Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Αβίωτη ήταν η ζωή αυτές τις τελευταίες μέρες Νοεμβρίου των κατοίκων της βόρειας παραθαλάσσιας Γαλλίας (Νορμανδία, Βρετάννη και Πα-ντε-Καλαί). Κλειστά σχολεία και βρεφοκομιοί κατά δεκάδες στην τελευταία περιοχή.
Ευτυχώς αρχές της περασμένης εβδομάδος, εμειώθησαν κάπως σε αυτή την περιοχή οι δυνατοί άνεμοι και οι βροχοπτώσεις και επέτρεψαν στους κατοίκους τους να διαπιστώσουν με πόνο ψυχής (και πορτοφολιού) τις επελθούσες καταστροφές.
Δικαίως η γαλλική Επανάσταση ονόμασε τον εν λόγω μήνα ομιχλώδη (Brumaire), οι δε μαρξιστές αναφερόμενοι στο βιβλίο του Μαρξ «Το πραξικόπημα της 18ης Brumaire» μας έδωσαν την ευκαιρία (στη νεότητά μας) να γνωρίσουμε τα γεγονότα του 1799 που έφεραν στην εξουσία τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Νοέμβριος λοιπόν παντοίων ταλαιπωριών. Κλειστά ερμητικώς τα παραθυρόφυλλα λόγω του σφοδρού και θυελλώδους πνέοντος ανέμου στην βορειοδυτική Γαλλία,λίγο πιο κάτω μισοσκότεινες οικοδομές και κατοικήσιμοι χώροι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, χωριά αποκλεισθέντα από σφοδρές βροχοπτώσεις όχι μόνο στη βόρεια Γαλλία αλλά και στις δυτικώς του Ατλαντικού ωραίες, όπως η Λα Ροσέλλ, παραλιακές πόλεις, είχαν αλλάξει μορφή και μεταβληθεί σε λιμνάζουσες εκτάσεις.
Στις πλατείες και τις παρόδους των κεντρικών δρόμων, πελάτες-αγοραστές που συνήθως επισκέπτονται τα σαββατοκύριακα τα γραφικά παζάρια της παρισινής περιοχής, μετριούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού, υπαίθριοι έμποροι που, καιρού επιτρέποντος, διαλαλούν συνήθως με στεντόρεια φωνή την πραμάτειά τους, όμως το προπερασμένο γουικέντ με μόλις ακουόμενη φωνή ρεκλαμάριζαν τα προς πώληση είδη, ενώ στα μπιστρό, εκεί που άλλοτε οι κυριακάτικοι χασομέρηδες σπρώχνονται για μια θέση μπροστά στο πάγκο σερβιρίσματος, δεν έβλεπες δια μέσου της θαμπής τζαμαρίας παρά μόνο ελάχιστους καταναλωτές του καφέ ή του κοκκινέλι (το σε μικρό στρόγγυλο ποτηράκι κόκκινο κρασί), χαριτωμένη αδυναμία των μεσηλίκων Γάλλων μερακλήδων που το γεύονται γουλιά-γουλιά πρωί, μεσημέρι, και βράδυ) σχολιάζοντας την καθημερινότητα πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο.
Μήπως αυτή η βαρυθυμία, η επικρατούσα σιωπηλότητα εξέφραζε τρόπον τινά μια καινούρια Κατοχή; Ο Γάλλος γείτονάς μου, νέος στην ηλικία,τον οποίο παρακάλεσα τις προάλλες, (λόγω ηλικίας αποφεύγω να βγαίνω έξω όταν ο άνεμος φυσά κατά ριπάς και με εμποδίζει να αναπνεύσω) να μου αγοράσει το εν είδει χονδρής ράβδου τυπικό γαλλικό ψωμί (παγκέτα), μου απάντησε ενοχλημένος με κάποια ενοχή: «δυστυχώς θα σας απογοητεύσω. αλλά με τέτοιο καιρό δεν το κουνάω ρούπι, καλύτερα νηστικός παρά βρεγμένος και ανεμοδαρμένος».
Οι συνεχείς καταιγίδες, αριθμούνται από τις 20 Οκτωβρίου σε επτά (λησμόνησα την ονομασία που τις έδωσαν οι ειδικοί) τις τελευταίες όμως ημέρες οι δυο (Ciaràn και Domingos), μας έκλεισαν στα σπίτια μας, μας στέρησαν τις βόλτες μας στο ακόμα όμορφο Παρίσι και όλα τα συμπαρομαρτούντα…
Ευτυχώς όχι όλους. Οι υποστηρικτές της παλαιστινιακής τραγωδίας συγκεντρώθηκαν σε πλατείες και σε επιτρεπόμενους χώρους από την αστυνομία για να φωνάξουν: φτάνει πλέον η αιματοχυσία, να δοθεί τέλος στην πολιορκία της Γάζας, δυο κράτη είναι η μόνη λύση.
Προς εξισορρόπηση των λυπηρών γεγονότων των αναφερόμενων στις δυο κοινότητες, (Μωαμεθανούς και Εβραίους)τα δελτία ειδήσεων κυρίως των ιδιωτικών μέσων ενημερώσεως προέβαλλαν κατά κόρον την καταδικαστέα από όλους τους πολίτες (πιθανή;) απόπειρα τραυματισμού με μαχαίρι μιας Εβραίας κατοίκου του Μπορντό.
Εξ άλλου ο πρόεδρος Μακρόν ενίσχυσε τρόπον τινά την υποστήριξη των Εβραίων της Γαλλίας δηλώνοντας σε μια από τις μασονικές Στοές των Παρισίων ότι το να «κατηγορούμε ένα Εβραίο συνίσταται πάντοτε εις το να θίγουμε την Δημοκρατία».
Η πρώτη όμως είδηση ήταν τα κάθε ώρα αναγγελλόμενα δελτία καιρού, πριν ακόμα την γνωστοποίηση των ανησυχητικών νέων και των ζημιών που προκάλεσαν οι κακοκαιρίες, συγκέντρωναν τα μέλη της οικογενειακής εστίας γύρω από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο διότι επ’ ουδενί λόγω θεατές και ακροατές ήθελαν να χάσουν τι τέξεται η επιούσα.
Τι ανήγγειλαν για αύριο; ρωτούσαν τα σχολιαρόπαιδα, οι νέοι που δεν ήθελαν να χάσουν το μεροκάματο λόγω διακοπής των συγκοινωνιών και οι ηλικιωμένοι που δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από την γωνιά τους αλλά και ήθελαν να ξεμουδιάσουν λίγο.
Μετεωρολόγοι και άλλοι έμπειροι προσπάθησαν να εξηγήσουν τα φαινόμενα που μας καθήλωσαν όλους μπρος τους δέκτες μας. Η πιο κατά πολλούς αξιόπιστη ερμηνεία ήταν η μη προβλεφθείσα συνάντηση ζεστού κύματος αέρος που ανέβαινε από τον νότο και συγκρούονταν βίαια με εκείνο που κατέβαινε από το βορρά.
Αυτή η μετωπική σύγκρουση έπληττε κατά κανόνα τις ακτές της Σκωτίας και λίγο βορειότερα αλλά σπανιότερα τις ακτές της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Πρόκειται, κατά τους ειδήμονες, για προσωποποιημένη δύναμη που εκδηλώνεται στα μετεωρολογικά ή γεωφυσικά φαινόμενα και που δεν λογαριάζει τα ανθρώπινα τεχνάσματα προς αποφυγή των καταστροφών…
