Η πολλοστή προσπάθεια, τόσο επαίσχυντη όσο και αχρεία, του ιταλικού Κράτους να ικανοποιήσει τη δίψα του για εκδίκηση κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, Κράτος που μαίνονταν εναντίον δέκα Ιταλών πολιτικών εξορίστων που ζουν και εργάζονται στη Γαλλία εδώ και 40 χρόνια.
Η Chambre de l’Instruction του Εφετείου του Παρισιού κήρυξε χθες μια «avis défavorable«, δυσμενή γνώμη σχετικά με το αίτημα έκδοσης που ζήτησε η Ιταλία εναντίον τους.
Αυτή που βαφτίστηκε ως η επιχείρηση «Κόκκινες Σκιές» καταλήγει λοιπόν με μια ολοκληρωτική αποτυχία για το ιταλικό Κράτος, παρά την επικοινωνιακή βουή στα μέσα ενημέρωσης και τα πρόστυχα άρθρα του κυρίαρχου Τύπου που διψούν για εκδίκηση, μετά τη σύλληψη, a seguito dell’ arresto πριν από ένα χρόνο μερικών από αυτούς τους εξόριστους με επικεφαλής τη γαλλική αντιτρομοκρατική Διεύθυνση (SDAT) σε συνεργασία με την ιταλική Αστυνομική Αντιτρομοκρατική και την Υπηρεσία διεθνούς συνεργασίας της Criminalpol.
Στη χθεσινή ακρόαση ήταν παρόντες οι Enzo Calvitti, Narciso Manenti, Giovanni Alimonti, Roberta Cappelli, Marina Petrella, Sergio Tornaghi, Maurizio di Marzio, Raffaele Ventura και Luigi Bergamin. Ο μόνος απών ήταν ο Giorgio Pietrostefani, του οποίου οι σοβαρές συνθήκες υγείας δεν του είχαν ήδη επιτρέψει να είναι παρών στις προηγούμενες ακροάσεις που τον αφορούσαν.
Παρόντες στο Δικαστήριο ήταν και κάποιοι προβοκάτορες που, με επικεφαλής τον βουλευτή της Λέγκα Ντανιέλε Μπελότι, deputato della Lega Daniele Belotti, φώναξαν «δολοφόνοι» ενώ διαβάζονταν η απόφαση. Ήλπιζαν σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, δηλαδή να δουν αυτούς τους εξόριστους (κυρίως στα εβδομήντα τους) να καταδικάζονται σε ποινές φυλάκισης με απάνθρωπες ψυχοσωματικές συνθήκες, επιπτώσεις.
Το PD-δημοκρατικό κόμμα εκφράζει «απογοήτευση» για αυτή την απόφαση, κρίνοντάς την ως «βαριά απόφαση, ενοχλητική» επικαλούμενο «τα βάσανα των συγγενών και τη μνήμη των θυμάτων», ξεχνώντας τους χιλιάδες νέους, αγωνιστές και μη, που σκοτώθηκαν από τη βία των φασιστικών και κρατικών σφαγών ή βασανίστηκαν σε αστυνομικά τμήματα και ειδικές φυλακές.
Ζοφερές εκτιμήσεις, απαίσιες, από δύο κόμματα που βρίσκονται ενωμένα υπό την κυβέρνηση Ντράγκι, βαφτισμένη ακριβώς από τη σύλληψη εξόριστων στη Γαλλία, η οποία είχε αυξήσει την αύρα νομιμοποίησης που χτίστηκε από τα υποχείρια mainstream μέσα ενημέρωσης γύρω από τον «Super Mario» ως σωτήρα της πατρίδας.
Από την άλλη πλευρά, αντιθέτως, η φετινή χρονιά ήρθε αντιμέτωπη με μια οδυνηρή διάθεση και συναισθηματική κατάσταση, με τον φόβο να δούμε κατεστραμμένη μια ολόκληρη ζωή που χτίστηκε ξανά με θυσίες και δυσκολίες αυτά τα 40 χρόνια στη Γαλλία: οικογενειακές σχέσεις, φιλίες, δεσμεύσεις στον κοινωνικό τομέα, παράλληλα με μια άψογη συμπεριφορά πάντα υπό παρακολούθηση.
Ένας φόβος που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητός όταν, μετά τη σύλληψη του Cesare Battisti στη Βολιβία και την έκδοσή του στην Ιταλία, η οποία χαιρετίστηκε ένθερμα στα μέσα ενημέρωσης από τους Salvini και Di Maio, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Sergio Mattarella εύχονταν πως «όλοι οι φυγάδες που τράπηκαν σε φυγή στο εξωτερικό» να «παραδοθούν στην ιταλική δικαιοσύνη για να εκτίσουν την ποινή τους για τα σοβαρά εγκλήματα που διέπραξαν”.
Αν κάποιος ήλπιζε σε μια «γρήγορη έκδοση», στην πραγματικότητα η επιχείρηση είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει l’operazione aveva cominciato a sgonfiarsi ήδη από τις πρώτες εβδομάδες της. Μια μακρά σειρά ακροάσεων πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, una lunga serie di udienze, συχνά αναβάλλονταν για να επιτραπεί η αποστολή από την Ιταλία «συμπληρωματικών πληροφοριών» σχετικά με τις καταδικαστικές αποφάσεις που επιβλήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις πριν από 30 και πλέον χρόνια, επιπλέον των στοιχείων που αφορούν την παραγραφή των αδικημάτων και την καταδίκη ερήμην.
