράβων-μουσουλμάνων στην χώρα τους αναθυμούνται την μάχη Ποατιέ μνημονεύοντας το όνομα Μαρτέλ.
Η εξέλιξη των γεγονότων έλαβε χώρα στην κοινότητα ονόματι Κρεπόλόπου επραγματοποιείτο με την παρουσία 450 ατόμων ένας χορός που γίνεται παραδοσιακά επ’ ευκαιρία του ερχομού του χειμώνος.
Ο κόσμος διασκέδαζε αμέριμνος όταν μια ομάδα μερικών ατόμων μεταξύ των οποίων και μερικοί μελαμψού χρώματος νέοι, προσπάθησαν να εισέλθουν στην αίθουσα χορού, σ’ ένα δε άτομο δεν επετράπη η είσοδος στο χώρο.
Πολλά ελέχθησαν και εγράφησαν για τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν. Σύμφωνα με τους παριστάμενους ανταλλάχθηκαν, όπως ήδη αναφέρθηκε, κοροïδευτικές κουβέντες για το κούρεμα των μαλλιών μεταξύ των παρόντων και των απρόσκλητων εισελθόντων.
Μερικοί δημοσιογράφοι αναρωτήθηκαν μήπως επρόκειτο για μια αποστολή ποινής, τιμωρίας, για ποιόν όμως; Η δικαστική έρευνα είναι πολύπλοκη, δεν διευκρίνισε ποιος ειρωνεύτηκε και ποιόν, οι διασκεδάζοντες ή οι απρόσκλητοι;
Εν πάση περιπτώσει μερικά άτομα με την προτροπή των νεοαφιχθέντων βγήκαν από την αίθουσα ανταλλάσσοντας βαριές κουβέντες,πιάστηκαν εν συνεχεία στα χέρια και αίφνης ο Θωμάς μαχαιρωμένος έπεφτε αιμόφυρτος και σε λίγο εξέπνεε.
Ποιοί ήταν «απρόσκλητοι»; Οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση αρνήθηκαν την στιγμή που γράφτηκαν αυτές οι γραμμές να δώσουν στην δημοσιότητα τα ονόματά και τα επίθετά των «απρόσκλητων».
Ο εισαγγελεύς κράτησε μια συνετή στάση. Ο Τύπος αναρωτήθηκε, μήπως επρόκειτο για ρατσιστικό έγκλημα ή ξέσπασμα βίας στο τέλος μιας νυκτερινής διασκεδάσεως όπως συμβαίνει στους λαïκούς χορούς στη Γαλλία;
Για την αχαλίνωτη Δεξιά οι υπεύθυνοι είναι οι κατοικούντες στις λαïκές συνοικίες της γειτονικής των γεγονότων πόλεως που αντιτίθενται στους Λευκούς και που ήλθαν στο χωριό για να τρομοκρατήσουν τους διασκεδάζοντες.
Ο εντεταλμένος κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε, μια εβδομάδα μετά, ότι «δεν ήταν ένα μικρογεγονός ποικίλης ύλης, ούτε μια συμπλοκή, υπάρχει ένας κίνδυνος μετατροπής της κοινωνίας μας».
Δεν διευκρίνισε την φύση του κινδύνου. Απαντώντας στον κυβερνητικό εκπρόσωπο,ο γενικός γραμματεύς του ΚΚΓ δήλωσε ότι: «η ακραία Δεξιά μας οδηγεί προς τον αυτοκινητόδρομο του εμφυλίου πολέμου στην Ευρώπη».
Εάν κρίνει κανείς από την μέχρι στιγμής απαγόρευση για προληπτικούς λόγους δημοσιεύσεως των ονομάτων των νέων μπορεί να συμπεράνει ότι η προφορά πατρωνύμων μερικών «απρόσκλητων» δεν είχε γαλλική ηχώ (μάλλον επρόκειτο για αραβικά) παρόλο ότι οι φέροντες αυτά είναι όλοι τους Γάλλοι υπήκοοι.
Σκοτεινή ιστορία πολιτικής υφής που θα απέβλεπε στη δημιουργία χάσματος μεταξύ των νέων προερχομένων από γονείς μετανάστες και «καθαρόαιμων» εγγενών Γάλλων. Είναι πιθανό ότι η κυβέρνηση θα απαγόρευσε την δημοσίευση των ονομάτων επειδή φοβήθηκε την επανάληψη των βίαιων γεγονότων της περασμένης ανοίξεως, όταν ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα νεαρό μουσουλμάνο, o οποίος είχε αρνηθεί να επιδείξει το δίπλωμα οδηγήσεως του.
Εξεγερθέντες κατά της δολοφονίας, οι ομόθρησκοί του των παρισινών προαστίων, έκαψαν αυτοκίνητα, λεηλάτησαν καταστήματα, δημιούργησαν ατμόσφαιρα φόβου στους δρόμους, εν ολίγοις έκαναν τα πάντα γης Μαδιάμ.
Συμπερασματικώς μπορούμε να πούμε ότι είναι δύσκολη η ενσωμάτωση σε μια κοινωνία ατόμων που γεννήθηκαν σε μια χώρα της δυτικής Ευρώπης με τις όποιες αξίες της και των οποίων οι γονείς και οι παππούδες έζησαν σε μια άλλη μεσανατολική και δη αποικιοκρατούμενη χώρα και γνώρισαν στο πετσί τους την βία των κατακτητών…
Y.S. Επ’ ευκαιρία του θανάτου του Β. Βασιλικού ο γαλλικός Τύπος αφιέρωσε αρκετά σχόλια στο γεγονός. Η εφημερίδα Λε Μόντ έγραψε, σε μια εκτενή στήλη της στην ψηφιακή έκδοση της Πέμπτης 30 Νοεμβρίου, ένα επαινετικό σχόλιο για την πολυσυγγραφική δραστηριότητα του αποθανόντος.
Πληροφορεί τους αναγνώστες ότι γεννήθηκε το 1933 στην Καβάλα και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη, στην Βόρειο Ελλάδα. Υπήρξε μαθητής του γαλλικού λυκείου της πόλεως και έτρεφε πάθος για (τους συγγραφείς) Α. Ζίντ, Ζ. Π. Σάρτρ και Α. Καμύ (Gide, Cartre, Camus).
Προσθέτω ότι σύχναζε στο μπιστρό Σαιντ Κλώντ, βουλεβάρ το Σαίντ-Ζερμαίν ντε Πρέ, που σύχναζαν τότε πολλοί Έλληνες. Έγραψε σειρά άρθρων τα χρόνια ‘60-‘70 στον εβδομαδιαίο «Ταχυδρόμο» τιτλοφορούμενα, εάν θυμάμαι καλά «Οι έξω των τειχών».