Η γαλλική δικαιοσύνη απέρριψε το αίτημα έκδοσης, παρά τις πολιτικές προσπάθειες να επηρεαστεί η απόφαση: από την παρουσία του δικηγόρου William Julié ως εκπροσώπου του ιταλικού Κράτους έως τις δηλώσεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης της Γαλλίας Eric Dupond-Moretti, ο οποίος είχε συγκρίνει τους « πρώην ιταλούς τρομοκράτες» Eric Dupond-Moretti, il quale aveva paragonato gli “ex terroristi italiani” που συνελήφθησαν στη Γαλλία με τους τζιχαντιστές της σφαγής του Μπατακλάν: «Θα δεχόμασταν ποτέ ένας από τους τρομοκράτες του Μπατακλάν, για παράδειγμα, να πάει να ζήσει ήσυχα για 40 χρόνια στην Ιταλία;”.
Αποφεύχθηκε ο κίνδυνος τα σώματα και οι μνήμες αυτών των εξόριστων, οι οποίοι στη Γαλλία βρήκαν μια de facto μορφή «ασύλου» χάρη στις αρχές του κοινώς γνωστού «δόγματος Μιτεράν», να γίνουν διαπραγματευτικό χαρτί μεταξύ της γαλλικής και της ιταλικής κυβέρνησης για να ενισχύσουν την μεταξύ τους συνεννόηση.
Ωστόσο, η φαύλη συνεργασία τους θα συνεχιστεί σε επίπεδο ασφάλειας, στη στρατιωτική κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία και σε άλλες στρατηγικές διεθνείς πτυχές από την Αφρική έως τη Μέση Ανατολή.
Αυτούς τους μήνες της «δικαστικής μάχης», η αλληλεγγύη με τους εξόριστους που κινδύνευαν με έκδοση δεν έλειψε ποτέ. Εκτός από την έκκληση Oltre all’appello που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μάιο στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, υπογεγραμμένη από περισσότερα από 300 άτομα που ανήκουν στον ακαδημαϊκό, πολιτιστικό και σωματειακό κόσμο, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα κείμενο un testo επαγγελματιών ψυχικής υγείας όπου μια πιθανή έκδοση χαρακτηρίζεται ως μια «υπαρξιακή καταστροφή”.
Δίχως να ξεχνάμε την επιστολή la lettera που παρέδωσε ο καθηγητής Luciano Vasapollo, διευθυντής του Δικτύου των Κομουνιστών και εκπρόσωπου του «Δικτύου διανοουμένων και καλλιτεχνών προς υπεράσπιση της ανθρωπότητας», στον Πάπα Φραγκίσκο τον περασμένο δεκέμβριο.
Η επίσημη απάντηση risposta ufficiale, που έφτασε από έναν από τους ανώτατους αξιωματούχους της Γραμματείας του Κράτους του Βατικανού, εφιστούσε την προσοχή παρατηρώντας πώς το «δικαστικό ζήτημα προκαλεί ανησυχία σε διάφορους ανθρώπους και τις οικογένειές τους» με την ευχή «οι θεμιτές επιδιώξεις του καθενός μπορούν να πραγματοποιηθούν, εμπνέοντας στον σεβασμό της δικαιοσύνης συγκεκριμένες χειρονομίες αμοιβαίας κατανόησης και συμφιλίωσης”.
Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς, το Δίκτυο των Κομουνιστών διοργάνωσε πολυάριθμες προβολές-συζητήσεις, σε Ιταλία και Γαλλία, του μίνι ντοκιμαντέρ, del mini-documentario “Le radici per aria. Appunti per una Storia di classe” »Οι ρίζες στον αέρα. Σημειώσεις για μια Ταξική Ιστορία΄΄ με στόχο την ανασυγκρότηση του κόκκινου νήματος που συνδέει την εμπειρία εκείνων των χρόνων με την τρέχουσα κατάσταση και την προοπτική μελλοντικού κοινωνικού μετασχηματισμού, για να βοηθήσει στην κατανόηση των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων των δεκαετιών του ’60 και του ’70 στην Ιταλία, τους λόγους αυτής της πολιτικής σύγκρουσης και γιατί το Κράτος δεν θέλει να κλείσει εκείνo τον κύκλο και τι φοβάται ακόμη.
Σήμερα η εκδίκηση του ιταλικού Κράτους έχει υποστεί μια μεγάλη ήττα. εναπόκειται σε εμάς να συνεχίσουμε να διαφυλάσσουμε την ιστορικοπολιτική μνήμη εκείνων των αγώνων και να προωθήσουμε τη διεκδίκηση για μια κοινωνική αμνηστία για τα «πολιτικά εγκλήματα» του χθες και του σήμερα ως viaticum για να σπάσουμε το κλουβί του «δικαίου του εχθρού» στο οποίο φυλακίστηκαν τα χρόνια ’70 και εξακολουθούν να θέλουν να διατηρούν σε κατάσταση εγκλεισμού την ταξική πάλη στη Χώρα μας.
της Redazione Contropiano Συντακτικής ομάδας
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
